Μαγική εμπειρία

Ο Ελληνισμός ως έννοια, είναι δύσκολο να οριστεί, να ορθιοθετηθεί, να περιγραφεί. Δεν υπάρχουν γραμμές που να περικλύουν ή γράμματα που να αναλύουν την ολότητά του. Δεν υπάρχουν σύνορα ή νοήματα, αλλά και δεν υπάρχουν σύννομα νοήματα, καθώς δεν υπάρχουν νόμοι που να περικλύεται αλλά ούτε και νοήματα που να αποκλείεται, ετούτη εδώ η έννοια.

Ένα μικρό παράδειγμα αντιπροσώπευσης της έννοιας, είναι ο Καβάφης: ο Αλεξανδρινός Καβάφης, ο Έλληνας Καβάφης, ο Παγκόσμιος και Οικουμενικός Καβάφης, ο άφυλος Καβάφης, ο Διαχρονικός Καβάφης. Αυτός που μέσα από την αρχαιότητα, μίλησε για τη σύγχρονη του εποχή μα και τη μελλούμενη, η οποία τυγχάνει να είναι η σημερινή η δική μας, η άπιστη εποχή...

Αν προσπαθούσα όμως, να αποδώσω κάπως το βίωμα του ελληνισμού, θα ήταν μάλλον με χρώματα. Με χρώματα που ελάχιστες φορές σου εμφανίζονται εμπρός σου. Και κυρίως, εκεί που δεν το περιμένεις.

Μια τέτοια φορά, ήταν πρόσφατα, σε έναν ξεχωριστό αρχαιολογικό χώρο της Λεμεσού, στο αρχαίο θέατρο του Κούριου, όπου πραγματοποιήθηκε μια αξιόλογη παράσταση με τίτλο "Νερά της Κύπρου, της Συρίας, της Αιγύπτου", προσεγγίζοντας τον θεατρικό Καβάφη από το Θεατρικό Εργαστήρι του Πανεπιστημίου Κύπρου σε σκηνοθεσία κ. Μιχάλη Πιερή και Μουσική κ. Ευαγόρα Καραγιώργη. 

Εκεί λοιπόν, που πλέαμε σε καβαφικά νερά, μπροστά μου απλώνεται ένα υπέργειο σκηνικό, σχεδόν απόκοσμο, απόμακρο μα και συνάμα τόσο θελκτικό, οριακά γαλήνιο θα έλεγα. Το μάτι μου γέμισε από το γαλάζιο της γήινης πέτρας που αντανακλούσε το αντιφέγγισμα της κοσμικής θάλασσας και το εξακοντισμένο φως του αστραφτερού φεγγαριού το οποίο αναπαυόταν ανάμεσα στα πουπουλένια σύννεφα του ουράνιου θ-Όλου. Πέτρα, Γη, Ουρανός, Νερό, Σκοτάδι, Σκιές, Φως,  Παρουσίες, Απουσίες, ήταν όλα εκεί σε μια συνθετική (ευτυχώς όχι πλαστική) εικόνα. Μεγάλη αποκάλυψη για την ψυχή μου, ιδαίτερη τιμή για το πνεύμα μου, μα και μεγάλη στεναχώρια που δεν μπορώ να κρατήσω για πάντα την αποτύπωση του θε(α)ματος που απλώνονταν μπροστά μου. Ένα δάκρυ μοναξιάς θέλησε να θολώσει με το κατρακύλι του, την αρχαιοτυπική εικόνα.

Μα για στάσου... Μπροστά μου απλωνόταν και μια άλλη μαγική εικόνα. Μια κοπέλα, υψώνει το κινητό της και προλαβαίνει και αποτυπώνει εκείνη, τις εικόνες που θα ήθελα να κρατώ εγώ για πάντα... χωρίς να έχω όμως τα κατάλληλα τεχνολογικά μέσα για να φυλάξω το χρώμα της στιγμής. Τι σου κάνει η τεχνολογία... Σου τα δίνει όλα στο πιάτο. Δεν σου λέει όμως, τι να τα κάνεις από εκεί και ύστερα...

Οι φωτογραφίες αυτές λοιπόν, προσεγγίζουν σε σημαντικό βαθμό την αίσθηση της γαλήνης που έζησε στιγμιαία και φευγαλέα ο νους μου και η ψυχή μου εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο σε τούτη την πλάση, τις παραθέτω εδώ σε αυτό το blog, για να μην χαθούν στο πέρασμα του χρόνου, κατόπιν ευγενικής παραχώρησης από την κοπέλα εκείνη, την κυρία Ηρώ Σάββα, την οποία ευχαριστώ θερμά για τρεις λόγους: πρώτον, διότι μου τις παραχώρησε χωρίς δεύτερη σκέψη όταν της το ζήτησα, δεύτερον, διότι με έκανε να νιώσω ότι υπάρχουν και άλλοι ακόμα κυνηγοί της αισθητικής, του ονείρου και του υπερβατικού γύρω μου και τρίτον, διότι μου επιβεβαίωσε ότι ο Ελληνισμός και η αρρενωπότητά του, ιστορικά και διαχρονικά, πάντα χρειαζόταν κάποιου είδους θηλυκές παρεμβάσεις για να αναδειχθεί στην ολότητά του.