Τι συνειδητοποιώ τις τελευταίες μέρες: η φύση είναι πολύ σκληρή, υπακούοντας στον εξίσου σκληρό κανόνα της φυσικής επιλογής, για την οποία πρωτομίλησε ο παππούς Δαρβίνος.
Παράδειγμα: ένα ζώο αν τραυματιστεί κάπου στο γόνατο για παράδειγμα, δεν θα μπορεί να τρέξει, δεν θα μπορεί να κυνηγήσει για την τροφή του άρα θα αδυνατίσει και ελλείψει τροφής, θα α-τροφήσει τόσο, συνολικά ως οργανισμός, όσο και περιοχικά ως μέλος που έχει τη βλάβη και δεν χρησιμοποιείται. Ασιτία και Αχρησία, οδηγούν σε Ατροφία! Άρα, μιλάμε, για ένα αδύναμο -πλέον- πλάσμα, που καθίσταται ευάλωτο αφενός διότι μόνο του δεν μπορεί να αποκτήσει τροφή, αφετέρου διότι μειονεκτεί απέναντι σε άλλα ζώα-φυσικούς εχθρούς του, που το κυνηγούν και έχουν τελικά ένα πλεονέκτημα!
Για να το πούμε διαφορετικά και σκληρά: η φύση δεν συγχωρεί εύκολα τα λάθη και τις αναποδιές ή τις ατυχίες. Ο αδύναμος είναι σχεδόν καταδικασμένος. Ο ανίσχυρος νικιέται από τον ισχυρό. Σας ακούγεται καπιταλιστικός ο χαρακτήρας της φύσης; Όχι, αν σκεφτούμε ότι πάντα κάθε είδος, έχει ένα αντίπαλο δέος, που περιμένει την ώρα και τη στιγμή της κακοτυχίας, ώστε να αποκτήσει πλεονέκτημα και να ωφεληθεί για μια θέση στην αλυσίδα της επιβίωσης. Άρα, η δικλίδα ασφαλείας αυτής της αλυσίδας της ζωής, είναι ότι δεν πρόκειται για ευθεία, αλλά κλείνει στις άκρες τις, δημιουργώντας έναν άρρηκτο κύκλο, το κάθε στοιχείο του οποίου έχει την ίδια δυναμική με τα υπόλοιπα ως προς την ανάπτυξη και τον πολλαπλασιασμό, ενώ ένθεν και ένθεν ασκούνται ίσες δυνάμεις πίεσης, διατηρώντας έτσι την πολυπόθητη συνολική ισορροπία. Πρόκειται για τον κύκλο της ζωής που επί δισεκατομμύρια χρόνια κυλούσε αμέριμνος στο περιβάλλον.
Αυτός ο κύκλος, δυστυχώς παρέμενε κύκλος, μέχρι την εμφάνιση του ανθρώπου, που «έσπασε» τα δεσμά του, τα οποία για κακή μας τύχη ήταν οι αλυσίδες της ζωής, και αποφάσισε να πορευτεί μόνος του, έχοντας νικήσει κάθε αντίπαλο δέος, στην μακρά πορεία της ζωής.
Η κοινωνία της φύσης, όσο σκληρή και αν μας φαίνεται, βρίσκει χιλιάδες χρόνια τώρα την ισορροπία της, ενώ η κοινωνία του ανθρώπου βρίσκεται ακόμα σε φάση αναζήτησης… Το τραγικό είναι ότι η αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου (όπως την πιστεύει ο ίδιος), απειλεί να εκτρέψει την τόσο μακραίωνη ισορροπία της φύσης!
Η κοινωνία του ανθρώπου πάντως, διατείνεται ότι στηρίζεται σε μια βασικότατη διαφορά από αυτήν των ζώων: βοηθά τους ανήμπορους, προστατεύει τους ανίσχυρους και αδύναμους. Αλήθεια είναι έτσι;
Τυχαία, διάβασα σήμερα ένα άρθρο του New England Journal of Medicine, που κατέληγε στο εξής συμπέρασμα, το οποίο πιστεύω είναι η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα που μόλις θέσαμε:
«If the measure of a good society is how it treats its sickest and most vulnerable, it is high time we paid attention to the elements in our society that are sorely missing the mark.»
Παράδειγμα: ένα ζώο αν τραυματιστεί κάπου στο γόνατο για παράδειγμα, δεν θα μπορεί να τρέξει, δεν θα μπορεί να κυνηγήσει για την τροφή του άρα θα αδυνατίσει και ελλείψει τροφής, θα α-τροφήσει τόσο, συνολικά ως οργανισμός, όσο και περιοχικά ως μέλος που έχει τη βλάβη και δεν χρησιμοποιείται. Ασιτία και Αχρησία, οδηγούν σε Ατροφία! Άρα, μιλάμε, για ένα αδύναμο -πλέον- πλάσμα, που καθίσταται ευάλωτο αφενός διότι μόνο του δεν μπορεί να αποκτήσει τροφή, αφετέρου διότι μειονεκτεί απέναντι σε άλλα ζώα-φυσικούς εχθρούς του, που το κυνηγούν και έχουν τελικά ένα πλεονέκτημα!
Για να το πούμε διαφορετικά και σκληρά: η φύση δεν συγχωρεί εύκολα τα λάθη και τις αναποδιές ή τις ατυχίες. Ο αδύναμος είναι σχεδόν καταδικασμένος. Ο ανίσχυρος νικιέται από τον ισχυρό. Σας ακούγεται καπιταλιστικός ο χαρακτήρας της φύσης; Όχι, αν σκεφτούμε ότι πάντα κάθε είδος, έχει ένα αντίπαλο δέος, που περιμένει την ώρα και τη στιγμή της κακοτυχίας, ώστε να αποκτήσει πλεονέκτημα και να ωφεληθεί για μια θέση στην αλυσίδα της επιβίωσης. Άρα, η δικλίδα ασφαλείας αυτής της αλυσίδας της ζωής, είναι ότι δεν πρόκειται για ευθεία, αλλά κλείνει στις άκρες τις, δημιουργώντας έναν άρρηκτο κύκλο, το κάθε στοιχείο του οποίου έχει την ίδια δυναμική με τα υπόλοιπα ως προς την ανάπτυξη και τον πολλαπλασιασμό, ενώ ένθεν και ένθεν ασκούνται ίσες δυνάμεις πίεσης, διατηρώντας έτσι την πολυπόθητη συνολική ισορροπία. Πρόκειται για τον κύκλο της ζωής που επί δισεκατομμύρια χρόνια κυλούσε αμέριμνος στο περιβάλλον.
Αυτός ο κύκλος, δυστυχώς παρέμενε κύκλος, μέχρι την εμφάνιση του ανθρώπου, που «έσπασε» τα δεσμά του, τα οποία για κακή μας τύχη ήταν οι αλυσίδες της ζωής, και αποφάσισε να πορευτεί μόνος του, έχοντας νικήσει κάθε αντίπαλο δέος, στην μακρά πορεία της ζωής.
Η κοινωνία της φύσης, όσο σκληρή και αν μας φαίνεται, βρίσκει χιλιάδες χρόνια τώρα την ισορροπία της, ενώ η κοινωνία του ανθρώπου βρίσκεται ακόμα σε φάση αναζήτησης… Το τραγικό είναι ότι η αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου (όπως την πιστεύει ο ίδιος), απειλεί να εκτρέψει την τόσο μακραίωνη ισορροπία της φύσης!
Η κοινωνία του ανθρώπου πάντως, διατείνεται ότι στηρίζεται σε μια βασικότατη διαφορά από αυτήν των ζώων: βοηθά τους ανήμπορους, προστατεύει τους ανίσχυρους και αδύναμους. Αλήθεια είναι έτσι;
Τυχαία, διάβασα σήμερα ένα άρθρο του New England Journal of Medicine, που κατέληγε στο εξής συμπέρασμα, το οποίο πιστεύω είναι η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα που μόλις θέσαμε:
«If the measure of a good society is how it treats its sickest and most vulnerable, it is high time we paid attention to the elements in our society that are sorely missing the mark.»
(What's the Alternative? The Worldwide Web of Integrative Medicine
Ranjana Srivastava, F.R.A.C.P.
N Engl J Med 2012; 366:783-785 March 1, 2012)
"Η σειρά μας"
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμις Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Ρίτα Αντωνοπούλου
(Αν ξανακούσω από κάποιον ότι δεν βγαίνουν σήμερα νέοι αξιόλογοι καλλιτέχνες, όπως οι Καραμουρατίδης-Ευαγγελάτος, μα το Θεό, θα κατεβάσω καντήλια...)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου