Των πάντων η Δύση

Είναι αυτό το κάτι που σε πνίγει και θες να πάρεις τις θάλασσες και τα βουνά, είναι ο λίγος αέρας που σε κάνει να αναζητάς ένα ύψωμα για να πάρεις βαθιά ανάσα, είναι ο στενός χώρος (η στεναχώρια δηλαδή) που σε σπρώχνει να βρεις άπλες και ανοίγματα... Ανοίγματα και ρωγμές στον χρόνο και στο χώρο, στην Ιστορία και στο Μέλλον, στην Πραγματικότητα και στην Ουτοπία...

Ανοίγματα... εκεί που το βλέμμα δεν σκοντάφτει και δεν τρακάρει... εκεί που το βλέμμα τρέχει, τρέχει, τρέχει...

Όταν στενοχωρούμαι, αναζητώ την απεραντοσύνη να με γιατρέψει. Μόνο αυτή μπορεί...

Μια χτεσινή βόλτα στο Σούνιο και συγκεκριμένα στο ναό του Ποσειδώνα, στο Θεό της Θάλασσας -μιας και όλα νομίζω τα έχουμε κάνει θάλασσα στην εποχή μας- ήταν αρκετό για να μου δείξει την απεραντοσύνη, το αδιαίρετο, το διηνεκές, το αδιάσπαστο και αδιάσειστο της Υπάρξεως...

Ένα καραβάκι να πλέει...

κόντρα σε κυματισμούς και στεναγμούς...

και μια πύλη να σε οδηγεί στα πέρατα της σκέψης και το νου...

μα την ίδια στιγμή να νιώθεις ότι κάποιο περίεργο βλέμμα

πέφτει πάνω σου και σε ακολουθεί... 

Σε κοιτά, όπως το κοιτάς και εσύ...

Να είναι της Ήρας;

Ή μήπως, της Μοίρας...;

Κάποιες φορές, όταν βλέπεις τη ζωή σου

χωρίς χρώμα,

βλέπεις μια άλλη διάσταση,

όχι απαραίτητα λιγότερο ζωντανή...

Και τότε νιώθεις να πετάς,

να υπερίπτασαι στιγμών και καταστάσεων...

Τότε νιώθεις να κερδίζεις μέσα από την πολυδιάσπαση,

και να γεμίζεις μέσα από την ανακατανομή του Τίποτα

(όπως λέει και ο Νανόπουλος!)

Τότε, κοιτάς προς τη μοναδική Ανατολή 
και αψηφείς των πάντων τη Δύση...

"Να 'μαν πουλί να πέταγα"
Παραδοσιακό
Χρόνης Αηδονίδης