Ακινητοποιημένο ή Ακίνητο;

Αντικρύζοντας την παρακάτω εικόνα έξω απ' το σπίτι μου, κοντοστάθηκα:

Μια τόσο απλή εικόνα και όμως μου γέννησε πολλές αντιθετικές σκέψεις...

Δυο δημιουργήματα, 

το ένα κατάλευκο και αθώο, το άλλο κατακόκκινο και ανερυθρίαστα διαβολικό...

το ένα δίνει ζωή στους ανθρώπους με το οξυγόνο και την ομορφιά του και το άλλο παίρνει τη ζωή από τους ανθρώπους με το διοξείδιο που παράγει και με τα αποτρόπαια ατυχήματα που προκαλεί...

το ένα αδιάφορα καταστρέφεται από τους ανθρώπους και το άλλο προσηλυτισμένα κατασκευάζεται από τους ανθρώπους...

το ένα φαίνεται μόνιμα στάσιμο με τα σπλάγχνα του αθόρυβα να κινούνται συνεχώς και το άλλο που αποκαλείται αυτο-κίνητο, χρειάζεται κάποιον να το βάλει "μπρος", αλλιώς δεν είναι αυτο-κινούμενο από μόνο του...

το ένα αναπτύσσεται και επεκτείνεται κατακόρυφα ως προς το κέντρο της γης (αναζητά να αγγίξει άραγε τον ουρανό;) ενώ το άλλο κινείται οριζόντια ως προς το επίπεδο της γης...

το ένα το ξεχνάμε συχνά και το παραβλέπουμε, το άλλο όμως ποτέ (εκτός από τις σπάνιες φορές που μεθυσμένοι δεν θυμόμαστε πού το παρκάραμε)...

το ένα είναι ακινητοποιημένο και το άλλο είναι ακίνητο...

Και κάπου εκεί, σε αυτήν την σκέψη, μου ήρθε μπροστά μου και η κατάσταση της σημερινής κοινωνίας μας: κάποιοι άνθρωποι είναι παντελώς ακίνητοι, ανίκανοι, μη-ζωντανοί. Αυτοί, το ίδιο θα ήταν και σε μια καλύτερη εποχή για την κοινωνία μας, εκτός κρίσης. Είναι η μάζα που αν της πεις να ντυθεί στα κόκκινα ή στα πράσινα ή στα μπλε ή ακόμα και αν της ζητήσεις να μην ντυθεί καθόλου και να βγει ξεβράκωτη, θα το κάνει με την ίδια ευκολία. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας.

Το πρόβλημα είναι στους υπόλοιπους, σε όλους αυτούς που οι σημερινές καταστάσεις τους έχουν κάνει-καταντήσει πραγματικά ακινητοποιημένους και φυλακισμένους. Είναι όλοι αυτοί που βράζουν, που οι χυμοί τους, το αίμα τους, η σκέψη τους και τα όνειρά τους κοχλάζουν, είναι αυτοί που ακόμα συνεχίζουν να ανθίζουν ωραίες στιγμές από μέσα τους, είναι και εκείνοι όμως που καρφωμένοι στο έδαφος, δεν μπορούν να φύγουν μακρυά και αναζητούν μοναχά του ανέμου το χάδι για να στείλουν αντ' αυτών τα πέταλα των ανθέων τους, για να στείλουν θραύσματα από τα κλωνάρια των ιδεών τους και να εκπέμψουν τα ανθιστάμενα νεύρα τους από τα απομεινάρια των πεσμένων φύλων τους... 

Για αυτό, αν ποτέ δείτε ο άνεμος να κουβαλά στις πλάτες του άνθη αμυγδαλιάς, φυσήξτε και εσείς δυνατά, μην τύχει και πέσει στη γης εκείνο το πετούμενο άνθος, παρά βοηθήστε να φύγει και άλλο μακριά, να ταξιδέψει ψηλά και να στείλει το μήνυμα της αντίστασης ενός καρφωμένου και ακινητοποιημένου κόσμου... 

Διότι, ένας ακινητοποιημένος άνθρωπος ή πλάσμα γενικότερα, μπορεί προς ώρας να έχει καρφωθεί στο έδαφος, αλλά είναι ικανός να επηρεάσει τα γενόμενα στην άλλη άκρη του κόσμου. 

Μην υποτιμάται λοιπόν τους ακινητοποιημένους και βοηθήστε τους να ξεριζώσουν το κακό και το άδικο. Αυτοί, ίσως μπορέσουν κάποτε να ξεφύγουν. Όσο για τους άλλους, τους ακίνητους, αυτοί, ήταν-είναι-και θα παραμείνουν ακίνητοι.

Το καλύτερο μουσικό κομμάτι ως εσάρπα σε μια ανθισμένη αμυγδαλιά, νομίζω είναι ετούτο:

"Sad Romance"

Και η καλύτερη ταινία για να μεταφέρει το ίδιο μήνυμα νομίζω είναι αυτή του "Wall-E". Αξίζει να το παρακολουθήσετε, μικροί και μεγάλοι, χοντροί και λεπτοί, ακίνητοι και ακινητοποιημένοι...