Η άλλη όψη του φεγγαριού

Σε αυτή τη χώρα, κάποιες φορές -για να μην πω όλες- νοιώθω ότι μας δουλεύουν ψιλό γαζί.

Αναφέρομαι σε δυο ειδήσεις που το τελευταίο διάστημα μου έκαναν εντύπωση:

α] ο καθηγητής Γιώργος Χρούσος, κατέλαβε τη 37η θέση παγκοσμίως, ανάμεσα σε πολλούς άλλους επιστήμονες, για την επιρροή του, το κύρος του, το πανεπιστημιακό του έργο και την επιστημονική του  δράση. Όλοι, θα χαρούν, μπράβο ελλαδάρα που βγάζεις τέτοιους επιστήμονες θα πουν, συγχαρητήρια στον ίδιο και στη μάνα του, και στη γειτόνισσά του ακόμα, που σαν ήταν μικρός τον έβγαζε βόλτα μαζί με το σκυλάκι της κλπ κλπ... Ο συγκεκριμένος, όπως λέει ο τίτλος του, είναι καθηγητής της Ιατρικής σχολής Αθηνών, Δ/ντής του Τομέα Υγείας Μητέρας και Παιδιού, Δ/ντής της Α' Παιδιατρικής Κλινικής. Εγώ, όπως λέω εγώ ο ίδιος, ήμουν φοιτητής της Ιατρικής σχολής Αθηνών, πέρασα από τον Τομέα Υγείας Μητέρας και Παιδιού, καθώς και από την Παιδιατρική Κλινική. Το εύλογο δεν θα ήταν κάπου, κάπως, κάποτε εγώ και ο συγκεκριμένος καθηγητής, να έχουμε συναντηθεί, όπως οι τίτλοι μας υπονοούν; Αν σας πω ότι δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά τον καθηγητή αυτόν, παρά μόνο σε φωτογραφίες, τί θα μου πείτε; Να σας πω εγώ: Αν ο συγκεκριμένος είναι τόσο πολυγραφότατος, έχει τις άπειρες δημοσιεύσεις και τις ακόμα πιο άπειρες συγγραφικές ικανότητες, γιατί δεν κάθισε ποτέ -απ' όσο ξέρω- να γράψει ένα απλό βιβλίο παιδιατρικής από την αρχή, για τους φοιτητές του και να το πουλά σε προνομιακή τιμή; Γιατί, αρκείται στο να μεταφράσει ή να επιμεληθεί ένα ξένο σύγγραμμα, μήπως γιατί είναι πιο άκοπο από το να γράψει τις τόσες πολλές γνώσεις του σε έναν τόμο; Μήπως γιατί τον βολεύει να μην κοπιάσει τόσο, αλλά παράλληλα να προωθήσει ένα δίτομο ή τρίτομο ξένο σύγγραμμα που κοστίζει άνω των 100 ευρώ και το οποίο κάθε έτος το προμηθεύονται πάνω από 400-500 φοιτητές; Γιατί δεν κάνει ένα δώρο στο υπουργείο παιδείας και στους φοιτητές, που πιθανότατα τα νοιώθει -ως καθηγητής παιδιατρικής- σαν παιδιά του;

Σκοπός μου δεν είναι να κακολογήσω τον συγκεκριμένο καθηγητή, μιας και δεν τον ξέρω, αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: ότι δεν τον ξέρω!! Και αν δεν τον ξέρω εγώ που ήμουν φοιτητής του, τι με νοιάζει εμένα αν τον ξέρουν παντού στον κόσμο; Δεν είναι τραγικό -ως τραγελαφικό μάλιστα- ένας φοιτητής του, να μην γνωρίζει έναν τέτοιον καθηγητή; Πραγματικά, θα ντρεπόμουν αν ήμουν εγώ ο ίδιος καθηγητής και με ενδιέφεραν όλα τα υπόλοιπα εκτός από το να έρχομαι σε επαφή με τους φοιτητές... Και αυτό είναι το στενάχωρο με τούτη τη χώρα, ότι ο καθείς δηλώνει ό,τι γουστάρει, κάνει ό,τι του κατέβει, γεύεται τιμές και αξιώματα, αλλά η ουσία τους είναι μηδενική κρινόμενοι με κριτήρια που ο ίδιος ο τίτλος τους, επιβάλλει. Τί να την κάνω λοιπόν εγώ μια τέτοια είδηση που λέει ότι ένας Έλληνας καθηγητής είναι μεγάλος και τρανός, όταν ο ίδιος δεν αναγνωρίζεται από τους Έλληνες φοιτητές...; Γιατί ένας τέτοιος καθηγητής να μην "πρωτεύει" και ανάμεσα στους φοιτητές του;

