Το περίεργο με τις μέρες που ζούμε, είναι ότι τα ίδια γεγονότα έχουν συμβεί και παλαιότερα, τα ίδια έχουν περιγραφεί, αποτυπωθεί και ενσφηνωθεί στη μνήμη των ανθρώπων και της Ιστορίας, αλλά για έναν πολύ ανεξήγητο λόγο που ακόμα τον ψάχνω, επαναλαμβάνονται, λες και κανείς δεν μαθαίνει από τα παθήματα...
Είναι πραγματικά να απορείς... όπως λέει πιο κάτω ο μεγάλος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, δυο ποιήματά του οποίου παραθέτω, μαζί με δυο εικόνες από τη χτεσινή νύχτα της απόπειρας πραξικοπήματος στη γείτονα χώρα.
Η Χώρα αυτή είναι δική μας
Η χώρα αυτή π' ορμά απ' την Ασία με καλπασμό
και που προβάλλει
τ' ώριο κεφάλι
σαν το πουλάρι
γεμάτο χάρη
προς της Μεσόγειος το νερό
η χώρ' αυτή είναι δική μας
με ματωμένους τους καρπούς
δόντια σφιγμένα
πόδια γυμνά.
Σα μεταξένιο τούτη η γη μας
είναι χαλί μας
τούτη η γη μας
η κόλασή μας
τούτ' η παράδεισο
είναι δική μας.
Η θέλησή μας
τώρα τρανεύει
νά 'ναι δική μας
παντοτινά
να ζούμε λεύτεροι σα δέντρα
σα τα δεντρά του ίδιου δάσου
αδερφωμένα
αγκαλιαστά.
Ύμνος στη ζωή
Τι όμορφο που είναι να ζεις
να μπορείς να διαβάζεις τον κόσμο
τη ζωή να τη νιώθεις τραγούδι χαράς
τι όμορφο που είναι να ζεις
σαν παιδί ν΄ απορείς και να ζεις
Κι όμως είναι ν΄ απορείς
πώς αυτό το ωραίο τραγούδι
πώς αυτή η ζωή η γεμάτη χαρά
έχει γίνει σκληρή
έχει γίνει φτηνή
και τόσο πικραμένη
που είναι πονεμένη
Τι όμορφο που είναι να ζεις
να σου λεν καλημέρα του κόσμου τα χείλη
τη ζωή να την κάνεις τραγούδι αγάπης
τι όμορφο που είναι να ζεις
σαν παιδί να απορείς και να ζεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου