Βγαίνω παραπονούμενος κύριε διοικητά!

- Λόχους! Προυσοοοο-χή! Ημι-ανάπαυσις! Προυσοοοο-χή! Όσοι είναι για την αναφορά του λόχου να εξέλθουν!
Οι παραπονούμενοι λαμβάνουν την θέση τους με τάξη και καταλήγουν σε στάση προσοχής. Αφού ο καθείς αναφέρει το λόγο για τον οποίο βγήκε αναφερόμενος, ο διοικητής φτάνει μπροστά και στον τελευταίο (αλλά όχι έσχατο) καλό του στρατιώτη, ο οποίος την επομένη απολυόταν (μετρούσε μόλις 1 κου σου). Η κλασσική χαιρετούρα με το χέρι να υποδεικνύει το ένδοξο εθνόσημο -που τόσο έντιμα υπηρετείται- και το βλέμμα του στρατιώτη σηκώνεται για πρώτη και τελευταία φορά μέχρι τα μάτια του διοικητή...ο στρατιώτης παρουσιάζεται:
- Στρατιώτης Ορθολογισμού: Παλικάρης Ευπατρίδης, 2008 Α’ ΕΣΣΟ, ειδικότητα: παρατηρητής-βολιδοσκόπος εχθρών! Παρουσιάζομαι στην πρωινή αναφορά του λόχου κύριε διοικητά για να σας αναφέρω ότι είμαι παραπονούμενος...
- Χα! Τι είσαι;! Γιατί ρε Ευπατρίδη; Με μια δόση ειρωνίας να στάζει από το ζαχαρωμένο στόμα του, το οποίο λίγο πριν είχε τσακίσει μια μπουγάτσα ξένης κατασκευής, αν και θα προτιμούσε να ζαχαρώνει τα καπούλια μιας νεοφερμένης λοχία, 20 χρονών μπουμπούκι που ακόμα δεν ξέρει τι -μα κυρίως ποιός- εστί εχθρός!
- Είμαι παραπονούμενος γιατί... «Πέρτικαν εμέρωνα, πέρτικαν εμέρωνα τον Απρίλη και τον Μά, και όσον ντην εμέρωνα και όσον ντην εμέρωνα τόσο μούγκριαζεν κακά, ποθυμώνομαι και γω, ποθυμώνομαι και γω και πετώ την στο βουνό, στο βουνό, στο βουνό, στο βουνό το πετρωτό, στο βουνό το πετρωτό και το πετροχαλατό...» είμαι παραπονούμενος γιατί την άφησα να φύγει κύριε λοχαγέ... την άφησα να φύγει στο βουνό... την άφησα να φύγει και δεν την ακολούθησα...
- Τι λες ρε Ευπατρίδη λολάθηκες; Και άλλοι απολύονται αλλά δεν τρελένονται έτσι, τι έχεις αγόρι μου είσαι καλά;! Σύνελθε!
- Είμαι παραπονούμενος γι’αυτήν τη ζωή που μας παραδώσατε κύριε λοχαγέ, για τη ζωή που μας χρεώσατε, για τα δικά σας λάθη που τα πληρώνουμε εμείς, για τις δικές μας επιτυχίες που τις καρπώνεστε εσείς...
- Ευπατρίδη άσε τις μαλακίες και τέλειωνε γιατί έχουμε και δουλειές (εννοούσε τα καπούλια της λοχία, φαίνεται ότι αναζητούσε μια δεύτερη προσπάθεια καθότι το στρατιωτικό το(αν)ηθικό παρέμενε ακμαιότατο!), χωρίς να δίνει μεγάλη σημασία στα λόγια ενός λόγιου...
- Είμαι παραπονούμενος γιατί με κάνατε να πιστεύω ότι έπρεπε να την εξημερώσω… ενώ έπρεπε να συμβεί το αντίθετο… έπρεπε να με εξαγριώσω… να με εξαγριώσω και να την ακολουθήσω!
- Ρε Ευπατρίδη αγόρι μου γιατί μου το χαλάς τώρα δηλαδή; Έχεις μια μέρα να απολυθείς και νομίζεις ότι μπορείς να παίζεις μαζί μας; Τέλειωνε, αν έχεις κάτι να πεις πες το τώρα ή τράβα στο καλό της Παναγίας! Και κάποιοι ατμοί βγήκαν από τα ευήκοα ώτα του…
- Τελειώνω κύριε διοικητά… έχω να ρωτήσω μόνο τούτο: πόσες ήττες πρέπει να μετρήσει ένα αγόρι για να γίνει άντρας…;
- Χα, μου φτιάχνεις τη μέρα ρε Ευπατρίδηηηη! Θα σου πω ένα πράγμα στρατιώτη να θυμάσαι: ο στρατός κάνει τα αγοράκια άντρες και τους άντρες σούπερ-άντρες!
- Και τους ρομαντικούς τους κάνει ρεαλιστές;
- Και τους ρομαντικούς τους κάνει ρεαλιστές.
- Όσο και αν αντισταθούν;
- Όσο και αν αντισταθούν.
- Μα… Ένας στρατιώτης δεν μπορεί να νικηθεί πριν πολεμήσει… και ένας ρομαντικός δεν μπορεί να αλλάξει πριν προδοθεί…
- Τους πολέμους δεν τους δίνουν οι στρατιώτες Ευπατριδάκο!! Τους δίνουν οι ιππότες και οι ηγήτορες!!
- Τους πολέμους δεν τους δίνουν οι στρατιώτες Ευπατριδάκο!! Τους δίνουν οι καπότες και οι κτήτορες... Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς Ευπατριδάκο…
- Ευπατρίδηηη!! 10 μέρες φυλακή! Και καπνοί έβγαιναν από τα ευήκοα ώτα του…
- …οι καπότες και οι κτήτορες…, είπε,έσκυψε το κεφάλι και έλυσε τους ζυγούς.