Αναζητώντας την ευτυχία...

Σου έχει τύχει ποτέ να νιώθεις σαν τον Χριστό πάνω στο σταυρό και δεν εννοώ μόνο λόγω ηλικίας; -τα 33 σου χρόνια απλά δεικνύουν αυτά που έχουν μεσολαβήσει-

Σου έχει τύχει ποτέ να νιώθεις σαν τον Οδυσσέα που μιλά σε παλιούς γνωστούς και φίλους, ενώ εκείνοι παρά το γεγονός ότι τον βλέπουν, αδυνατούν να τον αναγνωρίσουν; -το βλέμμα απορίας τους, δεικνύει ότι μάλλον λείπεις καιρό ή ότι έχεις αλλάξει σημαντικά-

Σου έχει τύχει να νιώθεις ότι ξυπνάς από ύπνο βαθύ και ότι όλα αυτά που μέχρι τώρα ζούσες ήταν ένα όνειρο και όχι μια πραγματικότητα; -η αϋπνία σου λοιπόν δεικνύει ότι δεν μπορούσες να ξυπνήσεις πραγματικά και η αφύπνισή σου με τον ήχο του ξυπνητηριού σε κοίμιζε στην ψεύτικη καθημερινότητά σου-

Σου έχει τύχει να αναρωτηθείς σε τί συνίσταται η Ευτυχία σου; -οι συνηθισμένοι ορισμοί μα και αφορισμοί περί ευτυχίας σε αφήνουν παγερά αδιάφορο και αναζητάς μετά μανίας τον ουσιαστικό, δηλαδή τον ετυμολογικό προορισμό της λέξης-

Για αυτήν την Μοναδική και Μία Ευτυχία θέλω να μιλήσω σήμερα με συντομία...

Κάποιος θα πει ότι Ευτυχία είναι να ζεις υγιής ανάμεσα στην απαραίτητη ποσότητα υλικών αγαθών που σου επιτρέπουν και να συντηρείς αλλά και να προστατεύεις την υγεία σου -πνευματική και σωματική-, μα παράλληλα να σου τυχαίνουν πράγματα και καταστάσεις που ευοδώνουν αυτήν την σταθερή κατάσταση ανάμεσα σε ύλη-υγεία-πνεύμα.

Κατά την άποψή μου δεν κρύβεται εκεί η πραγματική Ευτυχία. Όχι ότι δεν έχει σημασία και αξία το προηγούμενο μοντέλο που σας ανέφερα. Όμως, η πραγματική ευτυχία εμπεριέχει αναπόσπαστα την λέξη Τύχη. Ως καλή τύχη λοιπόν, είναι αυτά που σου τυχαίνουν να είναι "καλά" δηλαδή "ευ-". Και εδώ ξεδιπλώνεται το μεγάλο πρόβλημα του ορισμού: τί θεωρεί ο καθένας μας ως "καλό"; Καλό είναι για κάποιον ένα αμάξι, ένα σπίτι, η υγεία του, οι φίλοι του, η δουλειά του... Καλύτερο όμως, και πάνω από όλα αυτά, θεωρώ ότι είναι η συνειδητοποίηση ότι αυτά που έρχονται δεν έχουν από μόνα τους μια απόχρωση καλού ή κακού, τύχης ή ατυχίας, αλλά έρχονται να καθίσουν πάνω στη διάθεση που έχουμε κάθε ώρα και στιγμή και μαζί να δημιουργήσουν μια νέα κατάσταση ή ακόμα και ακαταστασία αν θέλετε, που όμως οφείλουμε να δεχτούμε για να πάμε πιο κάτω. Εξηγούμαι: εκεί που είσαι μια χαρά αν σου έρθει μια ανάποδη στιγμή, πχ μια ασθένεια, σίγουρα θα νιώσεις άτυχος, θα αρχίσεις να λες "γιατί σε μένα" και άλλα τέτοια. Όμως, αν καλοσκεφτείς ότι αυτά δεν είναι δυνατόν να μην συμβαίνουν γύρω μας, και ότι μόνο αν προσπαθήσεις να λύσεις το νέο πρόβλημα που δημιουργήθηκε από αυτήν τη νέα κατάσταση, τότε και μόνο τότε θα νιώσεις πραγματική ευτυχία, ίσως τελικά κατορθώσεις αφενός να συνειδητοποιήσεις το πρόβλημα και αφετέρου να το παλέψεις όπως μπορείς τη δεδομένη στιγμή με τα συγκεκριμένα δεδομένα που σου διατίθενται και με το υπάρχον νοητικό σύστημα που έχεις χτίσει μέχρι τότε. Άρα, η πραγματική Ευτυχία δεν είναι μια κατάσταση, αλλά μια δυναμική αλλαγή. Η πραγματική Ευτυχία δεν είναι σταθερή και δεδομένη, αλλά συνεχώς μεταβαλλόμενη, διαλεκτική και αναπροσαρμοζόμενη. Η Ευτυχία δεν είναι σαφώς οριζόμενη επειδή ακριβώς είναι αφηρημένη... Και όταν λέω αφηρημένη, εννοώ ότι ξεχνά τα προηγούμενα ή τα μελλούμενα και ζει στο τώρα, στο Παρόν. Το αν κάποιος έχει ή όχι καλή τύχη, δεν αφορά αυτά που έρχονται, αλλά το πλαίσιο στο οποίο έρχονται να κουμπώσουν. Το αν κάποιος είναι ή όχι καλότυχος, έχει να κάνει με αυτό που Είναι. Το "Είναι" του Είναι μας λοιπόν, καθορίζει τον τρόπο που θα αντιληφθούμε το "Είναι" αυτών που έρχονται κατά πάνω μας... Το "ευ-" της Τύχης μας, χαρακτηρίζεται από την οπτική με την οποία την προσεγγίζουμε.


Και για να κάνω σύνδεση με τα αρχικά ερωτήματα:

Ο Χριστός πάνω στο σταυρό που ο ίδιος επέλεξε -ή έστω ο πατέρας του, ως τμήμα της ομοουσίου όμως τριάδος- πιστεύετε να ήταν ή όχι ευτυχής, βλέποντας να εκπληρώνεται ένα σχέδιο από την αρχαιότητα προφητευόμενο; Και εκείνη η έρημη η μάνα του, που σήμερα γιορτάζει, κάπου ανάμεσα στα δάκρυα της, δεν νιώθει ευτυχία που το παιδί της με την πράξη του αυτή περνά από την ασημαντότητα στην αθανασία;

Ο Οδυσσέας ή γενικεύοντας, ο κάθε ξενιτεμένος, γυρίζοντας πίσω στα πάτρια εδάφη, από ταξίδια που του προσέφεραν φοβερές και ανεπανάληπτες εμπειρίες, πιστεύετε να ήταν ή όχι ευτυχής που είχε την ικανότητα να αναγνωρίζει εκείνους τους παλιούς φίλους, όταν εκείνοι ήταν ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν το παρελθόν τους;

Και κυρίως, αυτός που νιώθει προδομένος από όλα αυτά που του έμαθαν σαν ήταν μικρός και για τα οποία θυσίασε ίσως τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής του στο βωμό ενός ονείρου που ήλπιζε να γίνει πραγματικότητα, μάταια όμως, καθώς η πραγματικότητα του δεικνύει πλέον -και διάβολε το βλέπει παντού καθαρά!- ότι το όνειρο θα μείνει πραγματικά όνειρο και ποτέ πραγματικότητα, πιστεύετε άραγε ότι δεν έχει κερδίσει από όλη αυτήν την τιμωρία; Πιστεύετε ότι όλη αυτή η σκληρή εκγύμναση τόσα χρόνια στην παλαίστρα των ονείρων δεν του έχουν αφήσει κανένα ίχνος ευτυχίας...;

Η απάντηση στα ανωτέρω ερωτήματα νομίζω έχει αποκρυσταλλωθεί -πού αλλού;- στην ποίηση:

Ζωή δεν είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι πάλι 

ζωή 'ναι να σαι ξυπνητός όταν κοιμούνται οι άλλοι, 

να τραγουδείς και να μετράς τ' αστέρια στ' ακρογιάλι. 

'Αλλοι 'χουν δυνατά φτερά και χαμηλοπετούνε 

κι άλλοι στις πλάτες αλλονών, πατούν ψηλά να βγούνε