Τη στερνή κουβέντα σου τη θυμάμαι ακόμα Διγενή!

Είναι κάποιες φορές, συνήθως τυγχάνει να είναι Σάββατο ξημερώματα, που αναφωνείς «δεν μπορεί, κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει εδώ…», και όσο από τη μια σε φοβίζει, τόσο από την άλλη σε ενθουσιάζει και σε ερεθίζει η υποψία για το τί μπορεί να αποτελεί το υποσυνείδητα υποκινούμενο. Υποκινούμενο τίνος και υποκινούμενο από ποιόν; Δύσκολες ερωτήσεις, οπότε ας τις αφήσουμε να βράζουν στα σκοτεινά τους καζάνια… Ας κρατήσουμε μόνο ότι εκεί που λες «χαράσσω ένα νέο δρόμο στη ζωή μου», συνειδητοποιείς πως βαδίζεις σε μονοπάτια που κάποια χρόνια πίσω, άλλοι -ίσως με το ίδιο όνομα, αλλά σε άλλο σώμα- να είχαν πρωτοχαράξει τις ξερολιθιές με το τακούνι της βαριάς τους αρβύλας, αφήνοντας πίσω εκεί τις αναμνήσεις από παλιές, όμορφες εικόνες αρχαγγέλων.  Σκληρή η πρώτη στην άγονη γης, φτυαριά, χάδι η πρώτη στη γόνιμη κόρη, καλεστική ματιά... Καλείσαι λοιπόν και εσύ χρόνια μετά, σε μια μυστική αποστολή, να βρεις τον χαμένο σύνδεσμο που ενώνει προαιώνια τις γενεές των ανθρώπων, που μεταδίδεται σα σαράκι της ψυχής, από τον παππού, στον πατέρα και τελικά στον εαυτό, που κρύβει σαν καταφύγιο σε αυτή τη βαροχειμωνιά, το υπέρτατο: τον έρωτα.

Εδώ και περίπου 2 χρόνια, στην Κέρκυρα, είχα χάσει το άστρο που με ακολουθούσε και έτσι όλα μου πήγαιναν ανάποδα. Το άστρο αυτό, είχε γκρεμοτσακιστεί από το στερέωμα και είχε βυθιστεί στα σκότη του πελάγους, πάντα όμως εξακολουθούσε να λάμπει. Κατόρθωσα λοιπόν, να το βρω ξανά, μόνο που τώρα είχε γυναικεία μορφή με δυο φανταχτερώς λαμπερά μάτια, και γοργονίσιο κορμί. Μαζί, τη μεταφέρω πλέον στα γλυκά νερά μιας λίμνης, μακριά από την αρμύρα του πελάγους που σου τρώγει τους ιστούς. Το αστέρι αυτό, συνεχίζει να εκπέμπει, γιατί πυροδοτείται από ένα και μοναδικό συμπαντικό στοιχείο: τον έρωτα. 

Κάποτε, οι παλιές εικόνες, ο χορός του κόσμου και οι αρμοί που ραγίζουν, αντιπροσωπεύοντας ίσως τρεις γενιές που εναλλάσσονται (με αναπάντητο φυσικά το ερώτημα αν οδηγούνται σε κάτι διαφορετικό ή απλά παραλλάσσονται), μπορούν να συνυπάρξουν ως στίχοι στο ίδιο τραγούδι που εξυμνεί τί άλλο; τον έρωτα.

"Έρωτας Αρχάγγελος"

Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος

Μουσική: Χρήστος Λεοντής

Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

Σάββατο χαράματα μπρος στην Αχερουσία 

χόρεψα ζεϊμπέκικο πάνω στην φωτιά 

βήματα γενέθλια για την αθανασία

κι όλες οι αγάπες μου μία ξενιτιά 

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα 

κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις 

την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα 

σαν χορεύεις μου ’λεγες, να `σαι ο Διγενής 

Βλέμματα χαράξανε στις μαύρες τις οθόνες 

κι οι τυφλοί προφήτες προδίδουν τους χρησμούς 

έρωτας αρχάγγελος σαν τις παλιές εικόνες 

κι ο χορός του κόσμου ραγίζει τους αρμούς 

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα 

κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις 

την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα 

σαν χορεύεις μου ’λεγες, να `σαι ο Διγενής 

Είναι τα τραγούδια μας ηφαίστεια που καίνε 

σώματα κι αγάλματα βγάζουνε φτερά 

τα αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε 

κοίτα αναστήθηκα για δεύτερη φορά 

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα 

κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις 

την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα 

σαν χορεύεις μου ’λεγες, να `σαι ο Διγενής