Ημέρα πένθους.

Σήμερα πενθώ. 

Πενθώ την έλλειψη λογικής. 
Μα και την έλλειψη πίστης. 
Πιο σωστά, πενθώ την έλλειψη πίστης στη λογική και τη δύναμή της. 

Επίσης, πενθώ για την έλλειψη συναισθημάτων.
Μα και την έλλειψη ερεθισμάτων.
Πιο σωστά, πενθώ την έλλειψη ερεθισμάτων που παράγουν συναισθήματα.

Πενθώ συνάμα, για την έλλειψη αισθητικής.
Μα και για την έλλειψη κριτηρίων.
Πιο σωστά, πενθώ για την έλλειψη κριτηρίων που καθορίζουν την αισθητική μας.

Πιο πολύ όμως, πενθώ για τις ιδέες που εκλείπουν.
Μα και για ίδιους τους παραγωγούς των ιδεών.
Πιο σωστά, πενθώ για τους παραγωγούς ιδεών που πενθούν για τις ιδέες τους.
Είτε επειδή θεωρούν ότι είναι καλές ιδέες που δεν έπιασαν τόπο
-σε τούτον τον αναθεματισμένο τόπο-
είτε επειδή θεωρούν ότι είναι κακές ιδέες που θα μπορούσαν να πουληθούν πιο ακριβά
-σε τούτον τον ολότελα πουλημένο τόπο-

Ίσως, όμως, τώρα που το σκέφτομαι, να πενθώ πιο πολύ και για κάτι ακόμα.
Για το δίκαιο που λείπει.
Είναι εκείνη η απαραίτητη κατάσταση,
που κάνει τις ιδέες να ξεχωρίζουν σε καλές και κακές,
άρα κάνει τους δημιουργούς των ιδεών καλούς και άχρηστους,
είναι εκείνη η κατάσταση
που δημιουργεί κριτήρια αισθητικής και κακογουστιάς,
είναι εκείνη η κατάσταση
που γεννά νέα ερεθίσματα και πνίγει άλλα τερατόμορφα,
είναι εκείνη η κατάσταση
που ενσαρκώνει τη λογική,
που εμψυχώνει την πίστη,
που γεννά την αξιο-πρέπεια...

Και αν έχει μια αξία το πρέπει , αυτό είναι το δίκαιο:
κάτι πρέπει να γίνει επειδή είναι δίκαιο.
Και είναι δίκαιο επειδή είναι ηθικό.
Και είναι ηθικό, όχι γιατί είναι χριστιανικό όπως θέλουν κάποιοι να καρπωθούν,
μα γιατί είναι συμπαντικό!

Και είναι τέλος, συμπαντικό, γιατί είναι δημιουργικό.
Το σύμπαν, δημιουργήθηκε και δημιουργεί.
Μα απ' τον άνθρωπο κατακρεουργήθηκε και
ο άνθρωπος απ΄το ίδιο το σύμπαν θα κατακρεουργηθεί.

Σήμερα πενθώ. 
Πενθώ την αποβλάκωση του κόσμου.
Κοινώς, πενθώ την αποχαύνωση του κόσμου.
Ακόμα πιο κοινώς, πενθώ τη συσκότιση του κόσμου.
Που δεν ξέρω πόσες ψυχές θέλει να καούν για να λάμψει ξανά.



Πώς να σε πάρω ψεύτη κόσμε να σε σηκώσω;
Όταν σε έχει πάρει και σε έχει σηκώσει ο διάολος;

"Πώς να σε πάρω"

Στίχοι: Γιώργος Θέμελης

Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής

Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγουμτζή

Πώς να σε πάρω να σε σηκώσω, 

όπως μια πέτρα ή ένα νεκρό, 

να σε σκοτώσω αγάπη μου, να σ’ έχω, 

να σ’ έχω ακίνητη, να σε θρηνώ. 

Πώς να σε πάρω να σ’ αναστήσω, 

να γίνω ήλιος, να σ’ ακολουθώ 

και τι τραγούδι να βρω να τραγουδήσω, 

να δω στα μάτια σου τον ουρανό.

Πώς να φτερουγίσω ψεύτη κόσμε, 
όταν δεν ξέρεις τι είναι τα φτερά;

"Ντύλαν Τόμας"

Στίχοι, Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις

εδώ δεν έχει τόπο να σταθείς

ανήμπορος στον ήλιο ανεμίζεις

συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και πεθαίνεις

και ψάχνεις για καινούργιες προσευχές

το χάλασμα το βλέπεις και σωπαίνεις

φθινόπωρο κι αρχίζουν οι βροχές

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις

εδώ δεν αγαπάνε τους τρελούς

τις νύχτες ματωμένος φτερουγίζεις

μ’ ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς

Αυτά είπε σ’ ένα ποιητή δικό μας

και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας

Πώς να σου δείξω ψεύτη κόσμε τις εικόνες 

που κάνουν τα μάτια μου να κλαίνε,

όταν εσύ πλημμυρίζεις τον φτιαχτό κόσμο σου με selfies 

που ανατυπώνουν και ξετρυπώνουν τον εαυτό σου τον selfish;