Αρχή σοφίας...

Αν αγαπάω τον κύριο Αϊνστάιν, δεν είναι κυρίως για αυτά που είπε και αντιλήφθηκε για το Σύμπαν και τα όριά του, αλλά για αυτά που είπε για την ανθρώπινη ΒΛΑΚΕΙΑ και το άπειρό της...

Διαβάζοντας τυχαία σήμερα την χθεσινή συγκεκριμένη είδηση από το in.gr "σχετικά με τη δικαίωση ομόφυλου ζευγαριού στη γείτονα χώρα Ιταλία για υιοθέτηση δυο παιδιών από άλλη χώρα", στάθηκα στην ανάλυση και τονισμό που δίνει το δικαστήριο της Φλωρεντίας: αναφέρει (το Δικαστήριο, όπως μας μεταφράζει το in.gr για μας, χωρίς να έχουμε δει την πρωτότυπη δήλωση για να την μεταφράσουμε μόνοι μας) ότι στη Διεθνή Σύμβαση της Χάγης για την Υιοθεσία παιδιών, στην οποία προφανώς στηρίχτηκε η απόφαση του εν λόγω δικαστηρίου ως ένα από τα κυρίαρχα νομοθετικά πλαίσια, "δεν τίθεται κάποιο όριο στο φύλο των γονέων που μπορούν να υιοθετήσουν".

Πάω λοιπόν, και εγώ μετά και ψάχνω αυτήν την έρμη Διεθνή Σύμβαση για να δω ακριβώς τι λέει και κυρίως πώς το λέει... Εδώ είναι το link της Σύμβασης (νόμιζα ότι θα ήταν τεράστια, αλλά διαβάζεται σύντομα ευτυχώς). Εστιάστε σας παρακαλώ στο άρθρο 5 και κυρίως στο άρθρο 17, παράγραφος d) όπου αναφέρεται "that the prospective adoptive parents are eligible and suited to adopt", κάτι το οποίο μεταφράστηκε ως ότι "οι θετοί γονείς είναι ικανοί και κατάλληλοι για το ρόλο αυτό".

Η Σύμβαση πάντα μιλά και αναφέρεται στους γονείς ως "Parents" σκέτο και γενικά χωρίς επιπλέον λεπτομέρειες και επεξηγήσεις. Δεν το κάνει όμως αυτό η Σύμβαση, επειδή τότε το 1993, ήθελαν συνειδητά να ΜΗΝ αγγίξουν το θέμα του προσδιορισμού της φύσης των γονέων, αφήνοντας χώρο για ερμηνείες του τύπου: να μην "τίθεται κάποιο όριο σχετικά με το φύλο των γονέων που μπορούν να υιοθετήσουν" όπως λέει η ανακοίνωση στο in.gr. Τότε, ΔΕΝ υπήρχαν αυτά τα διλήμματα περί φύσης των γονέων, των ομόφυλων ζευγαριών σε τέτοιο βαθμό που να απασχολεί τας Νομικάς Γραφάς. Τότε, λέγανε και γράφανε "Parents" και ΕΝΝΟΟΥΣΑΝ "Γονείς". Ένα είδος γονέων είχε αναπτυχθεί, ένα είδος γνώριζαν και για ένα είδος μιλούσαν ΟΛΟΙ. Το ότι δεν το προσδιορίζει η Σύμβαση, είναι επειδή το θεωρεί ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ και ΠΕΡΙΤΤΟ να το προσδιορίσει, όπως προφανώς αυτονόητο και περιττό είναι να προσδιορίσει τι εννοούμε "Παιδί" και ποια τα χαρακτηριστικά του...

Έρχεται λοιπόν σχεδόν 25 χρόνια μετά ξανά ο Νόμος, αυτή τη φορά δια στόματος Δικαστηρίου της Φλωρεντίας, να πατήσει διπλωματικά και υπεκφυγικά (ούτε καν προσφυγικά...) στο γεγονός ότι ο Νόμος-Σύμβαση κάποτε παρέλειψε να ξεκαθαρίσει μια έννοια επειδή τη θεωρούσε αυτονόητη και να πει προκλητικά αφού αυτό δεν έχει αποσαφηνιστεί στα τότε γραφόμενα, εγώ -ο σημερινός Νόμος που όλα τα σφάζω και όλα τα μαχαιρώνω- ΕΡΜΗΝΕΥΩ τον τότε Νόμο ότι ΝΑΙ επιτρέπει την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια... Έτσι, και τη συνείδησή του έχει καθαρή ο σημερινός Νόμος γιατί δεν πήρε μια απόφαση στον αέρα αλλά στηρίχτηκε -λέμε τώρα!- σε δεδομένα γραφτά που προϋπήρχαν, αλλά και είναι "in" και συμβαδίζει με την τάση του σήμερα, οπότε είναι ένας εκσυγχρονισμένος Νόμος και διόλου αναχρονιστικός! 

Το να θολώνει λοιπόν τα νερά μια τέτοια συμπεριφορά Νόμου, που προσπαθεί να φανεί αφενός ότι πατά με το ένα ποδάρι στο παρελθόν και σέβεται και συνεχίζει το προηγούμενο δικανικό δίκαιο και αφετέρου με το  άλλο ποδάρι αφουγκράζεται τις ανάγκες του και τα δίκαια(;) του σημερινού ανθρώπου και τον βοηθά, δεν νομίζω ότι είναι μια συνεπής συμπεριφορά ενός συστήματος Δικαίου...

Το σύστημα Δικαίου οφείλει να αναζητά το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας ανάγκης και μιας νομοθετικής απόφασης και όχι απλώς να ερμηνεύει κατά το δοκούν μια γραφτή αράδα... Δεν θέλουμε ερμηνευτές, αλλά δημιουργούς στη σημερινή κοινωνία. Δεν θέλουμε αναμασητές, αλλά παραγωγούς...

Και επειδή "αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις", είναι σημαντικό να φτάνει κανείς στα ριζά μιας σκέψης. Και μόλις αντιληφθεί για ποιες ανάγκες δημιουργήθηκε κάποτε αυτή η σκέψη και αν συνεχίζει να καλύπτει τις ίδιες ανάγκες και σήμερα, τότε θα μπορεί να πάρει μια πιο ασφαλή απόφαση για το μέλλον και όχι να κορδώνεται ότι παράγει έργο ερμηνεύοντας τι δεν είπαν οι παλαιότεροι. 

Το έργο των Δικαστών είναι τόσο σπουδαίο καθώς δημιουργούν δεδικασμένα με τις αποφάσεις τους και καθορίζουν συνειδήσεις, τάσεις και κοινωνικές κατευθύνσεις με απρόβλεπτα αποτελέσματα... 

Μήπως είναι η ώρα -επειδή δημιουργείται η ανάγκη...- να προσθέσουμε ότι "ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι και... οι δικαστές;"