Ημερήσιος απολογισμός

Θέμα συζήτησης από το οποίο γυρίζω απόψε: "Κρίση. Ερμηνείες και (α)διέξοδα. Οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις".

Ωραία μας τα αναπτύξατε κύριοι καθηγητάδες του Παντείου και του Παν/μίου Αθηνών. Ωραία συζητήσατε κύριοι παρευρισκόμενοι των υπόλοιπων πανεπιστημίων.

Τι αποκόμισα όμως εγώ από ολόκληρη την σημερινή ημέρα;

1) Ότι η οικονομική κρίση του σήμερα είναι σχεδόν ίδια με αυτήν του 1929-30, με μόνη διαφορά ένα σημείο: τότε οι άνθρωποι δεν είχαν χάσει την ελπίδα τους, και πίστευαν ότι μέσα από όλο αυτό το ζοφερό παιχνίδι εξουσίας θα κατακτηθούν νέα ανθρώπινα δικαιώματα. Σήμερα, που θεωρούμε ότι έχουμε φτάσει σε ένα αξιόλογο επίπεδο κατοχύρωσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μας μένει μόνο να φοβούμαστε ότι θα τα χάσουμε, σε αυτό το σκοτάδι που μας περιβάλλει. Άρα, αν τότε επικρατούσε η επίθεση, σήμερα επικρατεί η αμυντική στάση όλων μας. Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε πόσα ανθρωπάκια κλείνονται στο καβούκι τους. Κανείς δεν προτάσσει πια τα στήθη του. Μήπως γιατί είναι από σιλικόνη;!

2) Η οικονομική κρίση του '29-'30 τερμάτισε με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ετούτη πώς θα τερματίσει;

3) Η σημερινή κρίση έχει τις απαρχές της από την αρχή της Μεταπολίτευσης, όταν τα νέα κόμματα που ανέλαβαν, είχαν την σπάνια συγκυρία να θέσουν τις βάσεις του νέου πολιτικού συστήματος και τη νέα πολιτική κατεύθυνση. Κύριοι εκείνης της γενιάς, αποτύχατε παταγωδώς, όπως είχε κάνει και η προηγούμενη γενιά, και η γενιά πριν από αυτήν, και η γενιά του '29-'30 και και και... Πείτε μου λοιπόν, για ποιά περίοδο της Ιστορίας και για ποιά περιοχή της Γεωγραφίας, ο άνθρωπος μπορεί να είναι υπερήφανος σήμερα ότι διήγε έντιμο βίον, με ανάπτυξη και προάσπιση των πανανθρώπινων αξιών; Μήπως λοιπόν όλα τα συστήματα, βασιλικά, κομμουνιστικά, σοσιαλιστικά και -ναι, πλέον- καπιταλιστικά καταρρέουν γιατί πατούν πάνω στο ίδιο ακγάθι, που λέγεται, ανθρώπινη απληστία; Μήπως δεν μπορεί να δαμαστεί η αχόρταγη ανάγκη του ανθρώπου να εξουσιάζει τον συνάνθρωπο;

4) Το ερώτημά μου παραμένει: από πούθε θα επέλθει η αλλαγή του συστήματος; Πώς μπορεί ένα νέο μοντέλο κοινωνικής συμβίωσης να γεννηθεί; Από τους πνευματικούς ταγούς; Τους υποταγμένους; Τους εθελοντές; Τους εργαζόμενους; Τους φοιτητές; Τους νέους; Τους παλιούς; Από ποιούς και πώς; Πώς ο κοιμισμένος του σήμερα θα ξυπνήσει και θα παραμείνει ξυπνητός μέχρι και αύριο;

5) Μιλάω με τον πατέρα μου, 57 ετών, λίγο πριν μπω στην αίθουσα για τη διάλεξη, και μου λέει: "Μια ζωή θυμάμαι να δουλεύω ώρες ατελείωτες. Μια ζωή θυμάμαι αν με γύριζες ανάποδα, δεν θα έπεφτε ούτε διφραγκάκι από τις τσέπες μου. Πώς γίνεται αυτό; Πόση δουλειά πρέπει να ρίξει ένας άνθρωπος για να πει ότι μπορεί και επιβιώνει σε τούτη την κοινωνία;". Α, ρε πατέρα...

6) Τρία μηνύματα-ερωτήσεις ήρθαν στο κινητό μου την ώρα που σας γράφω αυτά και τα απάντησα σχεδόν αυτόματα:

Ερ. - Πώς λέγεται όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του έρωτα;
Απ. - Άνθρωπος...

Ερ. - Και όταν κάποιος επιλέγει τη μοναξιά, όταν δίπλα του υπάρχει αγάπη;
Απ. - Στράτος Τρογκάνης.

Ερ. - Δεν είναι η αγάπη ένας δρόμος προς την ευτυχία; Και δεν είναι η ευτυχία ο στόχος του καθενός από εμάς;
Απ. - Κάποιοι αγαπάμε όμως πιότερο τη μοναξιά μας και είναι αυτή που μας κάνει πιο ευτυχισμένους και πιο εφησυχασμένους.


7) Σήμερα προσπαθώ να γνωρίσω καλύτερα τον Χρήστο Τσιαμούλη και τις Δυνάμεις του Αιγαίου. Και έτσι μου 'ρχεται ρε παιδιά ώρες ώρες να τα παρατήσω όλα και να βυθιστώ στον κόσμο της παραδοσιακής μουσικής και να μην βγω από 'κει μέσα ο κόσμος να χαλάσει (δεν είναι πολύ μακρυά εξάλλου αυτό το σενάριο της καταστροφής, οπότε ίσα ίσα που προλαβαίνω...).


Κύριοι, κάποια πράγματα δεν δανείζονται ούτε πουλιούνται. Κάποια πράγματα μόνο χαρίζονται. Κοιτάξτε λοιπόν να χαρίσετε όμορφες στιγμές και πολλά χαμόγελα στους συνανθρώπους μας. Είναι τα μόνα που δεν κοστολογούνται. Ακόμα τουλάχιστον...

"Κόκκινα χείλη"
Στίχοι: Παραδοσιακοί
Ερμηνεία: Δυνάμεις του Αιγαίου

Υ.Γ.1: Ένα πράγμα θέλω μόνο σαν μισέψω από τούτον τον κόσμο: Να γράψουν στο ξύλο που θα καρφώσουν στο χώμα κάτω από το οποίο θα κείτομαι τούτα τα λόγια (που είναι τα λόγια του τραγουδιού το προηγούμενου post):

Διώξε με μάνα διώξε με και να μισέψω θέλω
Να σφίξω τα ματάκια μου να φύγω από μπροστά σου

Να πάω κι εγώ με τα πουλιά και με τα χελιδόνια
Τα χελιδόνια να γυρνούν κι εγώ να μην γυρίζω

Μέσα η καρδιά μου με πονεί μα δεν ηξεύρω τι έχει
Κάνε πουλί την ετσιμπά κάνε θεριό την τρώγει
Κάνε μαχαίρι δίκοπο είναι και την εκόβει

Υ.Γ.2: Ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε για κρίση ήταν ο παππούς Ιπποκράτης, αναφερόμενος φυσικά στην κρίση της υγείας. Είχε πει ότι η κρίση είναι ένα κομβικό σημείο, από το οποίο ή πεθαίνει ο άνθρωπος ή ανακάμπτει αναζωογονημένος. Κύριοι, σήμερα, έχουμε άλλη μια ιστορική ευκαιρία, να θέσουμε νέες βάσεις. Να εκκινήσουμε μια νέα αρχή. Σήμερα, έχουμε τη δική μας ευκαιρία να αρθρώσουμε λόγο. Για να δούμε λοιπόν τι έχουμε να πούμε και εμείς...