Η διάβαση 4

Μια άλλη διάβαση, με σπουδαία τελετουργία και με ακόμα πιο σπουδαία σημασία, είναι η διάβαση του κυρίου... Χρόνου! 

Ένεκα και της προσεχούς αλλαγής του... χρόνου (αν τελικά αποσοβήσουμε την καταστροφή του κόσμου!), θέλω να σταθούμε λίγο σε αυτήν την αλλαγή. Ο χρόνος αμείλικτα περνά. Κάποιοι λένε ότι πίσω δεν γυρνά. Νομίζω όμως ότι όσο και αν μιλάμε για το βέλος του χρόνου που δείχνει πάντα εμπρός, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι όλα αυτά που είμαστε ανήκουν στο παρελθόν. Και το παρόν, μένει να λαμβάνει εκείνη την ελάχιστη θέση στο φάσμα του χρόνου, στριμωγμένο κάπου ανάμεσα στην αναπόληση του παρελθόντος και στην ενατένιση του μέλλοντος. Τι συνδέει όμως αυτές τις τρεις διαστάσεις (της τέταρτης διάστασης όπως μας λέει η Φυσική); 

Μην είναι μια απλή -εν συνεχεία- διάταξη όπως ορίστηκε από τη Φύση;

Μην είναι μια συμπεφωνημένη (κάτι σαν το... ξεφωνημένη!) σύμβαση (όχι άλλες συμβάσεις, σας παρακαλώ, δεν μπορώ...), όπως ορίστηκε απο τους Ανθρώπους;

Μην είναι μια Θεϊκή πορεία προς τη Δευτέρα Παρουσία;

Εγώ, πιστεύω ότι είναι όλα αυτά μαζί... Ενωμένα σε ένα: στην Ελπίδα. Αυτό που ξεκολλά τα πράγματα από το παρελθόν, τα περνά κάτω ακριβώς από τη μύτη μας στο παρόν, και τα σκορπά στο μέλλον, είναι η Ελπίδα για πρόοδο και βελτίωση. Βέβαια, θα μου πείτε ποια πρόοδο και ποιανού βελτίωση; Όμως, ακόμα και αν οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα παραμένουν προβληματικές και γεννούν τις αναρίθμητες αντιπαραθέσεις στον τρόπο που βλέπουμε και συναισθανόμαστε τον κόσμο, δεν μειώνουν επ' ουδενί τη δυναμικότητα του όρου της Ελπίδας. Και δεν μιλώ για αυτή που μας επιβάλλεται, την απροσδιόριστη, διότι τότε θα πέφταμε στην ελπίδα του Καζαντζάκη ("Δεν ελπίζω τίποτα"), αλλά μιλάω για την συνειδητοποιημένη Ελπίδα, την Ελπίδα από άποψη, την επιλεγμένη Ελπίδα, που τη χρησιμοποιούμε για να καταθέσουμε τη δική μας ύλη σε αυτό το πολύπλευρο Σύμπαν. 

Κάπου εδώ όμως, ίσως πρέπει να αρχίσει η τελετουργία της διάβασης του κυρίου χρόνου:

Σκηνή 1η: ένα παραμύθι ξεκινά, είναι μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Καρόλου Ντίκενς, που υφαίνει όμορφα Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον και Ελπίδα...

Σκηνή 2η: ύστερα, ένα φωτεινό αστέρι ανάβει περιδιαβάζοντας (σε μια δική του αυτοτελή διάβαση) στους ουρανούς και σκορπίζοντας το φέγγος του ολούθε, κατευθύνει τις σκέψεις μας, εκεί που προσδοκούμε να γεννηθεί κάτι νέο...

Σκηνή 3η: μετά, μια φωνή εξηγεί, πώς ο χρόνος διαπλέκεται με την Ελπίδα και αυτή γεννά τη χαρά...

Σκηνή 4η: τέλος, όλη η παρέα, (η χριστουγεννιάτικη ιστορία, το φωτεινό αστέρι και η φωνούλα), μαζί με την Ελπίδα, βγαίνουν στη σκηνή, όπως το Παρελθόν ακουμπά πάνω στο Παρόν και του δείχνει το Μέλλον. Όλα εμπνέονταν και συνεχίζουν να εμπνέονται από την Ελπίδα η οποία τα συνέχει άρρηκτα, προκαλώντας έτσι την συνέχειά τους...:

(πηγή της φωτό από εδώ)