Δημιούργοι και Δημιουργοί

Υπάρχουν φορές που η ψυχολογία σου παίζει τρελά παιχνίδια. Αντιφάσεις, κόμπος στο στήθος, μεγάλες ανατροπές, ακόμα μεγαλύτερες ντροπές, πασπαλισμένες με κόκκους ευτυχίας, σοταρισμένες σε δάκρυα κλαυσίγελου, με γαρνιτούρα χαριτωμένων στιγμών και εκλεκτών εμπειριών. Υπάρχουν φορές που σου αρέσει αυτό το φαί και φορές που δεν τρώγεται… Υπάρχουν πάλι φορές που η ζωή είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και άλλες που σου προκαλεί κρύο ιδρώτα από την γαστρεντερίτιδα που επιφέρει… Όπως και να ΄χει, το αιώνιο ερώτημα παραμένει: «τρώμε για να ζούμε ή ζούμε για να τρώμε;».
Σκεφτείτε ότι όλα τα κάνουμε για την τροφή, υλική ή πνευματική. Τι εννοώ: αφενός άγχος, πολύωρη εργασία, απουσία από τα οικογενειακά καθήκοντα, τρέξιμο στους δρόμους, αδιαφορία για την ψυχαγωγία, ξεπούλημα τιμής και αξιοπρέπειας, καταπόνηση σώματος, αϋπνίες, ψέματα , διαπληκτισμοί μέχρι και εγκλήματα. όλα αυτά για το χρήμα και τις υλικές απολαύσεις. Αφετέρου, διάβασμα, ξανά διάβασμα, σπουδές, προπτυχιακά, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, δια βίου εκπαίδευση, σεμινάρια μια ζωή, υπερεξειδίκευση και όλα αυτά για να θρέψουμε τον πληθωρικό πνευματικό εγωισμό μας, να νοιώσουμε δηλαδή ότι μπορούμε και παράγουμε, ότι μπορούμε και δημιουργούμε σαν ανώτερα όντα που είμαστε.
Τι είδους τροφή όμως είναι αυτή που τελικά τρώμε και τι τρόπους χρησιμοποιούμε για να την κερδίσουμε; Δεν είμαστε δα και ζώα, θα μου πείτε, που το δυνατότερο τρώει το πιο αδύναμο! Είμαστε εκλεπτυσμένα πλάσματα με εκλεπτυσμένους τρόπους! Να μου το ξαναπείτε όμως αυτό όταν αναλογιστείτε τι έχει γίνει όλες αυτές τις μέρες με τα πλιάτσικα, με την ισοπέδωση ύλης και αξιών, την απανθρωπιά που έχει ξεχυθεί σε μορφή αγέλης στους δρόμους. Αλλά η αρρώστια δεν είναι τωρινή, είναι χρόνια, ή για να είμαστε πιο σωστοί ιατρικά, η φάση που περνάμε είναι παρόξυνση χρονίας πάθησης (acute on chronic όπως λένε και οι φίλοι μας αμερικανοί…). Για να αντιληφθείτε την χρονιότητα του προβλήματος αναλογιστείτε πόσα παιδιά πεθαίνουν από ασιτία καθημερινά στις χώρες της Αφρικής την ώρα που κάποιοι ταΐζουν χαβιάρι το σκυλάκι τους, πόσοι πόλεμοι διατηρούνται ακόμα και την ώρα τούτη («για του αφέντη το φαί», που λέει και ο ποιητής υπονοώντας βέβαια «για του αφέντη το πετρέλαιο»…), πόσοι πεθαίνουν καθημερινά από την ανεργία, την φτώχεια, την εξαθλίωση και την οικονομική δυσπραγία, όταν κάποιοι δεν ξέρουν πόσους εργάτες έχουν στην εκ-δούλε-υσή τους (ή αλλιώς στην επιχείρησή τους), πόσοι αναζητούν δικαιοσύνη και προάσπιση των βασικών τους δικαιωμάτων, όπως αυτό του σεβασμού της ύπαρξής τους και της νοημοσύνης τους. Για να μην μιλήσω για μερικούς από τους πιο εκλεπτυσμένους και ειρηνικούς τρόπους που χρησιμοποιούμε για να κερδίσουμε την τροφή μας όπως όπλα, ναρκωτικά, πυρηνικές κεφαλές… Τουλάχιστον τα άλλα ζώα αγωνίζονται σώμα με σώμα για την τροφή τους και όχι από μακρυά, πατώντας ένα κουμπί που εκτοξεύει πυραύλους!
Κύριοι! Δεν τρώνε όλοι κουτόχορτο, δεν καπνίζουνε όλοι τον καπνό σας, δεν πίνουν όλοι το αλκοόλ σας. Κάποιοι προσπαθούν να είναι καθαροί από εξαρτήσεις, υποκατάστατα ζωής και διασκέδασης. Σε κάποιους αρέσει μόνο η πορτοκαλάδα και η γκαζόζα… και απεχθάνονται την πόζα! Κάποιο είναι άνω θρώσκοντα όντα που με το κεφάλι ψηλά προς τον ουρανό, θυμούνται ότι είναι απόγονοι της αστερόσκονης και προσπαθούν να ζήσουν με τιμή και με μια βασική αξία: σεβασμός στην κάθε μορφή ζωής ή με άλλα λόγια, σεβασμός στην κάθε μορφή δημιουργίας. Μόνο τότε θα δημιουργήσουμε, όταν αντιληφθούμε την έννοια της δημιουργίας. Όταν αντιληφθούμε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε δημιουργήματα και μάλιστα ισοδύναμα με όλα τα υπόλοιπα. Μέχρι τότε κάποιοι θα παραμένουν Δημιουργοί και κάποιοι Δημιούργοι της καθημερινότητάς τους...