Μια βόλτα αρκεί;

Μια βόλτα αρκεί. Στρίβεις σε μια ταμπέλα που λέει προς "Άγιο Γεώργιο" και περιμένεις να βρεις ένα έρημο εκκλησάκι και μια έρημη παραλία. Είναι η ευκαιρία σου να την εξερευνήσεις. Εκτός όμως από το ερημοκκλήσι και την έρημη παραλία βρίσκεις και ένα ζευγάρι. Ένα γνωστό σου ζευγάρι. Αυτή, βαρειά άρρωστη, χρονίως πάσχουσα, με ακρωτηριασμένο κάτω άκρο, καθιστή σε αναπηρική καρέκλα, αγναντεύσουσα το δείλι που έρχεται καμαρωτό καμαρωτό. Αυτός, να της μιλά αδιάκοπα, να την χαϊδεύει, να έχει μια κορμοστασιά καμαρωτή καμαρωτή, αλύγιστη, με άσβεστη φλόγα και αντοχές ακόμα να χαμογελά. Ξυλουργός στο επάγγελμα, μιλά για το τεχνητό μέλος που δεν μπορεί να το δεχτεί αυτή, καθώς φοβάται μην πέσει και έτσι δεν το θέλει, το απαρνείται. Αυτός και Αυτή είνα μαζί 40 χρόνια, 3 μήνες και 2 μέρες. Έραψαν και έκοψαν τα όνειρά τους ώστε να τους χωράνε μαζί και τους δυο, πάλεψαν και συνεχίζουν -ίσως όχι με τον ίδιο ζήλο και πάθος αλλά συνεχίζουν- για την επόμενη ημέρα. Αυτός φαίνεται στα μάτια του, αγαπάει Αυτήν. Και Αυτή, δεν πάει πισω, αλλά είναι τόσο καταβεβλημμένη από τόσες παθήσεις. Δεν ήθελα να τους διακόψω άλλο. Ήταν ιδιωτική στιγμή, υπό τη σκέπη του Αγίου Γεωργίου. Συμφωνούμε ότι κάποια στιγμή θα μου πουν το μυστικό τους, αυτό που τους κρατά μαζί τόσα χρόνια, αυτό που στηρίζει την αγάπη τους... Έτσι, παίρνω δρόμο.

Το κουβαδάκι μου (δηλαδή το μηχανάκι μου) και σε άλλλη παραλία. Μία παραλία, λίγα λεπτά πιο πέρα. Μόλις είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Μια παρέα γυναικών να παίζει και να γελά στην παραλία. Βουτάω. Και ξαφνικά ακούω από ακόμα πιο βαθειά να μου φωνάζει ένα παλικάρι από τα λίγα. Αυτός, μετανάστης, μα ίσως πιο Έλληνας από πολλούς Έλληνες. Και πρώτα από όλα στα ελληνικά, είναι πιο καλός από πολλούς μας. Αυτός, συνεχίζει να βουτά σε βαθειά νερά και να ονειρεύεται με ένα χαμογέλιο μόνιμα αγκυροβολημένο στο πρόσωπό του - ίσως είναι το μόνο τόσο σταθερό που υπάρχει και τον ακολουθεί στην τόσο αβέβαιη και ασταθή ζωή του. Μου λέει να μου γνωρίσει την παρέα του. Ποιά; του λέω, αυτό το γυναικομάνι εκεί έξω; Ναι, μου λέει. Μάλλον για χαρέμι σου, μου φάινεται, του λέω. Αυτός, χαμογελά ακόμα πιο έντονα και βγαίνουμε έξω, εκεί στην παραλία, στο μεταίχμιο, όπου το κύμα συναντά την αμμουδιά, την χαϊδεύει τρυφερά και ρυθμικά και της ξεφουρνίζει σιγανά τα μυστικά της θάλασσας από τα βάθη της Μεσογείου... Αυτός, μου λέει ότι είναι πλέον άνεργος, δεν τον προσλαμβάνουν ξανά και τον απασχολεί η επόμενη ημέρα στη ζωή του. Πόσες μέρες ήταν -και θα είναι πολύ πιθανόν- γεμάτες με τόση ανησυχία; Ανησυχία, που όμως δεν αφήνει να ξεφύγει από μέσα του, ειδικά μάλιστα όταν πέριξ υπάρχει χαρέμι... Βλέπεται, αυτή η προαιώνια μάχη των δυο φύλων που δεν θέλει τον άντρα τίποτα λιγότερο από μαχητή. Αυτός, είναι και με το παραπάνω. Και γύρω του, Ελληνίδες, Γερμανίδες και λοιπής ράτσας, συνθέτουν ένα χαρέμι όλο χάρμα. Κάποιοι γεννιούνται μαχητές και δεν σταματούν να μάχονται.

Έφυγα, μόλις το σκοτάδι είχε προλάβει να απλώσει την εσάρπα του σε θάλασσα, βουνά, ουρανό και ανθρώπους. Όχι, όμως όλους τους ανθρώπους. Κάποιοι εξακολουθούν να λάμπουν, μέρα και νύχτα. Κάποιοι είναι αυτόφωτοι και δεν χρειάζονται επαναφόρτιση. Τα καταφέρνουν από μόνοι τους, ό,τι και να τους έρθει στο διάβα τους.

Πάνω στο κουβαδάκι μου (το μηχανάκι μου εννοώ) και επιστροφή στο σπίτι. Στην ασφάλεια της μοναξιάς.

Κατάλαβα όμως ότι είμαστε όλοι συγκάτοικοι, σε τούτη την ξερολιθιά που οι κάτοικοί της την αποκαλούν "Γη". Συγκάτοικοι, ο καθείς με τις παραξενιές του, με τα προτερήματά του, με τα γούστα του, με τα ζόρια του. Συγκάτοικοι, σε κάτι που στην καλύτερη ή στην χειρότερη, μπορεί να χαρακτηριστεί ως "τρέλα".

Ποιός ο λόγος βέβαια που σας τα λέω όλα αυτά θα με ρωτήσετε... Έτσι, για να περνάει η ώρα μας μάλλον θα απαντήσω...

"Σχήμα Λόγου"
Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Ερμηνεία:
Αντώνης Βαρδής, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Κατσιμίχα αφοί