Άλλο τι φαίνεται άλλο τι είναι!

Μπορεί το σύνολο σχεδόν των αμερικανικών τηλεοπτικών σειρών να είναι μάπα και να βρωμάνε αμερικανίλα, αλλά καμιά φορά βγαίνουν και διαμαντάκια (τυχαίο;!). Ο λόγος περί της σειράς Dexter, που παίζεται και στην Ελλάδα εδώ και κανά δυο χρόνια από τον ΣΚΑΪ. Ειλικρινά δεν έχω δει καλύτερο ψυχογράφημα της ανθρώπινης καθημερινότητας σε καμιά άλλη σειρά! Πρόκειται για έναν serial killer που σκοτώνει άλλους serial killers... Ξέρω, ίσως ακούγεται τρελό, αλλά δεν είναι αυτό που σας έρχεται στο νου με το πρώτο άκουσμα. Έτσι εξάλλου δεν είναι και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας; Άλλα φαίνονται και άλλα είναι αν τα καλοκοιτάξεις και τα ερευνήσεις εις βάθος. Μέσα από αυτό το υπερβολικό μοντέλο κοινωνικής δράσης (ο τύπος είναι serial killer είπαμε), υποθέτω ότι γίνεται προσπάθεια να τονιστεί ότι όλοι μας πληγώνουμε τους άλλους σε μια κοινωνική συμβίωση. Δεν γίνεται αλλιώς. Άλλος λίγο, άλλος πολύ. Το αποτέλεσμα είναι -ανθρωπολογικά- ίδιο. Οι ανάγκες, το ίδιο. Η επιτέλεση αυτών, αλλάζει και μας κάνει να φαινόμαστε διαφορετικοί.

Ηθικοί κώδικες, γονεϊκά πρότυπα και η διάψευση αυτών από τις προσωπικές εμπειρίες του καθενός, (λιγότερο ή περισσότερο τραυματισμένη) παιδική ηλικία που καθορίζει σχεδόν τα πάντα και τους πάντες, ωριμότητα και ανωριμότητα, το πλήρωμα του χρόνου που αμείλικτο χτυπά, ανάγκες που συνεχώς αναπροσαρμόζονται, αλλά που κοντράρονται με άλλες, βασικές, αρχέγονες ανάγκες, διάλογοι εξωτερικοί και εσωτερικοί, δαίμονες που μας κυνηγούν χωρίς καν να μπορούμε να βρούμε από πού εκπορεύονται, σκέψεις που αν τις καλοσκεφτείς ίσως μπερδευτείς περισσότερο, ίσως βρεις όμως και την άκρη στο κουβάρι της ζωής σου...

Είδα τις 4 seasons από 12 επεισόδια έκαστη, μέσα σε λίγες μέρες... Μιλάμε για άγριο κόλλημμα αγαπητοί μου! Πιστεύω όμως ότι αξίζει. Πραγματικά ό,τι καλύτερο από ανθρωπολογικής άποψης.