β] πρόσφατα είπαν ότι οι μετανάστες στη Μυτιλήνη έκαναν ουρά έξω από έναν οίκο ανοχής, μέχρι που τελικά η ίδια η εκδιδόμενη δεν άντεξε "τόση αγάπη" και σήκωσε τα χέρια ψηλά (κουράστηκε να σηκώνει δηλαδή τα πόδια και έπιασε τα χέρια τώρα). Πρόσφατα ήμουν στη Μυτιλήνη και το μόνο που διαπίστωσα είναι άτομα σωρηδόν και κατά μπουλούκια, να περπατούν από όλες τις γωνιές και ακτές του νησιού, μέχρι να πάνε στη Λιμενική υπηρεσία για να δηλωθούν. Είδα δηλαδή, κορμιά να περιμένουν κατά ουρές έξω από το Λιμενικό και μετά να σωριάζονται κουρασμένα και αδύναμα, κακομοιριασμένα και πεινασμένα, όπου βρουν στην προκυμαία της πόλης. Αν τώρα, θεωρούν οι δημοσιογράφοι ότι ο οίκος ανοχής, έξω από τον οποίο περίμεναν, ήταν το Λιμενικό, τότε πάω πάσο! Μάλλον θα έχουν δίκιο. Αν όμως, θέλουν, γιατί έτσι γουστάρουν, να μας περάσουν ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι βιαστές και κατσαπλιάδες, πλιατσικολόγοι και εγκληματίες, τότε μόνο κατευθυνόμενο το βρίσκω όλο αυτό, που εξυπηρετεί μόνο την αναζωπύρωση των ρατσιστικών μας ενστίκτων. Άλλο που δεν θέλουμε βέβαια, εμείς, που ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα. Δεν δεχόμαστε εύκολα κάποιον που έρχεται να μας "γαμ...σει κιόλας"! Αν ήταν όμως, κανένας Γερμαναράς κοστουμαρισμένος, κανένας Ολλανδός που ερχόταν να κάνει (ντάισελ)μπλουμ στις ελληνικές παραλίες του νησιού, θα τους το δίναμε οικειοθελώς το μπουρδελάκι μας... ωχ, συγνώμη! τον οίκο ανοχής μας, ήθελα να πω... Πόσο αποπροσανατολιστική λοιπόν, τη βρίσκω μια τέτοια είδηση, όταν αυτοί οι άνθρωποι που διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα με τα πόδια, κοιμούνται στους δρόμους και στο χώμα, ριψοκινδυνεύουν κάθε λεπτό βιώνοντας το άγνωστο στο πετσί τους, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Πώς γίνεται, αυτοί οι άνθρωποι, που παραπαίουν κυριολεκτικά, να έχουν όρεξη -ψυχική τουλάχιστον- να ασχοληθούν με τα "πέουν" τους; Έχετε δει, αγαπητοί μου φίλοι, πολλούς να μην ξέρουν αν θα εξασφαλίσουν το επόμενο γεύμα της ημέρας, και να έχουν το νου τους στους οίκους ανοχής; Έχετε δει πολλούς να έχουν διασχίσει δυο και τρεις και τέσσερις χώρες με τα πόδια, και να περιμένουν υπομονετικά στα δυο τους ξεκούραστα πόδια, σε ουρά για το πώς θα χρησιμοποιήσουν το "τρίτο πόδι" τους; 

Ξέρετε, αγαπητοί μου φίλοι, ορισμένες φορές γίνομαι αισχρός και σκληρός. Έτσι, όμως είναι η άλλη όψη του φεγγαριού, αυτή που μαστιγώνεται από τις δίνες του συμπαντικού ανέμου, αυτή που χαράσσεται από σουβλιές της σκοτεινής αλήθειας. Πολλές φορές, για να βγει κάποιος στο φως, φτιασιδώνεται. Το ίδιο και η πληροφορία των δημοσιογράφων. Φορά τα καλά της η κυρά-πληροφορία, αυτά που καμουφλάρουν τις γωνίες της, που της προσδίδουν καμπύλες, καθώς στρογγυλεύουν κάθε άκομψη λεπτομέρειά της... και δίδεται, (ή πιο σωστά, εκδίδεται, καθώς αυτή, η κυρά-πληροφορία, είναι η μόνη πραγματική εκδιδόμενη στο περιβάλλον μας). 

Βαρέθηκα, τα φτιασιδώματα, τις πούδρες, τους στόκους... Βαρέθηκα τους τεμπέληδες, τους παραπληροφορητές, τους άχρηστους, τους καμουφλαρισμένους, τους κατευθυνόμενους. Βαρέθηκα τους οίκους ανοχής που γεμίσαμε τριγύρω μας. Βαρέθηκα τους νταβατζήδες, βαρέθηκα τις πόρνες, βαρέθηκα συνέχεια να ζούμε στο συννεφάκι της φωτεινής πλευράς του φεγγαριού. Υπάρχει και η άλλη, η εξίσου ζωντανή πλευρά της αλήθειας, αυτή της πίσω πλευράς του φεγγαριού, της σκοτεινής φύσης του φεγγαριού. Βαρέθηκα λοιπόν, να την καλύπτουμε συνεχώς και να αδιαφορούμε για αυτήν. Ίσως, αυτή η πλευρά, έχει να μας φωτίσει για πιο πολλά πράγματα για την καθημερινότητά μας και να μας προσδώσει μια πιο φωτεινή οπτική στο "πεφωτισμένο σκοτάδι" που ζούμε όλοι μας... απ' ό,τι η φαινομενικά, φωτεινή πλευρά της ζωής μας!