Αν επισκεφτείς, τον χώρο όπου εκτίθενται τα έργα του Θεόφιλου που έχουν απομείνει, υποβάλλεσαι από ένα αίσθημα θαυμασμού. Ενός θαυμασμού που δεν απευθύνεται όμως στην περιοχή του μουσείου, ούτε στο ίδιο το κτίριο του μουσείου, ούτε στο ότι το ένα έργο είναι σχεδόν πάνω στο άλλο. Θαυμάζεις ένα και μόνο πράγμα: την οπτική γωνία του καλλιτέχνη. Την ματιά που έριχνε στα πράγματα, στους ανθώπους και στις σκηνές της καθημερινής του ζωής. Να 'ταν άραγε ματιά φοβισμένου; Να 'ταν άραγε ματιά κατατρεγμένου; Ματιά πολιτικάντη πάντως ή προύχοντα ή αριστοκράτη δεν νομίζω να ήταν. Το πιθανότερο, είναι να είχε τη σαλεμένη ματιά ενός τρελού του χωριού, που μέσα από το καλειδοσκόπιο της οπτικής του επαφής με τον κόσμο, στόλιζε τα πράγματα όπως μόνο αυτός ήξερε, έδινε χρώμα εκεί που οι άλλοι έβλεπαν ασπρόμαυρα, δημιουργούσε νόμους φυσικούς εκεί που οι λοιποί έβλεπαν μόνο αντίφαση και παραδοξολογία.
Για αυτήν τη ματιά έμεινε στην ιστορία του τόπου μας. Και αυτή η ματιά είναι δυστυχώς το μόνο που έχει απομείνει σήμερα από εκείνον. Μια ζωή στον κατατρεγμό, στη φθορά της φυσικής και αναπόφευχτης εξαΰλωσης, μια ζωή του πεταματού, της κλωτσιάς, του παραγκωνισμού. Μια ζωή αλλού, σε άλλον κόσμο, σε άλλο σύμπαν. Μια ζωή εκεί που πραγματικά ανήκει, στον σύμπαν των αστεριών, καρφιτσωμένα στον βραδινό έναστρο ουρανό, που μόνο οι αλαφροΐσκιωτοι μπορούν να αντικρίσουν με τη δική τους ξεχωριστή υπερκόσμια ματιά...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου