Στης ζωής το άδειο γέμισμα...

Σε έναν μικρό χώρο, γίνεται να χωρέσει όλη σχεδόν η ζωή σου;

Η ζωή σου σαν σε σκηνή θεατρική!

Και φυσικά γίνεται αν:

-ακουστούν δυο μονόλογοι ενός αγαπημένου θεατρικού συγγραφέα, του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει τη ζωή σου,

-για τα όριά μου: για την αρχή και το τέλος και κάπου ανάμεσα να μένει αβοήθητος ο άνθρωπος...,

-σε ένα σπίτι-σταθμό-θεατρική σκηνή,

-όπου κάποτε (1940-1955) έζησε ο αγαπημένος συγγραφέας Μ. Καραγάτσης, όπου και συνέγραψε τη "Μεγάλη Χίμαιρα" -βιβλίο σταθμό της δικής μου ζωής και εσωτερικής αναζήτησης-,

-κάπου στην Κυψέλη, πολύ κοντά στη γειτονιά όπου έμενα, και όπου σίγουρα έχουν μείνει και κομμάτια της δικής μου ύπαρξης...

-με συνοδεία των μισών τουλάχιστον γονιδίων μου, σαν το κομμάτι εκείνο του διχασμένου σου εαυτού που δεν μπορείς πάντα να ελέγξεις, και τα οποία τα βλέπεις να περιδιαβάζουν και αυτά στα μυστικά μονοπάτια της ζωής τους,

-απαντώντας πρόσωπα σαν να τα ξέρω από παλιά, μέσα από χαώδεις τυχαιότητες, υπενθυμίζοντάς μου μια γνωστή συνήθεια της μοίρας που θέλει να με πειράξει, και δεν ξέρω αν πρέπει να την βαφτίσω "μοίρα μου" ή "μοίρα μας"...


Μετά την παράσταση που τη συνιστώ ανεπιφύλαχτα:

Δείτε εδώ και εδώ λεπτομέρειες για την παράσταση αυτή.


Φεύγοντας, πώς γίνεται να ξεπήδησε από το νου μου το κάτωθι αγαπημένο τραγούδι, που κάτι ήθελε να μου υπενθυμίσει, δεν ξέρω...

Ξέρω, όμως, πως κάποιες φορές, νιώθω πως όλα γύρω μου συνδέονται... σαν τα κεφάλαια και τις πράξεις ενός θεατρικού έργου που τώρα παίζεται επί σκηνής... ή σαν τα ξεχωριστά κύματα μιας ατελείωτης θάλασσας που συνδέονται σε ένα ενιαίο "Όλον" και εκεί που δεν πιστεύεις ότι φέρνουν κάτι καινούργιο και ότι απλά επαναλαμβάνονται, συνειδητοποιείς ότι παρά τη φαινομενική τους ομοιότητα, ποτέ ένα κύμα δεν είναι -και δεν πρόκειται να είναι- ίδιο με το επόμενο ή το προηγούμενο κύμα...

Συμπέρασμα: ή είμαι κοντά στην ανακάλυψη κάποιου συμπαντικού μυστικού, όπως η ενοποιημένη θεωρία των δυνάμεων του σύμπαντος, που από χιλιάδων ετών αναζητείται από τον ανθρώπινο νου, ή είμαι κοντά στην ανακάλυψη... της τρέλας μου! Όπως και να έχει, ένιωσα πως μέσα μου, άναψε ένα κερί...

"Κύματα περνούν τα χρόνια μου"

Στίχοι: Γιώτα Βασιλακοπούλου

Μουσική: Κωστής Ζευταδέλλης

Ερμηνεία: Ελένη Πέτα

(αφού διαβάστε όλο τα άνωθεν κείμενο, ξαναδιαβάστε μόνο τα γράμματα σε έντονο μαύρο, δηλαδή σε bold, για να έχετε αφενός μια άμεση απάντηση του αρχικού ερωτήματος σε μια και μόνο πρόταση, μα αφετέρου -και κυρίως- για να σας υπενθυμίσω ότι πολλές φορές η καθημερινότητά μας που καίγεται και λιώνει και χάνεται στα μικροπράγματα, απαιτεί μια δεύτερη ανάγνωση ώστε να βρούμε μέσα της, καλά κρυμμένα νοήματα της ζωής...)