Δεν γίνεται να μην κλάψεις σε αυτούς τους ήχους και τις μελωδίες.
Δεν γίνεται να μην θυμηθείς, διότι δεν γίνεται να ξεχάσεις.
Και δεν ξεχνάς, γιατί το έχεις ζήσει.
Έχεις βαδίσει αυτόν τον δρόμο.
Ήταν νύχτα, με μια πάχνη να σκεπάζει τα πάντα και τελικά να τα πλημμυρίζει.
Και το χωμάτινο μονοπάτι κατέληξε λασπωμένο, όπως και τα σώματά μας.
Ας είναι. Το νερό χρειάζεται για να ποτίζει το άνυδρο χώμα.
Όπως και το χώμα, για να γίνει στέρεο το νερό.
Το αποτέλεσμα αναπόφευκτο: να γίνουν και τα δυο λάσπη.
"Raglan Road"
by Lorrenna Mckennitt
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου