H2O: 2 parts Heart, 1 part Obsession

 

Δημιουργία.

Μια λέξη που ξαφνικά απόψε μου φανέρωσε για πρώτη φορά μια ξεχωριστή πλευρά της, τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού της. Με πρώτη λέξη τον "Δήμιο-" και δεύτερη το "έργο", ένιωσα ότι η δύναμη της λέξης και του νοήματος που κουβαλά αυτή η λέξη, κρύβεται στην καταστροφή. Η Δημιουργία λοιπόν, θα μπορούσε να εκλειφθεί ως "έργον" της "καταστροφής", το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που εστιάζει κανείς εκ πρώτης όψεος ή πιο σωστά εκ πρώτης αναγνώσεως της λέξης.

Για να Δημιουργήσεις πρέπει να καταστρέψεις. 

Ο γλύπτης καταστρέφει και σφυρηλατεί (κατά το "λεηλατεί") την πέτρα για να βγάλει ένα άγαλμα θεάρεστο, πχ τον Δισκοβόλο ή τον Ερμή του Πραξιτέλη. Όλοι εστιάζουν όμως στο τελικό προϊόν, στο άγαλμα. Κανείς δεν μιλά για τα κομμάτια που αποκολλήθηκαν, που συνετρίβησαν, που πετάχθηκαν στα μπάζα. Το ένα μέρος της πέτρας το ονομάσαμε άγαλμα και το υπόλοιπο απλά μπάζα, σκόνη και θρύψαλα... Για να βγει το άγαλμα όμως, έπρεπε κάποια κομμάτια της πέτρας, της πρώτης ύλης δηλαδή, να θυσιαστούν, να βγουν από τη μέση, να αφήσουν χώρο για τα υπόλοιπα. Και ο Δημιουργός, ως ένας άλλος δήμιος, καρατομώντας όλα αυτά τα μικρά κομμάτια της πέτρας, ξεσκίζοντας φλεσκίδια από την ίδια σάρκας της πρώτης αυτής ύλης, καταστρέφοντας με το καλέμι, χαράσσοντας, διαμορφώνοντας, σμιλεύοντας, διαχωρίζοντας, τελικά δίνει μορφή σε κάτι που μέχρι τότε δεν υπήρχε. 

Έτσι κάπως, γίνονται και με τα υπόλοιπα "γλυπτά" της ζωής μας. Πρέπει να πνίξουμε μέσα μας συναισθήματα πρωτόγονα (πρώτης ύλης), να συνθλίψουμε προθέσεις και διαθέσεις, να απογυμνώσουμε από συναισθήματα -σε μια προσπάθεια κάθαρσης τύπου αρίας φυλής- τις πρώτες μας ανάγκες, να πετάξουμε τις εξώτερες στιβάδες που μας συνθέτουν στο πυρ το εξώτερον σε μια διαδικασία εναρμόνισης με όλα τα "κόσμια" που κυριαρχούν στα "εγκόσμια" και η λίστα δεν έχει τέλος...

Από τα μικρά παιδιά μας, όπως τα διαμορφώνουμε, προσπαθούμε να τα Κατακρεουργήσουμε με σκοπό να τα Δημιουργήσουμε. Σπάζοντας (νεύρα, τσαμπουκά, ζαβολιές και πονηριές), νομίζουμε ότι έτσι δημιουργούμε. Ερωτώ όμως ξανά: τι γίνονται όλα εκείνα τα θραύσματα που εκτοξευτήκανε δώθε κακείθε, κακείν κακώς, και αποτελούν από ψυχιατρικής απόψεως τα θραύσματα μιας μνήμης βασανιστικής που συνηθίζει να επισκέπτεται τη ζώσα εμπειρία μας μόνο βραδινές ώρες...;

Ο Δήμιος του οποίου το έργο είναι να καρατομεί, ασχολείται με τα Άκρα. Εκεί εντοπίζεται όλη η μάχη. Έτσι και φας την άκρη, εν προκειμένω την κεφαλή, πάει τελείωσε, έχεις κερδίσει το σύνολο. 

Στα Άκρα όμως, φτάνουμε και όταν αποτυγχάνουμε, ως φίλοι, ως γονείς, ως εραστές, ως επαναστάτες, ως Άνθρωποι... Στα Άκρα όταν αποτυγχάνουμε με τον εαυτό μας. Όλη μας τη ζωή προσδοκούμε να φτάσουμε στα όρια μας, στσ' άκρες μας (όπως θα έλεγε ένας Κρητικός) ίσως μέσα από τα τσάκρα μας (όπως θα έλεγε ένας Σανσκριτικός της Τέχνης). Μα όταν τα φτάσουμε και δη τα ξεπεράσουμε, δεν ξέρω αν αντέχουμε αυτό που αντικρύζουμε: θαυμασμό ή σιχαμάρα; Και αναρωτιόμαστε: πρόκειται για καταναγκασμό ή βουβαμάρα;

Πολλές τέτοιες σκέψεις και άλλες ακόμα πιο μπερδεμένες, μου γεννήθηκαν απόψε τυχαίως, μετά από πρόσκρουση πάνω στο φαινόμενο Σπύρος Χρυσικόπουλος, ο οποίος μάλιστα, πάλι εντελώς τυχαία διάβασα κατόπιν, ότι ετοιμάζεται για κάτι ξανά εξωφρενικό και Ακραίο σε λίγες μέρες...

Ένα μικρό δείγμα των μεγάλων αποστάσεων που καλύπτει (μέσα του και έξω του):

"H2O: 2 parts Heart, 1 part Obsession"

"Αλλά αν σκεφτείς τον εαυτό σου για λίγο

ως σύννεφο ή κύμα

θα καταλάβεις ότι δεν μπορείς να κάνεις λάθος

ό,τι και αν κάνεις

γιατί ακόμα και αν κάνεις κάτι

που φαίνεται καταστροφικό,

με τον έναν ή τον άλλον τρόπο,

στο τέλος όλα θα πάνε καλά.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία

αναπτύσεις ένα είδος αυτοπεποίθησης

και μέσα από την αυτοπεποίθηση

θα εμπιστευτείς τη διαίσθησή σου"

(Alan Watts)