Οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Στενότης χώρου.
Στενότης σκέψης.
Στενότης πράξης.

Αυτά βλέπω γύρω μου.

Ένα σύντομο πέρασμα κάτω από την Ακρόπολη,
με έβγαλε εντελώς τυχαία σε μια γωνιά
που κατόρθωσε να ξυπνήσει τις αισθήσεις μου
και να διεγείρει μυαλό, φαντασία,
αναμνήσεις και συναισθήματα...

Μια γωνιά, που ακριβώς επειδή κατόρθωσε
να αλλάξει τις διαστάσεις της στενότητας γύρω μου,
αξίζει να σας την παραθέσω πανοραμικά, σε κανονικό μέγεθος,
όπως είναι, και όχι όπως τα στενά όρια και καλούπια της κοινωνίας μας,
επιζητούν οι σκηνές, οι σκέψεις και οι στιγμές μας, να είναι...



Μαγικό σκηνικό, θαρρείς θεατρικό,
πάντως σίγουρα τονωτικό,
και αντιδιαστελλόμενο με τη στενότητα
που ακόμα και σε αυτήν την ίδια τη γωνιά,
έχουν επιβάλλει οι κανόνες συμπυκνωτικής ανοικοδόμησης...

Ένα λιλιπούτειο θεατράκι του δρόμου λοιπόν,
πίσω του άνθρωποι να τρέχουν να σωθούν
από κάθε είδους εξαρτήσεις και μόδες
που μας έχουν επιβάλλει για να μας συν-θλίβουν τις ζωές,
απέναντι ακριβώς, ένας Καραγκιόζης έτοιμος,
να αναμετρηθεί για μια φορά ακόμη με όλα τα θηρία,
-γύρω του και εντός του-
παραμένοντας πανί με πανί,
σε ένα θέατρο γεμάτο σκιές, παράλογα πρόσωπα
και δίχως νόημα συμπεριφορές απολίτιστων...

Πιο πάνω σε έναν από τους πέριξ τοίχους,
το αποτύπωμα από μια άλλη στάση ζωής:

"Buongiorno Principessa"

να καλημερίζει επίμονα κι ευγενικά,
κάποια πριγκιπική μορφή
που κρύβεται θαρρείς, ακριβώς απέναντι της,
παιχνιδίζοντας με τη δαντέλα του ξύλινου παραθύρου,
κρυφοκοιτάζοντας τη γαλήνη της έρημης (α)γωνίας...



Και εσύ ψάχνεις ακόμα, δύσμοιρε θεατή,
ένα βλέμμα αρχαίο, αθάνατο, καθάριο,
στη στοά των αθανάτων...

Μόνο, που οι στοές αυτές άλλαξαν,
τα βλέμματα έγιναν τηλε-κατευθυνόμενα,



οι άλλοτε πηγές πνευματικής αναζήτησης, περιχαρακώνονται,
μνημονεύοντας ψεύτικα κάποιο ακάνθινο στεφάνι, κάποιου Θεανθρώπου...

Τι τους απειλεί;

Μάλλον η δική σου σωφροσύνη...

Και εκείνες οι αξίες;

Αυτές που καίνε και πυροδοτούν κορμιά,

κινούν τις σάρκες και τις σκέψεις σε άλματα προς το κενό;

Αυτές, φαίνεται σαν να χάθηκαν.

Ή πιο σωστά, σαν ποτέ να μην έζησαν πραγματικά...

Και νιώθεις, ότι "δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα..."

και στα μάτια των περαστικών, "κρεμούν ήλιοι χλωμοί..."

Μα ξέρεις, πως μένουν κρυμμένες από την παγωνιά,

κάποιες τέτοιες γωνιές, που ανέλπιστα και άξαφνα,

σε κλέβουν από τις σκέψεις σου,

και με μανιώδη θαλπωρή,

σου δίνουν βήμα και σκηνή,

να αρθρώσεις λόγο...

Και έτσι, "οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί" μέσα σου,

αναζωπυρώνονται, έστω για μια στιγμή,

ακόμα και δίχως υπαρκτούς θεατές,

και εσύ να δίνεις παράσταση. 

"Ο Καραγκιόζης θεατής του Καραγκιόζη",

είναι η παράστασή σου!

"Δεν αγαπάς"

Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης

Μουσική: Λουκάς Θάνου

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Υ.Γ.: Πιο ταιριαστή μουσική υπόκρουση για αυτό που έζησα δεν νομίζω να βρω...
Και αυτή της αξίζει να βγει έξω από τα στενά όρια!