Της ψυχής μας τα αγεφύρωτα κενά...

Άκουσα σήμερα κάτι που σχεδόν με διαόλισε... 

Λέει άνθρωπος επιστήμων: "καλά,  είναι δυνατόν ένα τσογλάνι, να τον κάνουν ήρωα; Ένα τσογλάνι και μισό...!". Και πετάγεται και άλλος άνθρωπος, της αυτής επιστήμης και επικροτεί τω αυτώ τρόπω: "Μπράβο, και εγώ αυτό λέω, πρόκειται για τσογλαναρά...".

Τυχαίνει οι επιστήμονες αυτοί, να είναι συνάδελφοί μου -με την τυπική τουλάχιστον σημασία του όρου- και τυχαίνει να αναφέρονται για τον Νίκο Ρωμανό που μονοπωλεί τα ειδησεογραφικά δελτία τις τελευταίες ημέρες.

Νομίζω η απάντηση που έδωσε ο Τσίπρας με βρίσκει σύμφωνο: είναι δυνατόν, είπε, η κυβέρνηση να κάνει το λιοντάρι σε ένα παιδί και μπροστά στην τρόικα να σκύβει το κεφάλι...;

Ας αναλύσουμε την κατάσταση λίγο πιο ανθρωπο-λογικά, υπονοώντας ότι για να μιλήσουμε για τα ανθρώπινα αρκεί μερικές φορές να μιλήσουμε απλά, λογικά...

Έχουμε έναν νεαρό, που κάποια χρόνια πριν βιώνει το θάνατο ενός -λιγότερο ή περισσότερο- φίλο του, του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οπότε αρχίζει να επικρατεί στο -λιγότερο ή περισσότερο- νεαρό μυαλό του σύγχυση και αταξία, η οποία μάλιστα προέρχεται από την πιο επίσημη πλευρά της εξουσίας, αυτήν που έχει ορκιστεί και υπάρχει ακριβώς για να διατηρεί την τάξη... Πρώτο σημείο: είναι δυνατόν στα μάτια ενός νεαρού, να μην δημιουργείται απορία; 

Συνεχίζουμε. Ο νεαρός αυτός, κάποια στιγμή κρατά ένα καλάζνικοφ και πάει να ληστέψει τράπεζες κλπ κλπ όταν την ίδια στιγμή, οι τράπεζες είναι αυτές που ληστεύουν τον κόσμο, που βγάζουν σε πληστηριασμό τα σπίτια για δάνεια που δεν μπορούν να αποπληρωθούν, όταν όμως πρώτα οι ίδιες οι τράπεζες έχουν φτιάξει έτσι τους κανόνες της αγοράς ώστε ο -λιγότερο ή περισσότερο- χαζός άνθρωπος να αναγκαστεί να πάρει δάνειο, πεπεισμένος ότι το χρειάζεται και τελικά, πεινασμένος όταν πλέον δεν το χρειάζεται... Δεύτερο σημείο: είναι δυνατόν στα μάτια ενός νεαρού να μην δημιουργείται απορία με όλη αυτή την υλική απορία που έχει δημιουργηθεί γύρω μας, όταν τόσοι άποροι βουτούν στα σκουπίδια ή βουτούν από παράθυρά;

Συνεχίζουμε. Ο νεαρός αυτός, κάποια επόμενη στιγμή, κρατά ένα γαμημένο κείμενο που λέγεται Σύνταγμα, που λέει ότι ο οποιοσδήποτε, μπορεί να σπουδάσει ως αναφαίρετο δικαίωμα, επειδή ακριβώς η παιδεία, έστω έτσι όπως -λιγότερο ή περισσότερο- προωθείται από την ελληνική εκπαίδευση, στοχεύει στο να διαπλάθει ανθρώπους και τους διαπλάθει ώστε να τους καθαίρει από... λάθη! Τρίτο σημείο: ο νεαρός που μελετάμε, επιθυμεί ως φυλακισμένος, έχοντας πετύχει σε μια -λιγότερο ή περισσότερο- αξιόλογη σχολή της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, να λαμβάνει εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάζει, όταν πρόσφατα ένας πρωθυπουργός της Ελλάδας -ο Κων/νος Καραμανλής- δεν είχε κανένα πτυχίο (παιδεία άραγε είχε;) και την ίδια στιγμή αποφάσιζε για το παρόν και μέλλον της χώρας μας και μαζί για το μέλλον των επιστημόνων και των παραγωγικών δυνάμεων αυτής της χώρας... Είναι λοιπόν, δυνατόν, στα μάτια ενός νεαρού να μην δημιουργείται απορία, όταν απ' τη μια το Σύνταγμα του κατοχυρώνει ένα αναφαίρετο δικαίωμα και την ίδια στιγμή απ' την άλλη, αυτοί που λένε ότι προστατεύουν το Σύνταγμα, να μην επιτρέπουν την εφαρμογή του;

Αν αντέχουμε, συνεχίζουμε λίγο ακόμα. Αν αυτός ο νεαρός δεν είχε κάνει κοπάνα στην ώρα της Ιστορίας του Δημοτικού και του Γυμνασίου, ίσως είχε ακούσει για τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και των άλλων ομοίων του, αφού πρώτα δικάστηκαν από... ομοίους τους. Τέταρτο σημείο: πώς γίνεται να μην δημιουργείται απορία στα μάτια του νεαρού όταν από τη μια του προβάλλουν σαν εθνικά πρότυπα κάποιους ανθρώπους που σήκωσαν το όπλο εναντίον του εχθρού και πάλεψαν μέχρι θανάτου αντέχοντας βασανισμούς και εξευτελισμούς και φυλακίσεις ακόμα, και την ίδια στιγμή αυτοί που του τα επιβάλλουν αυτά τα πρότυπα, να τον καταδικάζουν παρομοίως και τον φυλακίζουν...

Και τελειώνοντας, φτάνουμε στο στόχο. Αν αυτός ο νεαρός είδε την εξουσία να οπλίζει το χέρι του ΜΑΤατζή, που είναι ο προστάτης της κοινωνίας, και να το στρέφει εναντίον του έφηβου φίλου του, αν είδε το σιδερένιο χέρι του ΜΑΤατζή να γρονθοκοπεί έναν συλληφθέντα, αν είδε το κοκκάλινο πόδι του ΜΑΤατζή να κλωτσά το γυμνό πόδι μιας γυναίκας, αν είδε το οχλοποιημένο και σκεπαστό πρόσωπο του ΜΑΤατζή να εμποδίζει έναν ξεσκέπαστο έλληνα πολίτη να πάει σπίτι του, αν του μίλησαν για νόμους και οι προστάτες του Νόμου οι ίδιοι πρώτοι παρανομούν, αν τον κατηγόρησαν για οπλοφορία και η κατηγορία εκφράζεται από επιδειξιομανείς οπλοφόρους, αν τον καταδίκασαν για ληστεία όλοι αυτοί που πρώτοι ληστεύουν -από ένα απλό μπουκάλι με νερό τον περιπτερά ως την πουτάνα την εφορία που ληστεύει όλους μας- και κατακρεουργούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια  ... ε, τότε αγαπητοί μου, πώς να μην δημιουργήσουν τα πρησμένα -από το ξύλο όταν συνελήφθη και ίσως από την πείνα τώρα- μάτια αυτού του νεαρού, απορία για το πού πάει αυτή η κοινωνία μας; Ακόμα περισότερο, πώς να μην δημιουργήσουν περισσότερο απορία και φτώχεια στον απλό κοσμάκη;

Και αν νομίζετε ότι μεροληπτώ υπερ του Ρωμανού, κάνετε λάθος. Ο Ρωμανός και ο κάθε Ρωμανός, οφείλει να δικαστεί και να καταδικαστεί όπως μια έννομη Πολιτεία ορίζει. Το ερώτημα όμως είναι άλλο: πώς θα δικαστούν όλοι εκείνοι που ορίζουν μια παράνομη Πολιτεία και την φέρνουν στα μέτρα τους, ώστε να την προβάλλουν ως νόμιμη...; Αυτό, είναι με απλά λόγια που λένε ότι η εξουσία ορίζει το "νόμιμο" και το "παράνομο"... Αυτό είναι που η Ανθρωπολογία προσπαθεί να αναδείξει... Ότι το αυταπόδεικτο, μερικές φορές είναι αυθαίρετο... και αυτοί που αυθαιρετούν "στηρίζονται" σε δικαίωμα... αναφαίρετο!

Το μεγαλύτερο συμπέρασμά μου, ξέρετε πιο είναι, με αφορμή τα περί εκπαιδευτικής άδειας και περί σπουδών των Ελλήνων σήμερα; Ότι απέχουμε πραγματικά από την έννοια της παιδείας... και για αυτό απέχουμε πραγματικά από τα παιδιά μας και τις αγωνίες τους ως κοινωνία... Τι μένει; Απ΄τη μια οι μεγάλοι αυτής της κοινωνίας να χαρακτηρίζουν τα παιδιά τους "τσογλάνια" αντί να προσπαθούν να τα νουθετήσουν και απ΄την άλλη, τα παιδιά να χαρακτηρίζουν τους μεγάλους "προδότες" που δεν προσπαθούν να αντισταθούν σε κάθε τρόικα που μας τρώει τα σωθικά... 

Το περίεργο είναι που αντί ο πατέρας να πει ένα συγνώμη στο παιδί του για τη ζωή που έζησε, το παιδί καταδικάζεται που δεν λέει συγνώμη στον πατέρα για μια ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει...

Για της ψυχής μας τα αγεφύρωτα κενά, θα ενδιαφερθεί επιτέλους κανείς σε τούτη τη γαμημένη την κοινωνία που ξέρει μόνο να δικάζει χωρίς να κάνει ποτέ την αυτοκριτική της...;

"Συγνώμη πατέρα"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Δημήτρης Ζερβουδάκης

"Ρεμάλι πατέρα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Ορφέας Περίδης