Σήμερα, στο κυριακάτικο τραπέζι του blog θα συν-καθίσουν χωρίς απαραίτητα να συν-καταθέσουν για αυτήν την συνύπαρξη, οι κάτωθι: Νταλάρας, Αγγελάκας, Αϊνστάιν, Χοσέ Μουχίκα και ο σωσίας του (δικού μου) Μαρξ!
Ίσως έχεται ακούσει τη νέα καλλιτεχνική διαμάχη μεταξύ Γιώργου Νταλάρα και Γιάννη Αγγελάκα, μετά από τη δήλωση του Νταλάρα ότι αισθάνεται ενοχές για τα λεφτά που κέρδισε...
Το θέμα με τους καλλιτέχνες της Ελλάδος, είναι ότι κάποτε ξεπερνούν τα όρια της καλλιτεχνίας τους, και αγγίζουν τα όρια της πολιτικής. Θα μου πείτε, πνευματικοί άνθρωποι είναι, γιατί να μην ασχολούνται με τα πολιτικά; Κάποιοι, βέβαια, όπως ο Νταλάρας, μέσω της γυναίκας του, παραασχολούνται ίσως. Το χειρότερο όμως, δεν είναι αυτό. Είναι, ότι για μια ακόμη φορά, κάποιοι πουλούν την εικόνα τους, αφού την φτιάξουν, (ή καλύτερα φτιασιδώσουν) όπως θέλουν αυτοί. Ο Νταλάρας είναι μάλλον ένας από αυτούς. Ένας από αυτούς που ξεκίνησαν με όραμα, με όρεξη για δουλειά, με ικανότητες, με διάθεση προσφοράς, αλλά κάπου στη μέση μπέρδεψαν τη σημασία της λέξης "προσφορά", όπως λέγαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση... Το χρήμα αγαπητοί μου αλλάζει τους ανθρώπους (έλα ρε μεγάλε; τι είπες τώρα;!), και τους διαφθείρει. Τους κάνει να ξεχνούν την αφετηρία τους, το παρελθόν τους και τους αρχικούς τους στόχους. Το χρήμα, αποσυντονίζει ή για να μιλήσουμε με όρους μουσικής, ξεκουρδίζει και σε κάνει να φαλτσάρεις...
Ο Νταλάρας, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής σκηνής. Αδιαμφισβήτητα. Ο Αγγελάκας, έχει τη δική του πορεία και άποψη για τα μουσικά πράγματα. Και αυτός, μια σοβαρή παρουσία στο χώρο της μουσικής. Το μπέρδεμα όμως, αρχίζει όταν τους γνωρίζουμε ως ανθρώπους και όχι ως μουσικούς. Όταν μας φανερώνουν και άλλες πλευρές της προσωπικότητάς τους, πιο ουσιαστικές, ίσως αυτές που συνθέτουν την έννοια του πολιτικού όντος. Εκεί φαίνεται έκαστος, εκεί αξιολογείται ο καθένας με όρους πολιτικούς, ήτοι, κοινωνικούς. Ο Νταλάρας, προσπαθεί μέσα από τα τραγούδια του, να μιλήσει για μια εκδοχή της κοινωνίας, και έτσι ίσως να την αναδείξει και να την υπερασπίσει, για την οποία όμως δεν έχει -πλέον- βιωματική επαφή. Κάποτε, ίσως είχε. Τώρα, σίγουρα όχι. Είπαμε όμως, ότι τα πράγματα αλλάζουν, έτσι είναι η ζωή. Ο Αγγελάκας, από την άλλη, φαίνεται ότι προσπαθεί ακόμα να συνταιριάξει μουσική και πρακτική, μελωδία και τρόπο ζωής. Δεν ξέρω τι πραγματικά κάνει.
Και εδώ ακριβώς, σε αυτήν την αντιπαράθεση τρόπου ζωής και τρόπου έκφρασης των δυο καλλιτεχνών, είναι που αναδεικνύεται ένα πολύ σοβαρό θέμα: αυτό της καθαρότητας της προσωπικότητας! Της ολότητας της έκφρασης και της ολόψυχης πίστης σε μια άποψη, που υπερασπίζεται με κάθε τρόπο. Αν θέλω λοιπόν κάτι να πω, με αυτήν μου την ανάρτηση, είναι η σπουδαιότητα της καθαρότητας της έκφρασης και της συμπαγότητας της προσωπικότητας, χωρίς κενά ή διαμπερή κομμάτια. Κάνεις κάτι, είτε λέγεται επάγγελμα, συνεστίαση, συνύπαρξη, ή ευρύτερα έκφραση, για να πετύχεις τί ακριβώς; Λεφτά ή έκφραση; Υλικά ή άυλα; Ασήμαντα ή σημαντικά; Εφήμερα (και απλήρωτες εφημερίες) ή μόνιμα (και μονιμότητα του σεβασμού);
Δεν κατάλαβα ποτέ, πώς γίνεται άλλος να είσαι και άλλος να πλασάρεσαι ότι είσαι; Πώς γίνεται άλλη εικόνα να προβάλεις και άλλη να έχεις; Για πιο λόγο; Για να καταφέρεις τί και να προφυλαχτείς από ποιον; Ποιος ο σκοπός;
Ο Νταλάρας τραγουδά την φτωχολογιά, όταν ο ίδιος πλούτισε. Σχήμα οξύμωρο, έως και αυτο-προσβλητικό ή αυτο-αναιρούμενο. Άρα, ενέχει ακόμα κάτι από εκείνη την αρχική ομορφιά και λάμψη του φτωχού τραγουδιστή που ζητά ειρήνη και δικαιοσύνη σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και άρση της πείνας; Πόσοι αγαπητοί μου, κάνουν αυτό που είναι και είναι αυτό που κάνουν; Αναρωτηθείτε, σε πολλά πεδία δράσης. Από τους πολιτικούς έως τους ιατρούς...
Όλως τυχαίως, έλαβα το κάτωθι mail για τον Χοσέ Μουχίκα και χάρηκα, ομολογώ. Πόσοι από τους δικούς μας πολιτικούς έχουν παρόμοια προσωπικότητα;
Πώς γίνεται να είσαι άνθρωπος του πνεύματος και να μην προσπαθείς να προφυλάξεις την ανθρωπότητα από τις παρενέργειες του κάθε είδους χαλασμένου "οινοπνεύματος", που σου αίρει τη διαύγεια, σου προκαλεί εμετό, σου χαλάει το στομάχι, σε κάνει να ζεις σε έναν κόσμο με παραισθήσεις που καμιά φορά γίνονται και εφιάλτες; Πώς γίνεται να προσπαθείς να φανείς σαν υπερασπιστήςς της αξιοπρέπειας της ανθρωπότητας και κατά βάθος να υπερασπίζεσαι μόνο την ατομικότητά σου;
Ο θείος Αλβέρτος, γνήσιος ανθρωπιστής, είχε πει κάποτε:
"Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα..."
Το βασικότερο πρόβλημα σήμερα λοιπόν, δεν είναι ότι υπάρχουν φωνές φάλτσες, αλλά ότι δεν υπάρχουν φωνές ορθές, για να στυλιτεύσουν και έτσι να παραδειγματίσουν, δημιουργώντας ορθοφωνία και τελικά μελωδία σε τούτη την πλάση. Δεν είναι τυχαίο, καθώς αυτό προσπαθούσαν να κάνουν χρόνια τώρα, με την αποβλακωμάρα που διαρκώς και καθημερινώς μας τάιζαν... Μην απορείτε γιατί λοιπόν, μας γδέρνουν σήμερα, μας απαξιώνουν, και κανείς δεν φωνάζει από το ακροατήριο. Έχουν φιμώσει, και έτσι φωνεύσει, τις φωνές εκείνες που θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτό το τερατούργημα που λέγεται κοινωνία...
Υπάρχει ελπίδα; Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; Χμ... δύσκολη ερώτηση. Όμως, όταν βλέπεις πουλόσκυλα, όπως ο δικός μου ο Μαρξ, να συν-καθίζουν με τους "φύσει" εχθρούς τους, (όπως μας έχουν περάσει και πείσει τόσα χρόνια τώρα...), τότε λες, ίσως και τα πράγματα να μπορούν αν αλλάξουν κάποια στιγμή και το αθώο πουλάκι να μπορέσει να λαλήσει ξανά και με γλυκοτιτίβισμα να αντιλαλήσουν τα βουνά...
Ως τότε, μάλλον εμείς θα έχουμε "λαλήσει", από τις τόσες βλακείες που μας κουκουλώνουν καθημερινά...
"Άγρια των άστρων μουσική"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Γιάννης Αγγελάκας
"στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων..."
