Χρωματιστό μου όνειρο...

Συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν κάποιοι που από παιδιά θέλουν να γίνουν ιατροί, και άλλοι που από ιατροί θέλουν να γίνουν πάλι παιδιά...

Οι πρώτοι, συμπαρασυρόμενοι και υπακούοντας ίσως στις γνώμες των μεγάλων, οι δεύτεροι απεχθανόμενοι και αναδακρυώμενοι στις γνώμες των μεγάλων...

Οι πρώτοι θέλουν να γίνουν σαν τους μεγάλους, οι δεύτεροι θέλουν να γίνουν σαν τους μικρούς...

Οι πρώτοι πιστεύουν ότι μπορούν, οι δεύτεροι ξέρουν ότι αδυνατούν...

Οι πρώτοι ελπίζουν, οι δεύτεροι υπομένουν...

Αλλά η βασική τους διαφορά είναι αλλού: οι δεύτεροι, έχουν ήδη γνωρίσει τους μεγάλους... και όλους αυτούς που παρουσιάζονται ως μεγάλοι, όλους τους πολύ τρανούς και ξακουστούς... και ήδη ξέρουν πώς συμπεριφέρονται οι μεγάλοι...

Οι μεγάλοι δεν μπορεί να είναι πια μικροί...

Έτσι, ο μικρός Στρατάκης, μένει μόνο να αναπολεί και να αναζητά την παιδική αθωότητα, να αναρωτιέται γιατί αυτή χάθηκε και ποιος την σκότωσε, μέσα σε τόσους "μεγάλους" προστάτες της...

Γιατί ένα παιδί που θέλει να γίνει ιατρός, μόλις γίνει ιατρός χάνει την παιδικότητά του;
Γιατί ένα όνειρο όταν το αγγίζουν οι μεγάλοι με τα μαχαίρια, το φονεύουν και το σβήνουν;

"Χρωματιστό μου Όνειρο" 

Μουσική: Γιώργος και Νίκος Στρατάκης 

Στίχοι: Δέσποινα Σπαντιδάκη

Χρωματιστό μου όνειρο 

 πες μου ποια μαύρα χέρια 

σ’ αγγίζουνε και γίνονται 

στο στήθος μου μαχαίρια