Μια σταγόνα μέλι

Ημέρα της Γης προχτές.

Η 22η Απρίλη κάθε έτους, έχει οριστεί για να θυμόμαστε τη μάνα μας και την καταστροφή της. Αυτή την ξερολιθιά που μας γέννησε, μας βύζαξε, μας μπόλιασε έναντι εχθρών και μας αφήνει να ασελγούμε στο κορμί της, όπως ένας γονιός αφήνει το παιδί του να του τραβάει τα μαλλιά, να μπήγει τα νυχάκια του στο δέρμα του προσώπου του γονιού χωρίς να του λέει κουβέντα, θεωρώντας ότι αυτό το παιδί κάποτε θα μεγαλώσει και θα αντιληφθεί το σωστό και το λάθος... Δεν ξέρω αν αυτή η γονεϊκή αντίληψη είναι σωστή ή λάθος, αλλά ξέρω ότι η μάνα Φύση μας αφήνει ακόμα. Δεν ξέρω για πόσο. 

Η Φύση όμως, δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που κατοικούν πάνω της. Ίσως μάλιστα, οι άνθρωποι να είναι οι παρα-φύσει από όλα τα κατοικίδια του πλανήτη Γη.

Παραθέτω κάποιες φωτογραφίες για σύγκριση:

Τα μυρμήγκια, 

έτσι όπως δίκαια και ισορροπημένα μοιράζονται 

μια σταγόνα μέλι...

Και οι άνθρωποι,

έτσι όπως άδικα και ανισόρροπα,

βάζουν το δάχτυλο στο μέλι...

Τα πουλιά, 

έτσι όπως συντεταγμένα φωλιάζουν

σε μισή σπιθαμή γης

για να ξαποστάσουν

χωρίς να ενοχλεί το ένα πουλί το άλλο

και οι άνθρωποι,

έτσι όπως στιβάζονται

και στριμωγμένα ουρλιάζουν

και πνίγονται σε μια σταγόνα νερό...

Πώς να νιώθει ένας γονιός άραγε 

όταν βλέπει τα παιδιά του

να ξεμακραίνουν από κοντά του...

και πώς να νιώθει

όταν τα βλέπει αγκαλιασμένα

να συντροφεύουν την καρδιά του;

Ημέρα της Γης προχτές και Ημέρα της Ανάστασης της σήμερα. Ας θυμόμαστε πιο συχνά τη μέρα που γεννηθήκαμε, ίσως μας κάνει να ξεχάσουμε τη μέρα που θα πεθάνουμε. 

Χρόνια γήινα και συνειδητοποιημένα σε όλους.

Με άλλα λόγια, 

Χρόνια παιδιά σε όλους.