A B C D Eλλάδα

Σαββατοκύριακο και φούλ διήμερο σεμινάριο σε BLS/ILS/ALS.

Τα συμπεράσματά μου:

1. Οι Έλληνες ιατροί δεν ξέρουμε την τύφλα μας από αλγορίθμους, συστηματοποίηση γνώσης και σκέψεις με κουτάκια... Γενικά δεν μας αρέσει να σκεφτόμαστε με κουτάκια ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε δηλαδή;! Μας αρέσει να είμαστε πιο φλου, ίσως γιατί έτσι δεν μπορούν να μας ελέγξουν και άρα να μας αποδώσουν ευθύνες εύκολα. Κοινώς, ιατρική σοβαρότης, μηδέν!

2. Το προηγούμενο δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τις γνώσεις των Ελλήνων ιατρών. Να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, γιατί η παρεξήγηση σε τούτη τη χώρα είναι το πιο εύκολο πράγμα. Αυτό που είπα πριν, είναι κάτι άλλο, που αφορά την ολοκλήρωση των γνώσεών μας. Είπα ότι δεν έχουμε κάτι που λέγεται πολύ απλά τακτοποίηση των γνώσεων σε κουτάκια, ώστε την κρίσιμη ώρα να τα εφαρμόσουμε τυφλά, μηχανικά και έτσι να μην ξεχάσουμε τίποτα που είναι απαραίτητο για την επιβίωση ενός ανθρώπου. Αν όμως σου λείπει η σωστή σειρά εφαρμογής των γνώσεων και μάλιστα στη σωστή στιγμή, τότε τι να το κάνω αν γνωρίζεις τα άπειρα της ιατρικής αβύσσου... Τον ασθενή σου θα τον χάσεις. Άλλο λοιπόν, απλώς γνωρίζω και άλλο γνωρίζω να εφαρμόζω αυτό που γνωρίζω...

3. Γεννημμένοι, γαλουχημένοι και μεγαλωμένοι σε ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα, (που το μόνο που έχει στο κέντρο του είναι το αποτέλεσμα και ο βαθμός και όχι η διαδικασία, η πορεία μέχρι το αποτέλεσμα, η προσπάθεια ή η ιδιαιτερότητα), τρέμουμε όλοι μπροστά στην ιδέα ότι θα εξεταστούμε από κάποιους. Η εξέταση στην Ελλάδα ισοδυναμεί με την Ιερά Εξέταση, που ίσχυε παλιότερα σε άλλες χώρες. Αυτές κατόρθωσαν να το πετάξουν από πάνω τους, εμείς ακόμα παλεύουμε... Αυτό ακριβώς το φαινόμενο, κάνει τους ιατρούς, κάθε ειδικότητας και κλινικής εμπειρίας, (μιλάμε ακόμα και για διευθυντές κλινικών, επιμελητές Α' κλπ κλπ), να φαίνονται γελοίοι και χαζοί στα μικρά μάτια ενός ινκόγκνιτο ανθρωπολόγου που παρακολουθεί τη διαδικασία εξέτασής τους σε ένα δωμάτιο κάπου στη Μυτιλήνη...

4. Είναι τεράστιας σπουδαιότητας να υπάρχει ένας καλός εκπαιδευτής, ο οποίος θα σε πάρει από το χέρι, θα θέλει να σε βοηθήσει, θα θέλει να σου μάθει και να σου εξηγήσει, θα σου δείξει ότι δεν είναι μπαμπούλας και δεν θέλει το κακό σου, και ο οποίος προσπαθεί να σου μεταδώσει πραγματική γνώση. Είναι κάποιος που σου συστήνεται με το μικρό του όνομα και απαιτεί να τον αποκαλείς με αυτό, είναι κάποιος που αφήνει τις τυπικούρες και περνά στην ουσία του πράγματος. Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους και οφείλουμε να είμαστε σωστοί. Τα υπόλοιπα ανήκουν στη φαντασία μας και στην εικόνα που χτίζουμε εμείς οι ίδιοι οι αυτοαποκαλούμενοι "ιατροί" ώστε να χαϊδέψουμε τον ποδοπατημένο εγωισμό μας, που σερνόταν τόσο χρόνια στα θρανία βλέποντας τον κάθε καραγκιόζη να δίνει την εξουσιαστική του παράσταση στα διάφορα αμφιθέατρα και εργαστήρια, παίζοντάς το ο γαμιάς της γειτονιάς. Εδώ όμως μιλάμε για τους πραγματικούς εκπαιδευτές, οπότε μην τους μπερδεύουμε με τους γιαλαντζί. Και ξέρετε ποιοί είναι αυτοί που πραγματικά αξίζει να λέγονται εκπαιδευτές; Αυτοί που μπορούν να περάσουν από διαδικασία αξιολόγησης και πιστοποίησης. Και επανερχόμαστε στο μείζον θέμα, του ποιός αξιολογογεί ποιόν και ποιός ελέγχει τί σε τούτη τη χώρα. Πάντα θα δείτε ότι στην Γελλαδίτσα μας χωλαίνει αυτός ο τομέας που λέγεται ελεγκτικός μηχανισμός. Πώς γίνεται οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες να μπορούν να έχουν ένα -εν πολλοίς- αξιόπιστο ελεγκτικό μηχανισμό και εμείς να μην έχουμε; Αυτήν την ερώτηση όποιος μου την απαντήσει του δίνω τα συγχαρητήριά μου, γιατί θα έχει λύσει ένα μακραίωνο και μέγα μυστήριον...


Κύριοι! Έχουμε πολλά ακόμα να διανύσουμε στην ιατρική ελληνική κοινωνία, για να λεγόμαστε ιατρική. Μέχρι τότε, θα λεγόμαστε απλά ελληνική κοινωνία, κοινώς, μακρυά από ιατρούς!!


Υγιαίνετε (και με αυτόν τον τρόπο αποφεύγετε τους ιατρούς...).

Δίδυμες φορές

"Θα ήθελα τώρα να εξετάσω μια τελετουργία των Ndembu, της οποίας ο λόγος ύπαρξης είναι μια διαφορετικού είδους διαταραχή του μέτρου, το πλεόνασμα. Πρόκειται για την τελετουργία Wubwang'u που εκτελείται για να δώσει δύναμη στη γυναίκα, η οποία πρόκειται να γεννήσει ή έχει ήδη γεννήσει δίδυμα. Η γέννηση διδύμων αποτελεί για τους Ndembu αυτό που αποκαλούμε παράδοξο, κάτι δηλαδή που έρχεται σε σύγκρουση με τις προϋπάρχουσες αντιλήψεις για το τι είναι λογικό ή πιθανό. Το βιολογικό γεγονός της γέννησης διδύμων παρουσιάζει για τους Ndembu πολλά στοιχεία ακατανόητα και παράλογα. Πρώτα από όλα, η κουλτούρα τους αποδίδει μια σημαντική επιβράβευση στη γονιμότητα. Από την άλλη όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια υπερβολή στη γονιμότητα που συνεπάγεται βιολογική και οικονομική καταπόνηση. Σε μια κοινωνία χωρίς κατοικίδια ζώα, χωρίς αντίληψη ότι τα πρόβατα και οι κατσίκες μπορούν να προσφέρουν το γάλα τους στον άνθρωπο, είναι δύσκολο για μια μητέρα να παρέχει μόνο με το θηλασμό επαρκή διατροφή για τα δίδυμα. Συχνά, η επιβίωση των διδύμων μπορεί να εξαρτάται από την σύμπτωση να έχει γεννήσει πρόσφατα μια άλλη γυναίκα, να έχει χάσει το παιδί, να έχει γάλα διαθέσιμο και να είναι πρόθυμη να θηλάσει ένα από τα δίδυμα. Επιπλέον, ακόμα και αν τα δίδυμα επιζήσουν μέχρι τον απογαλακτισμό τους, πιθανό να είναι δύσκολο για τους γονείς τους να τα συντηρήσουν μόνοι τους. Αυτός είναι ο λόγος που στις τελετές αναπαρίστανται συμβολικά ως βάρος που πέφτει σε ολόκληρη την κοινότητα. [...] Μια αποκατάσταση της δομικής αντίφασης που προξενεί η γέννηση διδύμων, είναι η θανάτωσή τους. Αυτή η πρακτική ακολουθείται από τους Βουσμάνους της Καλαχάρι, για τους οποίους ο Bauman γράφει: 'Η παιδοκτονία είναι συχνό φαινόμενο, που οφείλεται στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες'."


(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από "Το παράδοξο της διδυμίας στις τελετουργίες των Ndemdu" του Victor W. Turner)



Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα, μου ήρθε στο νου ένα άλλο απόσπασμα:


"Άλλως δεν ήτο η πρώτη φορά, καθ' ην η νεαρά μήτηρ ήκουε τοιούτον τι εκ μέρους της μητρός της. Ενθυμείτο ότι και άλλοτε συνέβη, η γραία μεταξύ γυναικών και γραϊδίων της γειτονιάς, να εκφράση, μετά σείσματος εκφραστικού της κεφαλής, εις ώρας καθ' ας εγίνετο λόγος περί της μεγάλης πληθώρας των νεαρών κορασίων, περί της σπάνεως, περί του ξενιτευμού και των υπέρμετρων απαιτήσεων των γαμβρών, περί των βασάνων όσα υπέφερε μία χριστιανή διά να αποκαταστήση «τ' αδύνατα μέρη», τουτέστι τα θήλεα, να εκφράση, λέγω, παραπλήσια αισθήματα. Όταν μάλιστα η μήτηρ της ήκουε περί αρρώστιας μικρών κορασίδων, είχεν ακουσθή, σείουσα την κεφαλήν, να λέγη:
— Σα σ' ακούω γειτόνισσα!... «Δεν είναι χάρος, δεν είναι βράχος;» επειδή συνήθιζε πολύ συχνά να εκφράζεται με παροιμίας λίαν εκφραστικάς. Και άλλοτε πάλιν την ήκουσαν να δογματίζη ότι ο άνθρωπος δεν συμφέρει να κάμνη πολλά κορίτσια, και ότι το καλύτερον είναι να μη πανδρεύεται κανείς. Η δε συνήθως ευχή της προς τα μικρά κοράσια ήτο «να μη σώσουν!... Να μην πάνε παραπάνω!»
Και άλλοτε προέβη επί τοσούτον ώστε να είπε:
— Τι να σας πω!... Έτσι του 'ρχεται τ' ανθρώπου, την ώρα που γεννιώνται, να τα καρυδοπνίγη!...

[...]

Να!... μου έδωκε το σημείο ο Άις-Γιάννης, είπε μέσα της, σχεδόν ακουσίως η Φραγκογιαννού, άμα είδε τα δύο θυγάτρια... Τί λευθεριά θα της έκαναν της φτωχιάς, της Περιβολούς, ανίσως έπεφταν μες στη στέρνα κ' εκολυμπούσαν!... Να ιδούμε, έχει νερό;
Πλησιάσασα, έκυψε, και είδεν ότι η στέρνα ήτον σχεδόν γεμάτη· ως δύο τρίτα οργυιάς νερού.
— Τί τ' αφήνει εδώ, κείνος ο πατέρας τους, μικρά κορίτσια, είπεν πάλιν η Φραγκογιαννού. Τάχα δεν μπορούν να πέσουν και μοναχά τους μέσα;"


(απόσπασμα από το έργο "Η Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη - μια σύντομη ματιά για όσους δεν το θυμάστε καλά εδώ)


Αποκορύφωμα της αναλογίας αντιλήψεων αυτών των δυο κοινωνιών είναι ο Άι-Γιάννης της Φόνισσας και το θεϊκής κατεύθυνσης τελετουργικό που ακολουθούν κάποιες κοινωνίες της Αφρικής. Και οι δυο κοινωνίες έχουν ως εξιλέωση των πράξεών τους, τα θεία!

Διαβάζω ένα υπέροχο μάθημα αυτήν την περίοδο: ανθρωπολογία της τελετουργίας και των συμβολικών συστημάτων. Μου ξετυλίγεται η ευκολία και η οικουμενικότητα με την οποία ο άνθρωπος εκ φύσεως ταξινομεί, κατατάσσει και κατηγοριοποιεί.

Κάθε πολιτισμός έχει ένα σύστημα ταξινόμησης του κόσμου και μέσα από αυτό περνάει η σχέση του ανθρώπου με την πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα όπως την βιώνουμε, δηλαδή έχουμε την αίσθηση ότι υπάρχει μια εξωτερική πραγματικότητα η οποία προσκρούει στην αφή μας. Οτιδήποτε καινούργιο προσλαμβάνουμε, το μυαλό μας προσπαθεί να το ταξινομήσει δηλαδή να το εντάξει στο παλιό σχήμα, στην βιωμένη αντίληψη που έχει σχηματίσει για τον κόσμο. Βλέπουμε τα πράγματα μέσα από πολιτισμικές παραστάσεις, που στη συνέχεια τις εντάσσουμε σε νοητικές κατηγορίες και τις εκφράζουμε ως γλωσσικές. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την πραγματικότητα μέσα από το νοητικό μας οπλοστάσιο.

Ο εξωτερικός κόσμος μας βομβαρδίζει με ερεθίσματα. Από όλα αυτά κρατάμε μερικά και τα επεξεργαζόμαστε, με βάση τις κατηγορίες που έχουμε μάθει. Η ταξινόμηση συνήθως προέρχεται μέσα από τον τρόπο ζωής. Για παράδειγμα οι Εσκιμώοι έχουν πολλές έννοιες για το χιόνι που αποτελεί βασικότατο συστατικό της ζωής τους, ενώ εμείς μόνο μία έννοια.

Καθώς μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε τις κατηγορίες άμεσα ή έμμεσα. Όταν ταξινομούμε, χρησιμοποιούμε κάποια κριτήρια, χωρίς να σημαίνει ότι υπάρχουν απόλυτα κριτήρια. Δεν υπάρχουν καλές και κακές ταξινομήσεις. Υπάρχουν μόνο ταξινομήσεις.

Ο κόσμος είναι ένα συνεχές. Και έρχεται ο άνθρωπος με τις εννοιολογικές και γλωσσικές του κατηγορίες να βάλει όρια στο συνεχές και να το μετατρέψει σε ασυνεχές. Η ταξινόμηση δηλαδή είναι ο τρόπος που ο άνθρωπος οργανώνει την αντίληψη και την εμπειρία του.

Η κατηγορία και η ταξινόμηση σπάνε τη μοναδικότητα κάθε εμπειρίας, καθώς μας βοηθούν να προβλέψουμε την μοναδικότητα και να την κατανείμουμε σε κατηγορίες.

Όλες αυτές οι σκέψεις, θυμάμαι πως έχουν συμπυκνωθεί θαυμαστά από τον Marvin -θεό- Minsky στο απλούστατο: "η κάθε κρίση είναι σύγκριση".

Και αυτό γίνεται σχεδόν παντού και πάντα. Αυτό έκανα και εγώ αμέσως πιο πάνω και μάλιστα δυο φορές, ή αν προτιμάται δίδυμες φορές(!): 1) συγκρίνοντας το άρθρο του Turner με τη Φόνισσα, βρήκα ότι μπορούν να χωρέσουν στην ίδια ομάδα και στην ίδια κατηγορία πληροφοριών, συγκεκριμένα σε αυτή που έχει την ταμπέλα του δυσβάσταχτου της ανατροφής παραπανίσιων παιδιών, και 2) συγκρίνοντας τα λόγια του Minsky, με τις σκέψεις μου περί ταξινόμησης που παρέθεσα πιο πάνω, όπως αυτές απορρέουν από το διάβασμα του μαθήματος που είναι να δώσω σε λίγες μέρες.

Άρα, αγαπητοί μου, είμαστε φτιαγμένοι να φτάχνουμε κουτάκια, κατηγορίες, ομαδούλες. Μόνο έτσι μπορούμε να επιβιώσουμε. Είμαστε φτιαχμένοι να σπάμε την μοναδικότητα της κάθε εμπειρίας μας και να εθελοτυφλούμε στο μεγαλείο και τη μαγεία της κάθε ξεχωριστής στιγμής μας... Είμαστε φτιαγμένοι να βλέπουμε την πραγματικότητα μόλις από μια χαραμάδα, διαφορετική για τον καθένα μας.

Αγαπητοί μου, παρακαλείστε όπως αποφεύγετε να φονεύετε την σπουδαιότητα κάθε μοναδικής στιγμής σας σε τούτο το σύμπαν.

Αυτά!


Υ.Γ.1: Αν "κάθε κρίση είναι σύγκριση", τότε στην σημερινή κρίση που περνάμε, ποιά (θα πρέπει να) είναι η σύγκριση; Μήπως αυτή μεταξύ ενός εγωιστή ανθρώπου και ενός αλτρουιστή;
Y.Γ.: Ευχαριστώ ένα πλάσμα για τις σημειώσεις του μαθήματος.

Λάβατε θέσεις!

Έτσι ξαφνικά, ακολουθώντας ένα ένστικτο, σήμερα το μεσημέρι τηλεφωνώ. Αφού μου απαντούσε τηλεφωνητής ότι τα νούμερα που καλώ δεν αντιστοιχούν, με τη βοήθεια του διαδικτύου, ξαναπροσπαθώ και μετά από μια σειρά λάθος γραφείων, καταλήγω να μιλήσω με την υπεύθυνη υπάλληλο.

- Μπορείτε να μου πείτε πόσο χρόνο αναμονής έχω παρακαλώ, για έναρξη ειδικότητας; Η τελευταία ενημέρωση, έλεγε για Σεπτέμβρη του 2011.

- Εεε, μισό λεπτό... τα χαρτιά σας εστάλησαν στις 18/01/2011 στο Υπουργείο, η θέση σας άνοιξε και πλέον εκρεμμεί να υπογραφεί ο διορισμός σας για να ξεκινήσετε.

- Σίγουρα δεν μου κάνετε πλάκα;

- Μα ναι, κύριε Τρογκάνη! Καλή αρχή!

Κλείνω το τηλέφωνο και κοιτώ ασυναίσθητα στην τηλεόραση της Μονάδος Νεφρού. Η εκπομπή Μένουμε Ελλάδα είχε αφιέρωμα στη Βόρεια Κέρκυρα... Τυχαίο; Δεν νομίζω, (αλλά δεν το πολυφωνάζω, γιατί ο Τειρεσίας θα με κατηγορήσει ότι φάσκω και αντιφάσκω, όταν χτυπιέμαι κάτω πως όλα είναι θέμα τύχης σε τούτη την πλάση...).

Ποντικονήσι, λοιπόν, σου 'ρχομαι... Οι μέρες μου εδώ στο νησί, είναι μετρημένες. Στη συνέχεια, μια μικρή στάση, στα πάτρια εδάφη και μετά ο μπούσουλας θα στρίψει Βορειοδυτικά!


Εν αναμονή λοιπόν...

Υ.Γ.: Στην ανακοίνωση αυτών των νέων στη Μονάδα, μια νοσηλεύτρια, μου λέει πως τελικά κάποια πράγματα αλλάζουν σε τούτη τη χώρα (δεν αναρωτήθηκε ούτε μια στιγμή τι μπορεί να ψηφίζει) και διορθώνονται. Ευτυχώς οι γιατροί δεν χρειάζεται να περιμένουν τόσα πολλά χρόνια... Και η απάντησή μου ήταν ότι επειδή ακριβώς ΔΕΝ αλλάζουν κάποια πράγματα σε τούτη τη χώρα, δυο συνάδερφοι που ήταν πιο πάνω από μένα στη λίστα αναμονής έφυγαν για έναρξη ειδικότητας στο εξωτερικό και έτσι εμείς οι ερωτευμένοι με την Ψαροκώσταινα "λάβαμε θέσεις"... Εν αναμονή λοιπόν της εκπυρσοκρότησης του όπλου!

Πόσο πάει το μαλλί;

Προχτές πήγα για κούρεμα. Ένα απλό, γρήγορο, χωρίς ανταύγειες, χωρίς λουσίματα, χωρίς, βαφές, χωρίς χτενίσματα, χωρίς πολλές διευκρινιστικές οδηγίες προς τον κουρέα, κούρεμα. Ένα κούρεμα που κράτησε 10 ευρώ σε χρήμα και κανά 10λεπτο σε χρόνο, ενώ ταυτόχρονα περίμεναν καμιά 10ριά άτομα στη σειρά για να τους τα πάρει λίγο... (μαλλιά και χρήματα). Ίσως να το ονόμαζα λοιπόν κούρεμα των 10!

Και αναρωτιέμαι. Αυτός ο τυπάς, που με υγειά του με χαρά του έγινε μπαρμπέρης, (μαθαίνοντας τη δουλειά από τον πατέρα του και εκείνος από τον δικό του πατέρα, έχοντας την επιχείρηση λοιπόν πάππου προς πάππου), μέσα σε μια ώρα κερδίζει γύρω στα 60 ευρώ και άντε να κάνω περικοπές λόγω μη αυστηρής τήρησης του κανόνα των 10 (γιατί άλλοτε μπορεί να μην κάνει μόνο 10 λεπτά όσο έκανε για το δικό μου προβατίσιο μαλλί, ούτε να περιμένουν στη σειρά καμιά 10ριά άτομα) και να πω ότι περίπου καθαρίζει την ώρα γύρω στα 30-40 ευρώ. Και άντε να είμαι ακόμα πιο συμπονετικός με τον τυπά αυτόν και να πω ότι το μεροκάματό του κατά μέσον όρο είναι περίπου στα 60-70 ευρώ ημερησίως, δηλαδή ότι κουρεύει γύρω στους 6-7 πελάτες την ημέρα. Πιστεύω ένα λογικό μέσο όρο, που σίγουρα με βγάζει εκτός πραγματικότητας, αλλά είπαμε ας πάρουμε το χειρότερο σενάριο.

Γιατί κάνω τόσο ανάλυση στα οικονομικά του μπαρμπέρη θα με ρωτήσετε τώρα... Ε, λοιπόν αυτός ο τυπάς βγάζει όσα περίπου ένας γιατρός σε μια εφημερία. Ωραία, αλλά μέχρι εδώ σταματούν οι ομοιότητες! Οι διαφορές είναι ότι:

1) ο πρώτος δουλεύει Δευτέρα-Σάββατο 8.00-14.00 και Τρίτη,Πέμπτη,Παρασκευή 17.30-20.00, άρα συνολικά 43,5 ώρες εβδομαδιαίως, ενώ ο δεύτερος δουλεύει Δευτέρα-Παρασκευή 8.00-14.00 και γύρω στις 34,5 ώρες εβδομαδιαίως από εφημερίες (αυτό προκύπτει αν αθροίσουμε τις ώρες από τις συνολικά -πλέον- 7 εφημερίες που διατάσσει ο νόμος για κάθε μήνα, από τις οποίες οι δυο είναι Σάββατο ή Κυριακή, και τον αριθμό αυτών των ωρών τον διαιρέσουμε με το 4 που είναι ο αριθμός των εβδομάδων που έχει ο μήνας), άρα συνολικά ένας ιατρός εβδομάδιαίως δουλεύει 30+34,5=64,5 ώρες την εβδομάδα

2) ο πρώτος δεν δουλεύει καμία αργία, καμία Κυριακή, και έχει 4 απογεύματα της εβδομάδας έξω από τη δουλειά του, ενώ δεν τον ξυπνά κανείς τα βράδια, εκτός ίσως από κανα κουνούπι το καλοκαίρι ή από κανά χαλασμένο πιτόγυρο. Επίσης, επειδή ακριβώς όλες τις γιορτές είναι έξω, είναι με οικογένεια και φίλους και διασκεδάζει. Ο δεύτερος κάπου στην πορεία χάνει την έννοια -άρα και την αξία;- των αργιών, των οικογενειακών στιγμών, του ύπνου, της διαφοράς της νύχτας με τη μέρα, με λίγα λόγια χάνει την μπάλα ως προς το φυσικό μέγεθος που λέγεται χρόνος...

3) ο πρώτος είναι υπόλογος μόνο αν του ξεφύγει καμιά ψαλιδιά και αντί η τούφα να πέφτει μπορστά στο μάτι μπορεί να γίνει καρφάκι. Ο δεύτερος είναι υπόλογος για κάθε τι που δεν αρέσει στον πελάτη και το οποίο πολλές φορές είναι κακώς κείμενο του ΕΣΥ, ήτοι, για την πολυκοσμία που περιμένει έξω από τα επείγοντα και άρα την καθυστέρηση που τρώει στη μάπα ενώ χαροπαλεύει, άλλος ψεύτικα, άλλος πραγματικά, (λες και είναι δύσκολο ή θέλει τρομερή ευφυία να καταλάβει κανείς ότι δεν είναι ασύνηθες να έχει αρρωστήσει αυτός και ταυτόχρονα καμιά 10ριά ακόμα την ίδια ώρα - όπα και εδώ ισχύει ο κανόνας των 10;), για την αγάμητη νοσηλεύτρια που του έσπασε τη φλέβα κατά τη διάρκεια αιμοληψίας, για τον ξινό και άχαρο ψηλό που είναι στα τζαμάκια όπου θα πρέπει να πάει να τακτοποιήσει το εισητήριο εισαγωγής, για τον μαλάκα και αγενή βοηθό ακτινολόγου που με βύσμα μπήκε στη θέση που μπήκε και ήταν αγροίκος όταν προσπάθησε να βγάλει στον ασθενή την ακτινογραφία της εισαγωγής του, για τον κωλοθάλαμο που περιμένει τον ασθενή στον οποίο βρίσκονται τρεις γέροντες που ο ένας χέζεται πάνω του, ο άλλος δεν σταματά να κλάνει και ο τρίτος είναι ταύλα από εγκεφαλικό και αδυνατεί να συγκρατήσει τα πάσης φύσεως σωματικά του υγρά. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος γιαυτό σταματώ εδώ, γιατί νομίζω καταλάβατε το κλίμα που θέλω να σας περιγράψω.

4) ο πρώτος δεν σκοτώνει κανέναν και δεν πρόκειται σχεδόν ποτέ να συρθεί στα δικαστήρια, ενώ ο δεύτερος βλέπει παντού κατήγορους κάτι που τον αναγκάζει να εξασκεί μια αμυντική ιατρική, πόρρω απέχουσα από αυτήν που διδάχθηκε -λέμε τώρα!- στο πανεπιστήμιο.

5) ο πρώτος δεν έχει σχεδόν ποτέ κανέναν πάνω από το κεφάλι του, μάλιστα το αντίθετο: όσοι κουρευόμαστε έχουμε τον κουρέα πάνω από το κεφάλι μας! Ο δεύτερος έχει τον κάθε παπάρα, κομπλεξικό, τεμπέλη, αλμπάνη για επιμελητή που του καθορίζει το πώς θα εξασκήσει αυτό που κάποιοι θεωρούν λειτούργημα.

Σταματάω κάπου εδώ, θέτοντας το εξής απλό ερώτημα: γιατί τέτοια αναντιστοιχία στην αγορά εργασίας της κοινωνίας μας;


Υ.Γ.1: Είχα σκεφτεί να γράψω για αυτό το θέμα από την ώρα που γύρισα από την κουρά προχτές, αλλά αποφάσισα απόψε, μετά από το διάβασμα αυτού.
Υ.Γ.2: Εννοείται ότι σκόπιμα δεν επέκτεινα την κουβέντα για την περίπτωση των γυναικών και τις ολόκληρες επιχειρήσεις που στήνονται για περιοποίηση των δικών τους μαλλιών και μυαλών, νυχιών, σώματος, και εν γένει εικόνας. Γιατί αν το έκανα θα με κατηγορούσαν σαν μισογύνη, ενώ σε καμία περίπτωση δεν είμαι. Αυτό που είμαι όμως και δεν το αρνούμαι, είναι τσαντισμένος με τη μαλακία και την αναξιοκρατία που μας δέρνει...

Υγιαίνετε.

Μια ζωή του πεταματού

Αν επισκεφτείς, τον χώρο όπου εκτίθενται τα έργα του Θεόφιλου που έχουν απομείνει, υποβάλλεσαι από ένα αίσθημα θαυμασμού. Ενός θαυμασμού που δεν απευθύνεται όμως στην περιοχή του μουσείου, ούτε στο ίδιο το κτίριο του μουσείου, ούτε στο ότι το ένα έργο είναι σχεδόν πάνω στο άλλο. Θαυμάζεις ένα και μόνο πράγμα: την οπτική γωνία του καλλιτέχνη. Την ματιά που έριχνε στα πράγματα, στους ανθώπους και στις σκηνές της καθημερινής του ζωής. Να 'ταν άραγε ματιά φοβισμένου; Να 'ταν άραγε ματιά κατατρεγμένου; Ματιά πολιτικάντη πάντως ή προύχοντα ή αριστοκράτη δεν νομίζω να ήταν. Το πιθανότερο, είναι να είχε τη σαλεμένη ματιά ενός τρελού του χωριού, που μέσα από το καλειδοσκόπιο της οπτικής του επαφής με τον κόσμο, στόλιζε τα πράγματα όπως μόνο αυτός ήξερε, έδινε χρώμα εκεί που οι άλλοι έβλεπαν ασπρόμαυρα, δημιουργούσε νόμους φυσικούς εκεί που οι λοιποί έβλεπαν μόνο αντίφαση και παραδοξολογία.

Για αυτήν τη ματιά έμεινε στην ιστορία του τόπου μας. Και αυτή η ματιά είναι δυστυχώς το μόνο που έχει απομείνει σήμερα από εκείνον. Μια ζωή στον κατατρεγμό, στη φθορά της φυσικής και αναπόφευχτης εξαΰλωσης, μια ζωή του πεταματού, της κλωτσιάς, του παραγκωνισμού. Μια ζωή αλλού, σε άλλον κόσμο, σε άλλο σύμπαν. Μια ζωή εκεί που πραγματικά ανήκει, στον σύμπαν των αστεριών, καρφιτσωμένα στον βραδινό έναστρο ουρανό, που μόνο οι αλαφροΐσκιωτοι μπορούν να αντικρίσουν με τη δική τους ξεχωριστή υπερκόσμια ματιά...

Άπιαστο πουλί

Είναι ίσως ένα από τα πιο μεγάλα κοινωνικά θέματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για τους "μετανάστες" ή "λαθρομετανάστες" ή "πρόσφυγες" ή όπως νομίζετε αποκαλέστε τους. Εγώ θα τους πω, απλά, κατατρεγμένους. Γιατί τι άλλο θα ήταν κάποιος που αφήνει γυναίκα, παιδιά, γονείς, φίλους και συγγενείς, για να αναζητήσει την τύχη του στην ένδοξη και πολλά υποσχόμενη -όπως κακώς τους έχουν πληροφορήσει απ' ότι δείχνει το τελικό αποτέλεσμα- κυρία Ευρώπη; Τι άλλο αν όχι κατατρεγμένος και απελπισμένος;

Η Ιστορία κατέχει την σπουδαία της θέση μέσα στις λοιπές επιστήμες, επειδή ακριβώς διδάσκει μέσα από τα παραδείγματά της, γιαυτό ας θυμηθούμε τι ήταν αυτό που έδιωχνε τόσους Έλληνες για τα ξένα. Τα όποια ξένα (διαβάστε την παράγραφο 6). Και μην βιαστούμε να δείξουμε το σοβινιστικό μας πρόσωπο, απέναντι σε όσους ξεβράζουν τα ξεφούσκωτα φουσκωτά, στις παραλίες της Μυτιλήνης, της Χίου, της Σάμου...

Αντιλαμβάνομαι τον αντίλογο: πού θα χωρέσουν τόσοι πολλοί; Όμως δεν αντιλαμβάνομαι την κατεύθυνση προς την οποία αυτός ο αντίλογος απευθύνεται. Δεν αντιλαμβάνομαι το μένος, τη σιχαμάρα και την αποστροφή που νοιώθουν όλοι οι συμπολίτες μας που ρίχνουν απαξιωτικές ματιές σε όλους αυτούς τους μαυριδερούς που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε αυτά που εμείς πετάξαμε επειδή δεν τα χωρούσε άλλο η πρικοιλιακή μας μπουχέσικη στομαχάρα! Το πού θα χωρέσουν όλοι αυτοί εξάλλου δεν είναι θέμα που αφορά αυτούς τους κατατρεγμένους. Είναι θέμα των δικών μας πολιτικάντηδων, που αυτοί θα έπρεπε στην πραγματικότητα να είναι κατατρεγμένοι από τον ελληνικό λαό και κάθε σκεφτόμενο πολίτη τούτης της ψαροκώσταινας... Αν οι κύριοι που ακουμπούν την χορτάτη κωλάρα τους στα δερμάτινα έδρανα της βουλής, δεν θέλουν πραγματικά να λύσουν το πρόβλημα των ξένων, επειδή αφήνουν τα κάθε λογής κυκλώματα Ελλήνων και -κατά τα άλλα εχθρών μας- Τούρκων να ξεσκίζουν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα για ένα καλύτερο αύριο, όλων αυτών των ανθρώπων που αναζητούν λίγο περισσότερο φως, τότε κύριοι αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά πού εντοπίζεται η κρίση των ημερών μας: στην κούτρα μας και όχι στην τσέπη μας! Αν οι κύριοι της Βουλής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα "Δουβλίνα ΙΙ" προσπαθούν να εθελοτυφλήσουν ως προς την ανισοκατανομή του προβλήματος και της συσσώρευσης των ξένων στα σημεία εισόδου τους στην ΕΕ, δεν πρέπει να συμπαρασύρουν και εμάς στο παιχνιδάκι τους. Και το τραγικότερο όλων; Οι απέλπιδες προσπάθεις που δίνουν τα κατά τόπους κράτη για να επιλύσουν το τόσο διογκωμένο πρόβλημα... Βρε, δεν μας παρατάτε λέω εγώ; Τους Αφγανούς τους θέλουμε να παραμείνουν στη χώρα μας, αρκεί να δηλώνουν συγκεκριμένο αριθμό ενσήμων κάθε χρόνο και αρκεί να πληρώνουν κάμποσα ευρώ φόρους, παράβολα, για άδειες παραμονής... Να τους δώσουμε άσυλο όμως δεν υπάρχει περίπτωση! Και αφήστε τον Γιωργάκη, την Αννούλα του Χιονιά και τον Χρηστάρα να μας παραμυθιάζουν.

Μήπως θέλουμε όμως τους ξένους, για να αφυπνίζουμε τα εθνικιστικά μας ένστικτα, για να διαλύσουμε την οικονομία μας και να προσθέσουμε ένα ακόμα πρόβλημα στην κοινωνία μας, ικανό να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα που οι Εθνοπατέρες μας κάθε μέρα μας φορτώνουν;;

"Σαν το μετανάστη"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Zulfi Livaneli
Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη

Απολογισμού συνέχεια...

Τρία πουλάκια κάθονται... και αγναντεύουν το φούντο μας!!!



.................

Ημερήσιος απολογισμός

Θέμα συζήτησης από το οποίο γυρίζω απόψε: "Κρίση. Ερμηνείες και (α)διέξοδα. Οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις".

Ωραία μας τα αναπτύξατε κύριοι καθηγητάδες του Παντείου και του Παν/μίου Αθηνών. Ωραία συζητήσατε κύριοι παρευρισκόμενοι των υπόλοιπων πανεπιστημίων.

Τι αποκόμισα όμως εγώ από ολόκληρη την σημερινή ημέρα;

1) Ότι η οικονομική κρίση του σήμερα είναι σχεδόν ίδια με αυτήν του 1929-30, με μόνη διαφορά ένα σημείο: τότε οι άνθρωποι δεν είχαν χάσει την ελπίδα τους, και πίστευαν ότι μέσα από όλο αυτό το ζοφερό παιχνίδι εξουσίας θα κατακτηθούν νέα ανθρώπινα δικαιώματα. Σήμερα, που θεωρούμε ότι έχουμε φτάσει σε ένα αξιόλογο επίπεδο κατοχύρωσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μας μένει μόνο να φοβούμαστε ότι θα τα χάσουμε, σε αυτό το σκοτάδι που μας περιβάλλει. Άρα, αν τότε επικρατούσε η επίθεση, σήμερα επικρατεί η αμυντική στάση όλων μας. Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε πόσα ανθρωπάκια κλείνονται στο καβούκι τους. Κανείς δεν προτάσσει πια τα στήθη του. Μήπως γιατί είναι από σιλικόνη;!

2) Η οικονομική κρίση του '29-'30 τερμάτισε με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ετούτη πώς θα τερματίσει;

3) Η σημερινή κρίση έχει τις απαρχές της από την αρχή της Μεταπολίτευσης, όταν τα νέα κόμματα που ανέλαβαν, είχαν την σπάνια συγκυρία να θέσουν τις βάσεις του νέου πολιτικού συστήματος και τη νέα πολιτική κατεύθυνση. Κύριοι εκείνης της γενιάς, αποτύχατε παταγωδώς, όπως είχε κάνει και η προηγούμενη γενιά, και η γενιά πριν από αυτήν, και η γενιά του '29-'30 και και και... Πείτε μου λοιπόν, για ποιά περίοδο της Ιστορίας και για ποιά περιοχή της Γεωγραφίας, ο άνθρωπος μπορεί να είναι υπερήφανος σήμερα ότι διήγε έντιμο βίον, με ανάπτυξη και προάσπιση των πανανθρώπινων αξιών; Μήπως λοιπόν όλα τα συστήματα, βασιλικά, κομμουνιστικά, σοσιαλιστικά και -ναι, πλέον- καπιταλιστικά καταρρέουν γιατί πατούν πάνω στο ίδιο ακγάθι, που λέγεται, ανθρώπινη απληστία; Μήπως δεν μπορεί να δαμαστεί η αχόρταγη ανάγκη του ανθρώπου να εξουσιάζει τον συνάνθρωπο;

4) Το ερώτημά μου παραμένει: από πούθε θα επέλθει η αλλαγή του συστήματος; Πώς μπορεί ένα νέο μοντέλο κοινωνικής συμβίωσης να γεννηθεί; Από τους πνευματικούς ταγούς; Τους υποταγμένους; Τους εθελοντές; Τους εργαζόμενους; Τους φοιτητές; Τους νέους; Τους παλιούς; Από ποιούς και πώς; Πώς ο κοιμισμένος του σήμερα θα ξυπνήσει και θα παραμείνει ξυπνητός μέχρι και αύριο;

5) Μιλάω με τον πατέρα μου, 57 ετών, λίγο πριν μπω στην αίθουσα για τη διάλεξη, και μου λέει: "Μια ζωή θυμάμαι να δουλεύω ώρες ατελείωτες. Μια ζωή θυμάμαι αν με γύριζες ανάποδα, δεν θα έπεφτε ούτε διφραγκάκι από τις τσέπες μου. Πώς γίνεται αυτό; Πόση δουλειά πρέπει να ρίξει ένας άνθρωπος για να πει ότι μπορεί και επιβιώνει σε τούτη την κοινωνία;". Α, ρε πατέρα...

6) Τρία μηνύματα-ερωτήσεις ήρθαν στο κινητό μου την ώρα που σας γράφω αυτά και τα απάντησα σχεδόν αυτόματα:

Ερ. - Πώς λέγεται όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του έρωτα;
Απ. - Άνθρωπος...

Ερ. - Και όταν κάποιος επιλέγει τη μοναξιά, όταν δίπλα του υπάρχει αγάπη;
Απ. - Στράτος Τρογκάνης.

Ερ. - Δεν είναι η αγάπη ένας δρόμος προς την ευτυχία; Και δεν είναι η ευτυχία ο στόχος του καθενός από εμάς;
Απ. - Κάποιοι αγαπάμε όμως πιότερο τη μοναξιά μας και είναι αυτή που μας κάνει πιο ευτυχισμένους και πιο εφησυχασμένους.


7) Σήμερα προσπαθώ να γνωρίσω καλύτερα τον Χρήστο Τσιαμούλη και τις Δυνάμεις του Αιγαίου. Και έτσι μου 'ρχεται ρε παιδιά ώρες ώρες να τα παρατήσω όλα και να βυθιστώ στον κόσμο της παραδοσιακής μουσικής και να μην βγω από 'κει μέσα ο κόσμος να χαλάσει (δεν είναι πολύ μακρυά εξάλλου αυτό το σενάριο της καταστροφής, οπότε ίσα ίσα που προλαβαίνω...).


Κύριοι, κάποια πράγματα δεν δανείζονται ούτε πουλιούνται. Κάποια πράγματα μόνο χαρίζονται. Κοιτάξτε λοιπόν να χαρίσετε όμορφες στιγμές και πολλά χαμόγελα στους συνανθρώπους μας. Είναι τα μόνα που δεν κοστολογούνται. Ακόμα τουλάχιστον...

"Κόκκινα χείλη"
Στίχοι: Παραδοσιακοί
Ερμηνεία: Δυνάμεις του Αιγαίου

Υ.Γ.1: Ένα πράγμα θέλω μόνο σαν μισέψω από τούτον τον κόσμο: Να γράψουν στο ξύλο που θα καρφώσουν στο χώμα κάτω από το οποίο θα κείτομαι τούτα τα λόγια (που είναι τα λόγια του τραγουδιού το προηγούμενου post):

Διώξε με μάνα διώξε με και να μισέψω θέλω
Να σφίξω τα ματάκια μου να φύγω από μπροστά σου

Να πάω κι εγώ με τα πουλιά και με τα χελιδόνια
Τα χελιδόνια να γυρνούν κι εγώ να μην γυρίζω

Μέσα η καρδιά μου με πονεί μα δεν ηξεύρω τι έχει
Κάνε πουλί την ετσιμπά κάνε θεριό την τρώγει
Κάνε μαχαίρι δίκοπο είναι και την εκόβει

Υ.Γ.2: Ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε για κρίση ήταν ο παππούς Ιπποκράτης, αναφερόμενος φυσικά στην κρίση της υγείας. Είχε πει ότι η κρίση είναι ένα κομβικό σημείο, από το οποίο ή πεθαίνει ο άνθρωπος ή ανακάμπτει αναζωογονημένος. Κύριοι, σήμερα, έχουμε άλλη μια ιστορική ευκαιρία, να θέσουμε νέες βάσεις. Να εκκινήσουμε μια νέα αρχή. Σήμερα, έχουμε τη δική μας ευκαιρία να αρθρώσουμε λόγο. Για να δούμε λοιπόν τι έχουμε να πούμε και εμείς...

Η καρδιά μου με πονεί

Ταξίδι σε Γερμανία, σε Χίο και στον κόσμο των ιδεών και των ανθρώπων... Ταξίδι στο εξωτερικό μα και στο εσωτερικό. Κάποιες φορές μένουμε αποκλισμένοι σε έναν τόπο ανεμοδαρμένο και θαλασσοταραγμένο, που ακούει στο όνομα "ψυχή μας", χωρίς να μπορούμε να ξεφύγουμε από εκεί, μέχρι να κοπάσουν οι φουρτούνες... Και τότε αναγκαστικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Ευτυχώς όμως υπάρχουν άξιοι συμπαραστάτες σε τούτα τα δύσκολα χειμωνιάτικα ταξίδια. Να οι πρωτεργάτες αυτής της αντίστασης:



"Ο Ιππότης και ο Θάνατος"

Καθώς σε βλέπω ακίνητο
Με του Ακρίτα τ' άλογο και το κοντάρι τ' Αη-Γιωργιού να ταξιδεύεις στα χρόνια
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Σ' αυτές τις σκοτεινές μορφές που θα παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς κι εσύ παντοτινά μαζί τους
Ώσπου να γίνεις πάλι μια φωτιά μες στη μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Μπορώ να βάλω κοντά σου
μια νερατζιά στου φεγγαριού τους χιονισμένους κάμπους
Και το μαγνάδι μιας βραδιάς να ξεδιπλώσω μπροστά σου
Με τον Αντάρη κόκκινο να τραγουδάει τα νιάτα
Με το Ποτάμι τ' Ουρανού να χύνεται στον Αύγουστο
Και με τ' Αστέρι του Βοριά να κλαίει και να παγώνει -
Μπορώ να βάλω λιβάδια
Νερά που κάποτε πότισαν τα κρίνα της Γερμανίας
Κι αυτά τα σίδερα που φορείς μπορώ να σου τα στολίσω
Μ' ένα κλωνί βασιλικό κι ένα ματσάκι δυόσμο
Με του Πλαπούτα τ' άρματα και του Νικηταρά τις πάλες.
Μα εγώ που είδα τους απογόνους σου σαν πουλιά
Να σκίζουν μιαν ανοιξιάτικη αυγή τον ουρανό της πατρίδας μου
Κι είδα τα κυπαρίσσια του Μοριά να σωπαίνουν
Εκεί στον κάμπο του Αναπλιού
Μπροστά στην πρόθυμη αγκαλιά του πληγωμένου πελάγου
Όπου οι αιώνες πάλευαν με τους σταυρούς της παλληκαριάς
θα βάλω τώρα κοντά σου
Τα πικραμένα μάτια ενός παιδιού
Και τα κλεισμένα βλέφαρα
Μέσα στη λάσπη και το αίμα της Ολλανδίας.

Αυτός ο μαύρος τόπος
Θα πρασινίσει κάποτε.
Το σιδερένιο χέρι του Γκετς θ' αναποδογυρίσει τ' αμάξια
Θα τα φορτώσει θημωνιές από κριθάρι και σίκαλη
Και μές στους σκοτεινούς δρυμούς με τις νεκρές αγάπες
Εκεί που πέτρωσε ο καιρός ένα παρθένο φύλλο
Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιά
Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλό σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα.

Μα εσύ θα μένεις ακίνητος
Με του Ακρίτα τ' άλογο και το κοντάρι τ' Αη-Γιωργιού να ταξιδεύεις στα χρόνια
Ένας ανήσυχος κυνηγός απ' τη γενιά των ηρώων
Μ' αυτές τις σκοτεινές μορφές που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς κι εσύ παντοτινά μαζί τους
Ώσπου να γίνεις πάλι μια φωτιά μες στη μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Ώσπου και πάλι στις σπηλιές των ποταμών θ' αντηχήσουν
Βαριά σφυριά της υπομονής
Όχι για δαχτυλίδια και σπαθιά
Αλλά για κλαδευτήρια κι αλέτρια.

(Νίκος Γκάτσος, από την ποιητική συλλογή "Αμοργός")

"Ο ανθός της λίμνης"
Στίχοι: παραδοσιακό
Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης
Ερμηνεία: Λιζέτα Καλημέρη

Μμμμμμμμμ...

"...Πού καιρός για επανάσταση! Και γιατί άλλωστε; Να διορθωθεί τι και με ποιό τρόπο; Όλες οι επαναστάσεις καταλήγουν στην κατάκτηση της ανεγκέφαλης, όπως είπαμε Κυρίας. Της Εξουσίας. Αυτή η κατάκτηση, ως γνωστόν, δημιουργεί Δίκαιον, μακράν των ονειρικών στόχων μιας επανάστασης. Οι άνθρωποι που προκύπτουν από μια επανάσταση, περιέχουν τα ίδια συστατικά με τους αποχωρήσαντες ή τους ηττηθέντες. Η καταπίεση ευνοεί την αντίσταση και την ψυχική υγεία. Η επιτυχία και η επικράτηση κάνει ν' αναβιώσει η εγωπάθεια, ο απολυταρχισμός, ο συγκεντρωτισμός και η απανθρωπιά. Η αντίσταση ξαναγεννά. Η Εξουσία φθείρει, καταστρέφει τα ζωογόνα κύτταρα του ανθρώπου. Χρειάζεται ισχυρή παιδεία για ν' ανθέξει κανείς στην έννοια της Εξουσίας και της επιτυχίας.

Ο άνθρωπος σε μια έξυπνη στιγμή του, έβγαλε τον Θεό και τον Δαίμονα από μέσα του και τους εναπόθεσε στους ουρανούς. Θέσπισε Νόμους, έχτισε εκκλησίες και έγινε ανεύθυνος στη μοίρα του, μοιράζοντας τις ευθύνες έξω από αυτόν. Μια σειρά τελετουργιών προδικάζουν την επιρροή του καλού και του κακού. Κι έτσι αφέθηκε να τον καθοδηγεί η ανθρώπινη αδυναμία του και όχι μια σμιλεμένη ανθρώπινη κρίση. Η πολιτεία, το Κράτος, ευνοεί την εκπαίδευση εκείνη που δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο αλλά τον περιορίζει σε ειδικά πλαίσια, επωφελή για το σύνολο. Και η ανθρώπινη κρίση άρχισε να περιορίζεται στα καθ' ημάς και όχι στις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης μας. Πώς να αντιδράσουμε όταν η μεγάλη πλειοψηφία ζει την πλάνη πως εκπροσωπείται από τους τυχοδιώκτες του Τύπου και της Πολιτικής και πως η θέλησή της κυβερνά; Πώς θα μπορέσει να αποφύγει την θανάσιμη ψευδαίσθηση που έντεχνα έχουν δημιουργήσει οι εκάστοτε κρατούντες κι ακόμη περισσότερο οι ψευτοσοσιαλιστές και οι αριστερίζοντες καιροσκόποι; [...] Μια καινούργια τάξη αρχίζει να γεννιέται από τους φωτισμένους και ανησυχούντες κάθε παράταξης. Και φυσικά καλούμεθα να ζήσουμε διωγμούς και καταδιώξεις όλων αυτών των ανήσυχων και πεφωτισμένων, στο όνομα του λαού και του Σοσιαλισμού, ετούτη τη φορά. Όπως παλιά στο όνομα της Πατρίδας και του Έθνους ημών του Ιερού. Ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει η ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και η ανθρώπινη ευπιστία. Πάντα ο άνθρωπος θα πιστεύει πως τα όνειρά του θα δικαιωθούν. Αλλά και πάντα θα αγνοεί πως ο ίδιος καταστρέφει τα όνειρά του με τον να ξυπνά κάθε πρωί. Κάθε πρωί και όχι για πάντα, μια και μόνη φορά.

Το θέμα όμως παραμένει επιτακτικό και τυραννικό. Πώς ένας πολίτης που σκέφτεται και δεν εννοεί να συμβιβάζεται ή να βολεύεται στις ομαδικές πλάνες, μη συμμετέχοντας στα ομαδικά ή συντεχνιακά συμφέροντα, πώς ένας τέτοιος πολίτης είναι δυνατόν να διατηρήσει τη φωνή του και τη σημασία της, με το κύρος που του παρέχει η επιτυχής προσωπική του εργασία; Εδώ παρατηρούμε μια συνεχή διαρροή επιτυχών πολιτών που για τον έναν ή άλλο λόγο δεν άντεξαν στην επιτυχία ή στην καθιέρωση. Το Κράτος τους κολακεύει με τη συμμετοχή τους στην άσκηση πολιτικών πράξεων. Τους χρίζει βουλευτές. Ένας πρώτος και εύκολος εκμαυλισμός τους. Τους εισάγει στη Βουλή κι ενώ είναι γνωστό πως η Βουλή έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί κέντρο λήψης αποφάσεων. Έχει καταλήξει σε κέντρο επικυρώσεως κυβερνητικών αποφάσεων. Είναι μια βιτρίνα-επίφαση μιας δήθεν Δημοκρατίας. Και ο 'επιτυχών' ευνουχίζεται σε μια παράσταση που έχει πάψει προ πολλού να σημαίνει κάτι παραπάνω από μια 'τελετουργία νεκρού θέματος'.

Και το κακό είναι πως οι πολίτες συνηθίζουν στην παρερμηνεία των λέξεων και στις κενές περιεχομένου σπουδαιοφανείς ορολογίες, που επικίνδυνα έχουν επικρατήσει στους νεοελληνικούς καιρούς μας. Κι όχι μόνο στον τόπο μας, αν και εδώ το κακό έχει παραγίνει. Έχουμε φτάσει σ'εγκληματιά όρια και η αντίδρασή μας δεν πρέπει να χωράει αναστολή. Προφέρονται ανενδοίαστα λέξεις-φράσεις χωρίς ίχνος από το αρχικό τους περιεχόμενο. Και χαρακτηρίζεται ολόκληρη η κυβερνητική δραστηριότητα από μια τέτοια κενή περιεχομένου λεξιχρησία, χωρίς ενδοιασμό, ντροπή ή επιφύλαξη, που υποτιμά την στοιχειώδη νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη, τουλάχιστον στο ποσοστό των μ'ευαισθησία ανησυχούντων και σκεπτόμενων. Ζούμε την προετοιμασία νεοφασιστικών καιρών, στ' όνομα του παντοδύναμου λαού και των 'απλών' ανθρώπων. Και φυσικά ήταν επόμενο να φανούν 'δημοσιογραφικά' όργανα για να υπηρετήσουν τον προετοιμαζόμενο νεοφασισμό, με εκχυδαϊσμένη γλώσσα, εσκεμμένος λεξινοθείες και ευτελείς κολακείες γερόντων και υποανάπτυκτων πολιτών."


(απόσπασμα από το "Ο λόγος για τους Έλληνες νέους του '88" σελ. 174-177 του βιβλίου "Ο καθρέφτης και το μαχαίρι" του Μάνου Χατζιδάκι, εκδ. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, χωρία άδεια αναδημοσίευσης - πρόκειται κάτι σαν ένα είδος blog της εποχής του μουσικοσυνθέτη)



Μ-εγάλε Μ-άνο Μ-ίλα Μ-ας Μ-ε Μ-οντέρνες Μ-ελωδίες Μ-πας και Μ-εγαλώσουμε...

Αν και αν κρίνοντας ότι ετούτα τα λόγια ήταν το ίδιο επίκαιρα και τότε που πρωτοεκφωνήθηκαν αλλά και σήμερα, πιστεύω ότι όλο μεγαλώνουμε και πάντα στα ίδια μένουμε σαν λαός...

"Το κοντσέρτο"

Η σκιά των σωμάτων

Και μην ξεχνιόμαστε, σήμερα από περίπου τις 9.00 ως τις 12.00 το πρωί, ο κύριος Ήλιος θα σκιαστεί από την κυρία Σελήνη κατά τα 2/3 του, σε έναν σχηματισμό ουράνιων σωμάτων, που θα μπορούσε να θυμίζει τάνγκο σε en face προβολή...

Καλή μέρα σε όλα τα προσωπάκια, φωτεινά ή σκιασμένα (ωχ! πάλι δουλειά...).

Μες την καπνίλα και την μπύρα...

Όταν κάποιοι εφημερεύουν και παλεύουν με μεθυσμένους και μεθυσμένες, με απόπειρες αυτοκτονίας για λόγους ερωτικής απογοήτευσης και με το ίδιο τους το μυαλό που προσπαθούν να συγκροτήσουν και να συμμαζέψουν, άλλοι την ίδια ακριβώς στιγμή μεθούν ανέμελοι, ερωτοτροπούν παθιασμένα και αφήνουν το μυαλό τους να διασκεδάσει και να διασκορπιστεί στου χάους το αέναο ανεξήγητο παιχνίδισμα. Μπορούν οι μεν να αντιληφθούν τη θέση των δε και το αντίστροφο;

Θέλει πολλά για να είσαι ιατρός. Θέλει να μην είσαι ένας συνηθισμένος. Θέλει αντοχές και έμπνευση. Θέλει αξιοπρεπές ωράριο εργασίας εκεί που έχει χαθεί η έννοια της αξιοπρέπειας. Θέλει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας εκεί που ισχύουν μόνο οι σχέσεις εξουσίας. Θέλει συναισθηματική ανταμοιβή. Θέλει ένα άλλο σύστημα υγείας και όχι αυτό το γαμημένο που εδώ στην Ελλάδα-μπανανία πάντα ζητά και πάντα θέλει...

Αύριο πάλι. Συνεχίζουμε αύριο πάλι. Στου ιατρικού ελλαδικού χάους το αέναο ανεξήγητο κορόιδεμα.

Καλή σας νύχτα. Χικ!

New year's Eve

Όμορφα ξεκίνησε η νέα χρονιά...
Παρότι μοναχικό το ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς.

Αφιερώστε 1 ωρίτσα και θα διαπιστώσετε τι εννοώ!