72 χρόνια παρά 1 μήνας...

Βλέποντας τις τελευταίες ημέρες όλα αυτά που συμβαίνουν, ακούγοντας τον καθένα να αναλύει με τον δικό του τρόπο την περιρρέουσα κατάσταση του κόσμου, νοιώθω πραγματικά τόσο άδειος σαν άνθρωπος...  Και ο βασικός λόγος δεν είναι ότι όλα αυτά που βλέπουμε είναι πρωτόφαντα και πρωτάκουστα, αλλά κυρίως γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν... έχουν συμβεί ξανά και ξανά στο μακραίωνο παρελθόν του ανθρώπινου είδους και αυτό το κακό δεν λέει να κοπάσει... Με θλίβουν δηλαδή, όχι αυτά που συμβαίνουν (πλέον τίποτα δεν με σοκάρει), αλλά όλα αυτά που ξανα-συμβαίνουν και επαναλαμβάνονται ακατάπαυστα, αποδεικνύοντας ότι πραγματικά "...θέλει δουλειά πολλή και θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς, [μα κυρίως] θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους, για να γυρίσει ο ήλιος...].

Για να σας αποδείξω τι εννοώ, μια φευγαλέα ματιά στην τραγική Ιστορία του ανθρώπου, αρκεί:

Δείτε το παρακάτω βίντεο από το Παρίσι στις 13/11/2015. Δώστε ιδιαίτερη έμφαση στις σκηνές που διαδραματίζονται μεταξύ του 0' 41'' και 0' 51''...

Δείτε τώρα, την παρακάτω ανάγλυφη αναπαράσταση του δράματος των Καλαβρύτων μετά το ολοκαύτωμα του χωριού στις 13/12/1943 (72 χρόνια παρά 1 μήνα ακριβώς πριν). 

Αλήθεια, εσείς βλέπετε καμία αλλαγή των δυο στιγμιότυπων της Ιστορίας...;

Η ψυχοσύνθεσή μου τις τελευταίες μέρες, νομίζω δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καθόλου από τη λέξη "σύνθεση" αλλά μάλλον από τη λέξη "αποσύνθεση"... Και η αποσύνθεση στη Φύση και στη Βιολογία, είναι συνδεδεμένη με την αποξήρανση, τη φθορά, το ξεζούμισμα, την απομύζηση, την αφυδάτωση, εννοώντας ότι το πιο βασικό συστατικό (συνθετικό) της ζωής, το νερό, σιγά σιγά χάνεται... Χωρίς νερό όμως, δεν υπάρχει σύνθεση, δεν υπάρχει καν θέση, υπάρχει μόνο απο-σύνθεση και από-θεση (με την έννοια ότι κάτι στερεοποιείται, παγιώνεται και τελικά... παγώνεται και κατά συνέπεια παγώνει...).

Δεν βρήκα κάτι πιο αντιπροσωπευτικό λοιπόν, για να περιγράψω την ψυχο-απο-σύνθεσή μου το τελευταίο διάστημα, εκτός από το παρακάτω φοβερό ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού:

Θα σας περιμένω

Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος- 

Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω. 

Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου 

ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες. 

Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος 

χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες. 

Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας 

πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας 

ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη 

ὁ ἄνεμος δικός μου 

μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες 

μάταιοι λόγοι. 

Μὴν ἀμελήσετε. 

Πάρτε μαζί σας νερό. 

Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

Αγαπητοί μου, θα σας περιμένω να σας δω στα επόμενα 72 χρόνια παρά 1 μήνα ακριβώς, ποια θα είναι η εικόνα μας...