Παγκόσμια ημέρα Ευχής χθες, 29η Απριλίου.
Δεν έχω καλύτερη ευχή από ετούτη:
"Απέναντι σε κάθε τι που σοκάρει την καρδούλα σας, ενεργοποιήστε το πιο δυνατό όπλο που σας χάρισε η ζωή: τα όνειρά σας. Με αυτά, μπορείτε να δείτε την πραγματικότητα όπως πραγματικά τη θέλετε και όχι όπως σας επιβάλλουν να τη δείτε...".
Ημέρα της Γης προχτές.
Η 22η Απρίλη κάθε έτους, έχει οριστεί για να θυμόμαστε τη μάνα μας και την καταστροφή της. Αυτή την ξερολιθιά που μας γέννησε, μας βύζαξε, μας μπόλιασε έναντι εχθρών και μας αφήνει να ασελγούμε στο κορμί της, όπως ένας γονιός αφήνει το παιδί του να του τραβάει τα μαλλιά, να μπήγει τα νυχάκια του στο δέρμα του προσώπου του γονιού χωρίς να του λέει κουβέντα, θεωρώντας ότι αυτό το παιδί κάποτε θα μεγαλώσει και θα αντιληφθεί το σωστό και το λάθος... Δεν ξέρω αν αυτή η γονεϊκή αντίληψη είναι σωστή ή λάθος, αλλά ξέρω ότι η μάνα Φύση μας αφήνει ακόμα. Δεν ξέρω για πόσο.
Η Φύση όμως, δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που κατοικούν πάνω της. Ίσως μάλιστα, οι άνθρωποι να είναι οι παρα-φύσει από όλα τα κατοικίδια του πλανήτη Γη.
Παραθέτω κάποιες φωτογραφίες για σύγκριση:
Τα μυρμήγκια,
έτσι όπως δίκαια και ισορροπημένα μοιράζονται
μια σταγόνα μέλι...
Χρόνια γήινα και συνειδητοποιημένα σε όλους.
Με άλλα λόγια,
Χρόνια παιδιά σε όλους.
Σχεδόν 100 χρόνια πριν, στην ίδια χώρα, το 1929, ένας 24χρονος τότε νέος δοκιμιογράφος έγραφε την άποψή του για το πώς βλέπει το "Ελεύθερο Πνεύμα". Κάπου ανέφερε ότι:
"Τη φωτιά της δημιουργίας δεν την συντηρούν οι φυλακισμένοι φύλακες της κληρονομιάς των νεκρών, ούτε οι λογικοί και πραχτικοί που περπατούν πάντα στα σίγουρα και αποφεύγουν να κάνουν ένα βήμα εκεί που το έδαφος κουνιέται κάτω από τα πόδια τους, ούτε οι ήρεμοι επιστήμονες οι φορτωμένοι σοφία μα χωρίς μακρινά οράματα και καμμιά ανησυχία στην ψυχή, ούτε οι μικροί φιλόδοξοι, που έταξαν ως σκοπούς της ζωής τους, τους επαίνους των πρεσβυτέρων, την κοινωνική υπόληψη κι ένα τιμητικό αξίωμα. Είναι γεμάτοι τέτοιους ανθρώπους οι δρόμοι της Αθήνας κι ωστόσο η Ελλάδα δε δημιουργεί, η Ελλάδα δεν πραγματοποιεί τίποτα όμορφο. Η Ελλάδα -ας πω την τρομερή λέξη- δεν επιδιώκει τίποτα το μεγάλο. Τη φωτιά την συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και του πνεύματος, οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεών τους, πιο μακριά από τους ορίζοντες και πιο υψηλά από το επίπεδο του πλήθους. Τη συντηρεί ο Άσωτος Υιός. Αν αυτός λείψει, ο τόπος σας όσο κι αν τον νοικοκυρέψετε δε θα αξίζει πολλά."
(Γεώργιος Θεοτοκάς, πρεσβευτής της γενιάς του '30, στο "Ελεύθερο Πνεύμα")
Νομίζω, λίγα έχουν αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα στη μαμά πατρίδα. Και το κυριότερο, υπάρχει έλλειμμα από εκείνους που το πλεόνασμα των δυνάμεών τους τούς πάει πιο ψηλά από το επίπεδο του πλήθους... Ίσως μάλιστα, πλέον να υπάρχουν πιο λίγοι και από εκείνους τους πρώτους λίγους.
Η συγκίνηση της δημιουργίας είναι τόσο μεγάλη,
σαν να βλέπω τις τοιχογραφίες της Αλταμίρα, της Βόρειας Ισπανίας.
Έτσι και εγώ συνειδητοποιώ πως,
«Μετά από κάτι τέτοια μεγάλα που κάνουν τα μικρά παιδιά μου,
όλη η ζωή μου είναι παρακμή και ξεπεσμός,
μπροστά στο ασύγκριτο μεγαλείο της δικής τους δημιουργίας»
Υ.Γ.: Τα παιδιά μου κάθε μέρα με κάνουν να γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου και να συνειδητοποιώ καλύτερα ποιος είμαι. Δεν υπάρχει τρόπος να τους το ξεπληρώσω αυτό. Μόνο να περιμένω να μεγαλώσουν λιγάκι και να τους το εξομολογηθώ. Άραγε, θα καταφέρω έστω αυτό;
