Τηλεκοντρόλ!

Ήδη σε κάποιες περιοχές της χώρας έχει ξεκινήσει η πανδημία... Στην Αττική οσονούπω!

Αυτό που συνειδητοποιώ είναι η μεγάλη εξάρτηση, η πραγματική εξάρτηση, από το χαζοκούτι... Αυτοί που δεν έχουν σκάσει ακόμα το 30άρι ή 40άρι (σε ευρώ πάντα μιλάμε), τους βλέπεις να έχουν μια ταραχή στο βλέμμα, έναν τρόμο στα ακροδάκτυλά τους... καθώς δεν δουλεύει πλέον το τηλεκοντρόλ... η δύναμή τους, δηλαδή η ικανότητά τους να ελέγχουν (control) τα πράγματα από μακριά (τηλε), εξανεμίζεται...

Και όλο το θέμα είναι για να αλλάξουμε εποχή! Οι υποστηρικτές του διατάζουν να προμηθευτούμε τον ψηφιακό δέκτη και να τον ενσωματώσουμε στην αναλογική τ(ηλε)ο(ρα)σίτσα (και μάλιστα μας το παρουσιάζουν σαν μια πράξη ανάλογη με εκείνες του αείμνηστου εθνικού ευεργέτη Τοσίτσα), αλλά εγώ νομίζω ότι πρόκειται για μια πιο βαθιά διαμάχη: δεν είναι το δίπολο ψηφιακή-αναλογική ζωή, αλλά νομίζω το δίπολο δέκτης-δράστης! Και δεν εννοώ τον δράστη κακουργημάτων, αλλά των απο-δράστη ευεργημάτων! Ξαναεξηγούμαι: αν μας παρουσιάζον τέτοιες κινήσεις σαν ευεργετήματα για να μας πάνε μπροστά, εγώ λέω ότι το κάνουν για να μας πάνε μπροστά στο... ικρίωμα!

Επιθυμούν την περαιτέρω αποβλάκωσή μας. Την πλήρη αποχαύνωσή μας. Την τελειωτική λοβοτομή μας. Και όλα αυτά; Με τον εκ του μακρόθεν έλεγχο (τηλε-κοντρόλ)! Με το να δημιουργούν ό,τι σκηνές θέλουν στα μάτια μας μπροστά... και να μας τις προβάλλουν σαν αληθινές... Τις δικές τους ψεύτικες στιγμές, σαν τις δικές μας αληθινές... Δεν είναι άδικη αυτή η συνδιαλλαγή και ανισόρροπη; Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να μοιραζόμαστε τις εικόνες και τις ιστορίες που μόνοι μας φτιάξαμε... και να εμπνέουμε με αυτές τους υπόλοιπους... Τελικά, τι υπάρχει στα μάτια μας μπροστά όταν χαζεύουμε την τηλε-όραση;

"Στα μάτια σου μπροστά"

Στίχοι, Μουσική: Μιχαέλα Κυργιαφίνη

Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος

... και τραγουδώ τις ιστορίες που μόνος μου τις έφτιαξα...

Με όλον αυτόν τον πυρετό με τη νέα-ψηφιακή τηλεόραση και την αγωνία κανείς να μην μείνει εκτός ψηφιακής εποχής (όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, κανείς να μην κατηγορηθεί ότι δεν είναι ψηφίο, ή πιο απλά, νούμερο!), μου ήρθε στο νου μια έκθεση ενός μικρού μαθητή:

Θέε μου κάνε με τηλεόραση!

"Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ! Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το επίκεντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να είμαι το επίκεντρο της προσοχής που έχει η τηλεόραση όταν λειτουργεί. 

Όταν είμαι τηλεόραση, θα 'χω την παρέα του πατέρα μου, όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος... 

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι στεναχωρημένη και λυπημένη, αντί να με αγνοεί...

Θέλω τα αδέρφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου...

Θέλω να νιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη πότε πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα...

Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους...

Θέε μου, δεν ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!"

Τη δασκάλα που τη διάβασε, καθώς βαθμολογούσε, την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε "τι συμβαίνει"; 

Αυτή απάντησε: "διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου".

Ο σύζυγος είπε: "το καημένο το παιδί, τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί;!"

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: "αυτή η έκθεση είναι του γιου μας"!

(αναδημοσίευση χωρίς άδεια, από το περιοδικό "Όσιος Νικάνωρ" της Ιεράς Μητρόπολης Γρεβενών, Ιούνιος 2011)

Η αλήθεια είναι ότι μερικοί του ευρύτερου χώρου της Εκκλησίας (παραλίγο να πω... του ευρύτερου χώρου του ΠΑΣΟΚ!), κάνουν μερικές φορές και σωστά πράγματα!!

Ξέρετε τι συμπεραίνω τελικά; Είτε από κοντά είτε μακρυά, κάποιοι θα επιθυμούν με πολλούς τρόπους να ψηφ(ι)ο-ποιήσουν τη ζωή μας... είναι εξάλλου οι ίδιοι που μας ζητούν (να κάνουν) τη (ζωή) ψήφο... και τελικά ψόφο...  Εσείς, όμως, α-ψηφίστε τους, δηλαδή ούτε να τους φοβάστε, ούτε να τους ξαναψηφίσετε... 

Η ζωή, δεν είναι ψηφία, αλλά αξία... Η ζωή δεν είναι αποκωδικοποιητής, αλλά κωδικοποιητής των πιο μεγάλων ονείρων, των πιο απόκρυφων μυστικών... Η ζωή είναι σαν άνεμος, περνά και παρασέρνει τα πάντα. Τα πάντα που έχουν αξία, γιατί τα υποδέλοιπα τα αφήνει στη γης κατάχαμα να ψηφι(δ)οποιούνται και να γίνονται ψηφίδες, πέτρες και σκόνη...

"Σαν άνεμος"

απόσπασμα από το χορικό της τραγωδίας

Τρωάδες του Ευριπίδη, με τον περιοδεύοντα θίασο

του Θέμη Μουμουλίδη