Αυτά που πετάμε και αυτά που πετάνε...

Σε συνέχιση του προηγούμενου post, έρχονται κάποιες στιγμές, μυστικές, που φανερώνονται μόνο στα δικά σου μάτια, σαν αποκάλυψη ενός προαιώνιου μυστικού, με σκοπό να σε κάνουν να δεις την μέχρι τότε κατάσταση, με άλλα μάτια...

Όταν λοιπόν, είσαι περίπου 30 ώρες έγκλειστος μέσα σε ένα ίδρυμα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το κλουβί με τις τρελές, και νοιώθεις ότι οι αντοχές σου τελειώνουν, ότι η ελπίδα σου χάνεται και ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εγκλεισμό, έρχονται τα πάνω κάτω και τα μέσα έξω, για να σου αντιστρέψουν την αίσθηση του εγκλεισμού και της απελευθέρωσης, για να σου αποδείξουν ότι τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας, ότι οι έννοιες εγκλωβισμένος και απελευθερωμένος, ορίζονται... από τους ορίζοντες που διαγράφονται εμπρός σου!

Πρώτη αποκάλυψη, χτες το μεσημέρι, στο χώρο του νοσοκομείου, κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας... 

Η διάθεση αμέσως άλλαξε, η ελπίδα ήρθε, η κούραση ως δια μαγείας έφυγε, λες και αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν ένας μάγος, με ημίψηλο και κοστούμι...

Κοίτα συμπτώσεις είπα και με νέα ενέργεια, καβαλώ την μπασίκλα μου και ξεκινώ το δρόμο του γυρισμού.

Κάπου στα μισά, πέτυχα γυμναστικές επιδείξεις εν μέσω της λίμνης και αναθάρρησα για την τύχη μου!

Ήταν η ομάδα ensemble της λίμνης της Καστοριάς...

που μου έδειχνε πώς γίνεται ταυτόχρονα να μιλάμε για το πάνω και το κάτω,

για το πέρα και το δώθε,

για το φυσικό πλαίσιο,

και την όμορφη φυσική κορνίζα...

Έφτασα σπίτι και κατάκοπος, αλλά ξεκούραστος, κοιμήθηκα! Ξυπνώντας, κάποιος με περίμενε με παράπονο που του είχα στερήσει τη μεσημεριανή του έξοδο, οπότε δεν άργησα να ντυθώ και να βγούμε με τον κύριο Μαρξ. Περιττό να σας πω ότι είχε ήδη νυχτώσει (τέτοια κούραση - δεν είχε άδικο ο συντάκτης του αναδημοσιευμένου κειμένου του προηγούμενου post που λέει ότι η μέρα της εφημερίας θέλει την προηγούμενη μέρα να είσαι ξεκούραστος και την επόμενη να ξεκουράζεσαι...)

Ξεκινώντας τη βόλτα μας, πέσαμε -μα τί τύχη είναι αυτή!- σε μια σπουδαία συναυλία που διαδραματιζόταν κάτω από το σπίτι μου, με έναν διεθνούς φήμη τενόρο. Αν και απρόσκλητοι, καθίσαμε και οι δυο αποσβολωμένοι και απολαμβάναμε το τόσο φως να διαχέεται στο τόσο σκοτάδι... Όσο και αν απαγορευόταν η βιντεοσκόπηση από τους διοργανωτές, εγώ, για χάρη του φανατικού και πολυπληθούς κοινού αυτού το blog παρανόμησα! Έτσι σας προσφέρω εδώ, κατ' αποκλειστικότητα ένα απόσπασμα της χτεσινής συναυλίας! Σας ενημερώνω όμως, η πραγματικότητα δεν συγκρίνεται με τίποτα με αυτό που θα ακούσετε... Ήταν μακράν ανώτερη! Όπως και η συγκίνηση εξάλλου...

Κάποια πράγματα τα πετάμε δίπλα μας σαν να μην έχουν καθόλου αξία, σαν να είναι το κατακάθι ενός τελειωμένου χυμού. 

Κάποια πράγματα πετάνε δίπλα μας και μας υπενθυμίζουν συνεχώς την καθολική αξία ετούτης της πλάσης, με την οποία μεθάς από τους ατέλειωτους χυμούς της...

Και αν πει κάποιος "έπεα πτερόεντα", για αυτό κάθισα και εγώ απόψε να τα γράψω, για να μην συνεχίζετε και εσείς να γράφετε στα παλιά σας τα παπούτσια κάποιους μάγους, καλλιτέχνες ή τενόρους της φύσης που μας δείχνουν το δρόμο της ευτυχίας...