Αυτές τις μέρες η ψυχολογία μου ανεβοκατεβαίνει.
Όσο ζω στην καθημερινότητά μου, τα πράγματα είναι από απογοητευτικά ως τραγικά. Ένας κόσμος που διαλύεται κυριολεκτικά και οι περισσότεροι από εμάς μόλις που ανοίγουμε τα μάτια μας μπροστά στο φαινόμενο, λες και ξυπνάμε νωχελικά και σε σύγχυση, μετά από μπόλικη δόση αναισθητικού που χορηγήθηκε για μια μεγάλη εγχείρηση (ή και εγχείρημα), όπως αυτή της λοβοτομής… Δεν λειτουργεί τίποτα. Δεν μπορείς να βοηθήσεις σχεδόν κανέναν. Δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις. Βλέπεις μάτια που σου ζητούν βοήθεια απεγνωσμένα και σκέφτεσαι ότι «καλά καλά δεν μπορώ να βοηθήσω ούτε και εμένα»… Πού πάμε; Αναζητάς διέξοδο…
Έτσι, προσπαθείς να ξεφύγεις. Έστω για 2 μέρες, για ένα σαββατοκύριακο. Και τσουπ! Την βλέπεις μπροστά σου, σε αυτή την προσπάθεια φυγής. Είναι εκεί. Πάντα εκεί. Και θα παραμείνει. Σαν να έχει δώσει προαιώνιο και προσυμφωνηθέντα λόγο να είναι πάντα εκεί. Στην πρώτη γραμμή της σκηνής. Κάθε 28 ημέρες. Χωρίς καμία καθυστέρηση. Χωρίς καμία αναβολή στο ραντεβού της. Ο λόγος για την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Αναζητάς τη μεταξένια λάμψη της…
Σε αυτή τη χώρα, που τα περισσότερα είναι παρ-άλογα και ξεφτι(λι)σμένα
Σε αυτή τη χώρα, που τα δέντρα, όπως και οι προσπάθειες, δεν ανθίζουν και ξεραίνονται
Ή και αν ανθίσουν θα είναι μόνα τους και από δική τους υπερπροσπάθεια, κάπου στην οριογραμμή πραγματικότητας και φαντασίας
Σε αυτή τη χώρα που κάποιοι την εξύμνησαν και άλλοι με τις πράξεις τους την εξύβρισαν…
Σε αυτή τη χώρα, θα αναρωτιόμαστε για πάντα, πώς θα ήταν χωρίς εμάς αυτή η χώρα...
Σε αυτή τη χώρα, της ατέρμονης αμετροέπειας, καλούμαστε να ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, όταν οι περισσότεροι φεύγουν προς αναζήτηση αξιοπρέπειας…
Άραγε θα αντέξουμε, μικρή μου καρδιά;
(οι φωτό είναι από την τεχνητή λίμνη Κρεμαστών)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου