Ηθικός Ναρκισσισμός

Υπάρχει μια πάθηση αρκετά βασανιστική. Κολλάει στο δέρμα σου, το διαπερνά και ποτίζει με την τοξικότητά του τα σωθικά σου. Μόνο, που το κάνει με την αντίστροφη φορά: ξεκινά από την ψυχή προς τα έξω, για να καταλήξει να δηλητηριάζει το δέρμα ολάκερο, το οποίο αποπνέει από τους πόρους του, την μυρωδιά του θανάτου. Η κακοηθέστατη διάθεση εξάπλωσης της και σε άλλους ανθρώπους, ανυπόφορη. Η δύναμη της, ολέθρια. Η δίψα της, άσβηστη. Κανένα φάρμακο μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί για αυτήν.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και στον αρχαίο ήρωα, Ηρακλή με τον δηλητηριασμένο μανδύα που φόρεσε. Δεν είναι τυχαία η σύγκριση και το παράδειγμα. Μόνο Ηρακλήδες, κολλάνε αυτή την πάθηση. Και κανείς τους δεν έχει γλιτώσει μέχρι σήμερα. Μόνο η φωτιά, κατόρθωσε και έσβησε την κάψα της ψυχής τους...

Η πάθηση λέγεται Ηθικός Ναρκισσισμός και ενώ φαντάζει πεποίθηση για τους πάσχοντες ότι κατέχουν το "ορθό" και το "ηθικό", (και έτσι είναι πράγματι), αυτό δεν μπορεί να αποδειχτεί ποτέ, διότι αυτή ακριβώς είναι η φύση της πάθησης: να μην αποδεικνύεται στο έπακρο, να μην αποκαλύπτεται, να μην μοιράζεται, να μην ενσαρκώνεται από τους άλλους. Τρώει έναν-έναν, τη φορά, εμποδίζοντας έτσι την κοινωνική έκφρασή της και αυτό το στοιχείο είναι που την κάνει να λειτουργεί ως πάθηση. Είναι ίσως η μόνη αρρώστια, που επειδή ακριβώς δεν μεταδίδεται και στους άλλους ταυτόχρονα, και δεν παίρνει χαρακτήρες πανδημίας, σκοτώνει τους ίδιους τους φορείς της, πριν κατορθώσουν να την μεταδώσουν. Και γεννιέται από αδιευκρίνιστους λόγους, πιθανότατα σχετιζόμενη με γενετική προδιάθεση. Διότι, είπαμε, αυτή η πάθηση γεννιέται από τα μέσα μας και μέχρι να βγει προς τα έξω, έχω λιώσει κόκαλα, μυαλό, ψυχή και σώμα.

Στο τέλος, μένει να αναδύεται στην ατμόσφαιρα, μια μόνο απόπνοια κάποιου ανθρώπου που έζησε κάποτε και προσπάθησε να πει κάτι... Άντε, ίσως ακόμα, να απομένει και μια σταγόνα ξεραμένου αίματος στην άκρη κάπου αγκαθιού που είχε κάποια στιγμή λαβώσει ένα στήθος.

"A Gift of a Thistle (from BraveHeart)"

Πριν τον λιώσει όμως, η ασθένεια, ο ασθενής προλαβαίνει να φωνάξει ως τελευταία του κραυγή αγωνίας (κάτι σαν τελευταία του επιθυμία, νομίζω), αυτό που έχει αποτυπωθεί στο ανυπέρβλητο τραγούδι των Χαΐνηδων και το οποίο συμπυκνώνει την συμπαντική έννοια του Ηθικού Ναρκισσισμού, με τόση γλαφυρότητα:

"για ιδέστε όλοι, δες τε και μένα, άλλο δεν βαστώ..."

Και κυρίως, η ανωτέρω παράκληση, απευθύνεται κυρίως στο έτερον ήμισυ που είναι κάπου εκεί έξω και αναμένει, με απώτερο σκοπό, να πολλαπλασιαστεί αυτός ο Ηθικός Ναρκισσισμός του πάσχοντος και στις επόμενες γενιές. Τόσο αυτοκαταστροφική είναι αυτή η πάθηση, που μέχρι και την εξέλιξη έχει διαποτίσει...

Υ.Γ.: Αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται σε όλους εκείνους που έχω συναντήσει στο δρόμο μου (λίγοι, αλλά διαμαντένιοι), που οι κεραίες μου, μού επέτρεψαν να γευτώ το μεγαλείο του ήθους τους. Φυσικά, πρώτος και καλύτερος ο αντίστοιχος Καπετάν-Μιχάλης μου... (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε)