Προχτές πήγα για κούρεμα. Ένα απλό, γρήγορο, χωρίς ανταύγειες, χωρίς λουσίματα, χωρίς, βαφές, χωρίς χτενίσματα, χωρίς πολλές διευκρινιστικές οδηγίες προς τον κουρέα, κούρεμα. Ένα κούρεμα που κράτησε 10 ευρώ σε χρήμα και κανά 10λεπτο σε χρόνο, ενώ ταυτόχρονα περίμεναν καμιά 10ριά άτομα στη σειρά για να τους τα πάρει λίγο... (μαλλιά και χρήματα). Ίσως να το ονόμαζα λοιπόν κούρεμα των 10!
Και αναρωτιέμαι. Αυτός ο τυπάς, που με υγειά του με χαρά του έγινε μπαρμπέρης, (μαθαίνοντας τη δουλειά από τον πατέρα του και εκείνος από τον δικό του πατέρα, έχοντας την επιχείρηση λοιπόν πάππου προς πάππου), μέσα σε μια ώρα κερδίζει γύρω στα 60 ευρώ και άντε να κάνω περικοπές λόγω μη αυστηρής τήρησης του κανόνα των 10 (γιατί άλλοτε μπορεί να μην κάνει μόνο 10 λεπτά όσο έκανε για το δικό μου προβατίσιο μαλλί, ούτε να περιμένουν στη σειρά καμιά 10ριά άτομα) και να πω ότι περίπου καθαρίζει την ώρα γύρω στα 30-40 ευρώ. Και άντε να είμαι ακόμα πιο συμπονετικός με τον τυπά αυτόν και να πω ότι το μεροκάματό του κατά μέσον όρο είναι περίπου στα 60-70 ευρώ ημερησίως, δηλαδή ότι κουρεύει γύρω στους 6-7 πελάτες την ημέρα. Πιστεύω ένα λογικό μέσο όρο, που σίγουρα με βγάζει εκτός πραγματικότητας, αλλά είπαμε ας πάρουμε το χειρότερο σενάριο.
Γιατί κάνω τόσο ανάλυση στα οικονομικά του μπαρμπέρη θα με ρωτήσετε τώρα... Ε, λοιπόν αυτός ο τυπάς βγάζει όσα περίπου ένας γιατρός σε μια εφημερία. Ωραία, αλλά μέχρι εδώ σταματούν οι ομοιότητες! Οι διαφορές είναι ότι:
1) ο πρώτος δουλεύει Δευτέρα-Σάββατο 8.00-14.00 και Τρίτη,Πέμπτη,Παρασκευή 17.30-20.00, άρα συνολικά 43,5 ώρες εβδομαδιαίως, ενώ ο δεύτερος δουλεύει Δευτέρα-Παρασκευή 8.00-14.00 και γύρω στις 34,5 ώρες εβδομαδιαίως από εφημερίες (αυτό προκύπτει αν αθροίσουμε τις ώρες από τις συνολικά -πλέον- 7 εφημερίες που διατάσσει ο νόμος για κάθε μήνα, από τις οποίες οι δυο είναι Σάββατο ή Κυριακή, και τον αριθμό αυτών των ωρών τον διαιρέσουμε με το 4 που είναι ο αριθμός των εβδομάδων που έχει ο μήνας), άρα συνολικά ένας ιατρός εβδομάδιαίως δουλεύει 30+34,5=64,5 ώρες την εβδομάδα
2) ο πρώτος δεν δουλεύει καμία αργία, καμία Κυριακή, και έχει 4 απογεύματα της εβδομάδας έξω από τη δουλειά του, ενώ δεν τον ξυπνά κανείς τα βράδια, εκτός ίσως από κανα κουνούπι το καλοκαίρι ή από κανά χαλασμένο πιτόγυρο. Επίσης, επειδή ακριβώς όλες τις γιορτές είναι έξω, είναι με οικογένεια και φίλους και διασκεδάζει. Ο δεύτερος κάπου στην πορεία χάνει την έννοια -άρα και την αξία;- των αργιών, των οικογενειακών στιγμών, του ύπνου, της διαφοράς της νύχτας με τη μέρα, με λίγα λόγια χάνει την μπάλα ως προς το φυσικό μέγεθος που λέγεται χρόνος...
3) ο πρώτος είναι υπόλογος μόνο αν του ξεφύγει καμιά ψαλιδιά και αντί η τούφα να πέφτει μπορστά στο μάτι μπορεί να γίνει καρφάκι. Ο δεύτερος είναι υπόλογος για κάθε τι που δεν αρέσει στον πελάτη και το οποίο πολλές φορές είναι κακώς κείμενο του ΕΣΥ, ήτοι, για την πολυκοσμία που περιμένει έξω από τα επείγοντα και άρα την καθυστέρηση που τρώει στη μάπα ενώ χαροπαλεύει, άλλος ψεύτικα, άλλος πραγματικά, (λες και είναι δύσκολο ή θέλει τρομερή ευφυία να καταλάβει κανείς ότι δεν είναι ασύνηθες να έχει αρρωστήσει αυτός και ταυτόχρονα καμιά 10ριά ακόμα την ίδια ώρα - όπα και εδώ ισχύει ο κανόνας των 10;), για την αγάμητη νοσηλεύτρια που του έσπασε τη φλέβα κατά τη διάρκεια αιμοληψίας, για τον ξινό και άχαρο ψηλό που είναι στα τζαμάκια όπου θα πρέπει να πάει να τακτοποιήσει το εισητήριο εισαγωγής, για τον μαλάκα και αγενή βοηθό ακτινολόγου που με βύσμα μπήκε στη θέση που μπήκε και ήταν αγροίκος όταν προσπάθησε να βγάλει στον ασθενή την ακτινογραφία της εισαγωγής του, για τον κωλοθάλαμο που περιμένει τον ασθενή στον οποίο βρίσκονται τρεις γέροντες που ο ένας χέζεται πάνω του, ο άλλος δεν σταματά να κλάνει και ο τρίτος είναι ταύλα από εγκεφαλικό και αδυνατεί να συγκρατήσει τα πάσης φύσεως σωματικά του υγρά. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος γιαυτό σταματώ εδώ, γιατί νομίζω καταλάβατε το κλίμα που θέλω να σας περιγράψω.
4) ο πρώτος δεν σκοτώνει κανέναν και δεν πρόκειται σχεδόν ποτέ να συρθεί στα δικαστήρια, ενώ ο δεύτερος βλέπει παντού κατήγορους κάτι που τον αναγκάζει να εξασκεί μια αμυντική ιατρική, πόρρω απέχουσα από αυτήν που διδάχθηκε -λέμε τώρα!- στο πανεπιστήμιο.
5) ο πρώτος δεν έχει σχεδόν ποτέ κανέναν πάνω από το κεφάλι του, μάλιστα το αντίθετο: όσοι κουρευόμαστε έχουμε τον κουρέα πάνω από το κεφάλι μας! Ο δεύτερος έχει τον κάθε παπάρα, κομπλεξικό, τεμπέλη, αλμπάνη για επιμελητή που του καθορίζει το πώς θα εξασκήσει αυτό που κάποιοι θεωρούν λειτούργημα.
Σταματάω κάπου εδώ, θέτοντας το εξής απλό ερώτημα: γιατί τέτοια αναντιστοιχία στην αγορά εργασίας της κοινωνίας μας;
Υ.Γ.1: Είχα σκεφτεί να γράψω για αυτό το θέμα από την ώρα που γύρισα από την κουρά προχτές, αλλά αποφάσισα απόψε, μετά από το διάβασμα αυτού.
Υ.Γ.2: Εννοείται ότι σκόπιμα δεν επέκτεινα την κουβέντα για την περίπτωση των γυναικών και τις ολόκληρες επιχειρήσεις που στήνονται για περιοποίηση των δικών τους μαλλιών και μυαλών, νυχιών, σώματος, και εν γένει εικόνας. Γιατί αν το έκανα θα με κατηγορούσαν σαν μισογύνη, ενώ σε καμία περίπτωση δεν είμαι. Αυτό που είμαι όμως και δεν το αρνούμαι, είναι τσαντισμένος με τη μαλακία και την αναξιοκρατία που μας δέρνει...
Υγιαίνετε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου