Έσονται οι δυο εις σάρκα μια...

Όταν ήμουν στην Αθήνα, κάποτε ως φοιτητής, βλέποντας δυο τύπους να παίζουν κυριολεκτικά μπουνιές για μια θέση πάρκινγκ κάτω από το σπίτι τους, είχα πει από μέσα μου ότι ο Έλληνας, αν μπορούσε θα πάρκαρε ακόμα και μέσα στο σπίτι του το αμάξι του, διότι ως γνωστόν το αμάξι για τον Έλληνα είναι σύμβολο status, υποδεικνύοντας τη σχέση που έχει ο Έλληνας με την ιδιοκτησία και την συμβολοποίησή της ως προς τις σχέσεις του με τους υπόλοιπους στη μικροκοινωνία όπου διαβιεί.

Χτες, σε μια επαρχιακή πόλη του βορρά, τα Γρεβενά, κάποια χρόνια μετά, σαν να είχα βγει προφητικός...:

Ο συγκεκριμένος κύριος, κάτοχος του τζιπ (κυκλο-φορούν ακόμα τζιπ στην Ελλάδα;) μήπως σκόπευε να το βάλει και στο σαλόνι του; Και το ερώτημα μου, είναι πώς γίνεται σε μια πόλη όπως τα Γρεβενά, να μην βρίσκει κανείς να παρκάρει -ακόμα και έξω από το σπίτι του- ή να φοβάται να παρκάρει έξω από το σπίτι του; 

Κάτι κάνουμε λάθος, αγαπητοί μου... Δεν νομίζω ότι μας φταίει κανένας Τσίπρας, κανένας Σαμαράς, καμία Μέρκελ και κανένας Σόιμπλε... Εμείς οι Έλληνες, κάποιες φορές, βλέπουμε διαφορετική εικόνα από τους υπόλοιπους και ζούμε στο δικό μας συννεφάκι.

Βέβαια, συννεφάκι με συννεφάκι, έχουν διαφορά... Εγώ πάντως θα ήθελα να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή σε εκείνο το συννεφάκι απέναντι από τη βεράντα μου, που απλώνει τα χέρια του και αγκαλιάζει τη λίμνη... 

Σαν να έσονται οι δυο εις σάρκα μία...

Ο καθείς λοιπόν, διαλέγει συννεφάκι που θέλει να (τον σκεπά-)ζει...