Έι, ΕΣΥ τέρας!

Αντιμετωπίζεις ένα δαχτυλάκι του τέρατος. Ούτε καν ολόκληρο το τέρας.

Βλέπεις πόσο δυσκίνητο και βαριεστημένο είναι.

Βλέπεις πόσο πολύπλοκο είναι.

Αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι (κατά το δικό σου σύστημα αντίληψης πάντα!) γιατί δυσλειτουργεί. Για 2 κυρίως λόγους:

α) υπάρχουν άτομα ακατάλληλα για τις θέσεις που κατέχουν.

β) υπάρχουν άλλα άτομα που απέναντι σε εκείνα τα ακατάλληλα άτομα (τα οποία σχεδόν πάντα, σαν τον διάλο, τυγχάνει να είναι προϊστάμενοι), δεν έχουν την πρόθεση και την προθυμία να αντισταθούν, οπότε θέτουν τους εαυτούς τους στους συμβιβασμένους και βολεμένους.

Κουράζεσαι όταν πρέπει να καταναλώσεις τόση ενέργεια για να παλέψεις με το ένα δαχτυλάκι. Αναρωτιέσαι: πόση άραγε ενέργεια χρειάζεται για να πολεμήσεις ολόκληρο το τέρας;

Απογοητεύεσαι με την τόσο διαφορετική αντίληψη που έχει ο συνάδερφός σου για την ίδια εργασιακή εμπειρία (καλά είπαμε, ανοχή στη διαφορετικότητα, αλλά πόσο πια;!).

Λες, αν δεν μπορούμε 10 νοματέοι να συνεννοηθούμε, πόσο μάλλον 10 εκατομμύρια Έλληνες νοματέοι... Άρα μην μας φαίνεται παράξενο που η χώρα οδεύει για φούντο!


Κύριοι, αυτό το τέρας έχει ονόματα πολλά:

- Εθνικό Σύστημα Υγείας
- Υπουργείο Υγείας
- Υπουργείο Οικονομικών
- Βουλευτές
- Κράτος
- Παρακράτος
- Διαφθορά
- Συμφορά
- Παραφθορά
- Ο φυγόπονος εαυτός μας
- Η εγωιστική μας φύση


Πώς θα ξεφύγουμε από εδώ; Μόνο μέσω της πειθούς και του διαλόγου. Να πείσουμε ποιούς και τι; Να πείσουμε όλους τους ανθρώπους για το δικαίωμα που έχουν όλοι οι υπόλοιποι εκτός από αυτούς, να ζουν αξιοπρεπώς και να τους σέβονται. Απαραίτητη προϋπόθεση όλων αυτών; Η παιδεία.

"Οι μοιραίοι"
Ποίηση: Κώστας Βάρναλης
Σύνθεση: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης