Η διάβαση 3

Κατά τη σημερινή πρωινή μας περιδιάβαση στο χώρο του Αγρού Κοντοκαλίου με τον Μαρξ:

-Θηλυκό; με ρωτάει.
-Σσσσσσερνικό, της απαντώ!
-Τότε καλύτερα να κρατήσουμε αποστάσεις... μου δηλώνει με ένα μειδίαμα, και τραβά απότομα την σκυλίτσα της (ένα μικρό Κανίς) που εκείνη την ώρα είχε χώσει τη μουσούδα της κάπου ανάμεσα στα σκέλια του κυρίου Μαρξ! Και από το απότομο του τραβήγματος, φαίνεται ότι φοβήθηκε η μικρή κυρία Κανίς και άρχισε να γαβγίζει έντονα προς... τον κύριο Μαρξ, σαν να είχε διαισθανθεί(;) τα αρνητικά συναισθήματα του αφεντικού της!

Κάπως έτσι, είναι και τα πράγματα σε μια άλλη τελετουργία διάβασης, αυτήν κατά την οποία οι άνθρωποι στο άκουσμα κάποιας πληροφορίας ή στη θέαση κάποιας εικόνας, αποτραβιόμαστε δια μιας, ξεκόβουμε κάθε επαφή, παίρνουμε τις απαραίτητες αποστάσεις και κλεινόμαστε στο κάστρο μας... Και σας ρωτάω, αγαπητοί μου: ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε, εμείς οι αλάνθαστοι, που βγάζουμε τόσο εύκολα συμπεράσματα και κατακρίνουμε θνητούς και θεούς χωρίς να εξετάζουμε τίποτα εις βάθος; Πού στηρίζεται το κριτήριο της απόφανσης για τα πράγματα που μας περιβάλλουν έτσι επιπόλαια; Ποιος είμαι εγώ που θα αποφασίσει για το σωστό και το λάθος έτσι αστραπιαία, βασιζόμενος στον φαινότυπο, -ή να το πω πιο απλά- στα φαινόμενα; 

Η απάντηση είναι προφανής: Κανείς!

Αυτή η διάβαση λοιπόν, κατά την οποία περνάμε σε έναν κόσμο κατάδικό (=ολόδικό) μας, στον οποίο διαβιούμε μόνο εμείς, δεν είναι τίποτε άλλο από έναν κόσμο κατάδικό (=φυλακισμένο) μας, από όπου δεν μπορούν να ξεφύγουν οι σκέψεις της αλληλοσύνδεσης, της αλληλοβοήθειας, της γειτνίασης, του συνέρχεσθαι, του συναθροίζεσθαι, του βλέπειν τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου... Αυτή τη διάβαση, οδηγεί στην αποξένωση, στην απομάκρυνση, στο διαχωρισμό και στη χαλάρωση των κοινωνικών δεσμών. 

Νομίζω, ότι τούτες τις δύσκολες εποχές που διανύουμε, κανείς δεν θα έπρεπε πλέον να έχει τέτοιες λογικές.




Υ.Γ.: Αγαπητέ κύριε Μαρξ, τι να σου κάνω; Έφαγες χυλόπιτα... Πρέπει να περιμένεις ακόμα φαίνεται, μέχρι οι άνθρωποι, να πάψουν να είναι ζώα και γίνουν αυτό που το όνομά τους προστάζει: Άνθρωπος!

"Το όνομα άνθρωπος σημαίνει ότι, ενώ κάθε άλλο ζώο δεν ερευνά ούτε στοχάζεται για ό,τι βλέπει, ούτε 'αναθρεί' (κοιτάζει προς τα πάνω), ο άνθρωπος και βλέπει -αυτό θα πει 'όπωπε'- και 'αναθρεί' και στοχάζεται για ό,τι 'όπωπε' (έχει δει). Γι' αυτό απ' όλα τα ζώα μόνο ο άνρθωπος ονομάστηκε σωστά 'άνθρωπος' ως 'αναθρών α όπωπε' (γιατί εξετάζει όσα έχει δει)."

(απόσπασμα από τον Κρατύλο του Πλάτωνα, κατά τον οποίο μιλά ο Σωκράτης)