Ο βίος ξανά βραχύς, η τέχνη ξανά μακρά...

Σε συνέχεια του post της 9ης Νοεμβρίου 2010, με τίτλο "Ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρά":

Γυναίκα ασθενής μας δείχνει τις προάλλες ένα σκεύασμα, το οποίο περιείχε teriparatide, λέγοντάς μας ότι της το έδωσε ο ορθοπεδικός για αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης. Ψάχνοντας επί τόπου στον ΕΟΦ βρίσκω ότι είναι ανασυνδυασμένη παραθορμόνη... Και αναρωτήθηκα, πώς γίνεται να δίνεις παραθορμόνη, (μια ορμόνη που προκαλεί οστεόλυση, δηλαδή απώλεια οστικής μάζας), για αντιμετώπιση της απώλειας οστικής μάζας, δηλαδή της οστεοπόρωσης; Κουφό και αντιφατικό!! Ψάχνοντας ξανά επί τόπου στο διαδίκτυο, τι κάνει η έρημη η PTH, βρήκα ότι επιδρά στους οστεοβλάστες!! Καλά ρε καραμήτρο, λέω στον εαυτό μου, εσύ δεν έμαθες ότι η PTH, δρά στους οστεοκλάστες, προκαλώντας απώλεια οστού;;;

Ένοιωσα, όπως όταν καταρέει ένας κόσμος τόσο δεδομένος μέσα σου! Το μεσημέρι που επέστρεψα σπίτι ανοίγω τη Βίβλο της Ενδοκρινολογίας, του καθηγητή Μ.Μπατρίνου ("Σύγχρονη Ενδοκρινολογία", εκδ. Π.Χ.Πασχαλίδη 1999, σελίς 591, παρ.4 - ίσως το καλύτερο βιβλίο που μας χορηγήθηκε σε αυτήν τη σχολή που βγάζει τέρατα [γνώσης εννοώ φυσικά!]), και διαβάζω έκπληκτος:

"... Δράση στα οστά. Η PTH ασκεί δράση σε όλα τα κύτταρα του οστίτη ιστού και κατά συνέπεια διεγείρει τη δράση των οστεοκλαστών αλλά και των οστεοβλαστών. Στις φυσιολογικές συγκεντρώσεις η δράση πάνω στους οστεοβλάστες υπερτερεί με αποτέλεσμα η PTH να εμφανίζει αναβολική ενέργεια και να διεγείρει τη σύνθεση νέου οστού. Σε παθολογικές καταστάσεις υπερέκκρισης της PTH, κυριαρχεί η δράση της στους οστεοκλάστες και παρατηρείται καταστροφή του οστού με απελευθέρωση αλάτων ασβεστίου και φωσφόρου από τους κρυστάλλους του υδροξυαπατίτη που διαλύονται...".

Κύριοι, τίποτα δεν είναι απόλυτο και βέβαιο. Τόσο απλά και ξεκάθαρα, κάποιες φορές σου φανερώνεται μπρος στα μάτια σου η μικρότητά σου... έτοιμη να σου βγάλει τα μάτια και να σε στραβώσει, εσένα που θεωρείς ότι "ξέρεις". Παπάρια μάντολες, ξέρουμε, και άλλα τόσα θα μάθουμε... Η ανατροπή είναι ίσως ο πιο διδακτικός τρόπος για να αντιληφθούμε ότι στην επόμενη γωνία δεν ξέρουμε τι μας περιμένει. Έτσι, αυτός που είναι διαρκώς σε αγωνιστική κατάσταση και έτοιμος να τα χάσει όλα, ίσως έχει ένα πλεονέκτημα (πέραν του εξελικτικού): απολαμβάνει πιο πραγματικά (άρα πιο αληθινά;) τον κόσμο γύρω του.

Μέχρι τις επόμενες ανατροπές λοιπόν... παραμύθια και αλήθειες μπλέκονται και χορεύουν τον δικό τους ζευγαρωτό κοσμικό χωρό...

"Δεν μ'ένοιαξε να χάσω"
Στίχοι, Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης
Ερμηνεία: Μπάμπης Στόκας





Λευκό χαρτί οι σκέψεις μου
Τα λόγια κι οι προβλέψεις μου
Πήγαν κι απόψε στράφι
Και τούτη η νύχτα η θολή
Μοιάζει μποτίλια αδειανή
Που ξέμεινε στο ράφι

Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι

Με αυταπάτες παιδικές
Χάνονται οι μέρες μου αργές
Κι όλα τα αρνιέμαι
Τσιγάρα και φτηνό αλκοόλ
Κι ο θρύλος να μη βάζει γκολ
Κι αποξεχνιέμαι

Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι

Κι αν ίσκιους πάλι κυνηγώ
Είναι που μ' έμαθες να ζω
Βαθιά μες στο σκοτάδι
Και κάθε ώρα που περνά
Παραμυθιάζομαι ξανά
Πως θα 'ρθεις κάποιο βράδυ

Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι