Αυτή η κοινωνία μας μεγαλώνει με το εξής πρότυπο: αυτό που διαφοροποιεί τους ανθρώπους μεταξύ τους είναι το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει κανείς. Έτσι, πιο ψηλά από όλους είναι οι ιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί, τραγουδιστές κλπ... Άρα, το πόσο μπορεί να ανέβει κανείς τη σκάλα των επιτυχιών -έτσι όπως η εκάστοτε κοινωνία θεσπίζει, θεωρεί και ορίζει τις επιτυχίες- σηματοδοτεί το πόσο μπορεί να ανέβει και τη σκάλα της κοινωνικής καταξίωσης.
Επιτρέψτε μου όμως, να έχω την ακριβώς αντίθετη άποψη: αυτό που διαφοροποιεί τους ανθρώπους μεταξύ τους, είναι το πόσο χαμηλά μπορούν να φτάσουν. Το κάτω όριο καθορίζει το βάθος της ύπαρξής μας, ενώ το άνω όριο το ύψος της. Εμείς, απλά διαλέγουμε να εμβαθύνουμε ή να ψηλώνουμε όπως ο κόκορας, σε τούτη τη ζωή. Έτσι, διαλέγουμε το κάτω ή το άνω όριο στις ζωές μας.
Εξηγούμαι με δυο αντιθετικά παραδείγματα:
1. Ένας ιατρός από μικρός, χάνει την αξία του κάτω ορίου στη ζωή του, διότι το κάτω όριο είναι κάτι που αντιδρά όταν το φτάνουμε και κλωτσάει ότι δεν πάει άλλο. Ένας ιατρός όμως, ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια, πιέζεται και ζορίζεται να διαβάσει και άλλο και λίγο ακόμα, να υπομείνει έναν άχρηστο και ανέραστο μεγαλοκαθηγητή και τις κομπλεξικές ιδιοτροπίες τους και να χάσει άλλη μια ηλιόλουστη μέρα για να κατακτήσει μια ξερακιανή γνώση που θα ξεπεραστεί την επομένη μέρα. Κοινώς, δεν υπάρχει κάτω όριο στην καταπίεση με την οποία γαλουχείται, οπότε στραγγαλίζει σταδιακά όποιο αντανακλαστικό λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι δεν μπορεί να πιέζει περαιτέρω το εγκεφαλικό, σωματικό και ψυχικό του σύστημα εκμάθησης. Ένας εκκολαπτόμενος ιατρός λοιπόν, χάνει το κριτήριο μέχρι πού πρέπει να φτάσει στην πίεση που δέχεται με σκοπό να μάθει κάτι ακόμα από το σύστημα που θα υπηρετήσει. Έτσι, όμως χάνει γενικά το κριτήριο με το οποίο θα καθορίζει πάντα το κάτω όριο. Όταν καταπιέζεται σε μια σχέση, δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κάτω όριο αντοχών του που θα καθορίσει το "φύγε" ή το "μείνε", καθώς σε κάθε ένα "δεν μπορώ άλλο" θα αντιτάσσεται το "λίγο ακόμα μπορείς, το έχεις ήδη κάνει πολλές φορές στο παρελθόν", αφού η ίδια αντιπαράθεση έχει επανέλθει στο προσκήνιο όλα εκείνα τα βράδια, τις αργίες, τις Κυριακές που ενώ όλοι βολτάρανε εσύ έπρεπε να βγάλεις την ύλη... Μόνο που μαζί με την ύλη, δεν αντιλαμβανόσουν τότε ότι έβγαζες και κομμάτι της ψυχής σου και το αποξένωνες... Το πράγμα όμως έχει και συνέχεια, καθώς ένας ενήλικας ιατρός, όταν χάνει το κάτω όριό του, αυτό δεν αφορά μόνο τις οικογενειακές τους σχέσεις (που οι περισσότεροι τις έχουν διαλυμένες), αλλά επεκτείνεται και στο επάγγελμά του, δημιουργώντας τα πασίγνωστα φαινόμενα αναλγησίας, αναισθησίας, αρπακτικότητας που εμφανίζουν πολλοί ιατροί όταν στυγνά και με φοβερή επίδειξη εξουσίας, πέφτουν εξαιρετικά χαμηλά απαιτώντας επιπλέον αμοιβή από τον ασθενή. Όταν λοιπόν, χάνεται το κάτω όριο, χάνεται το βάθος ενός ανθρώπου.
2. Όταν συνειδητοποιείς το πόσο χαμηλά μπορείς να φτάσεις και κατά πόσο μπορείς να επιβιώσεις όταν φτάνεις χαμηλά -πόσω δε μάλλον να δημιουργήσεις όπως αυτά τα δυο αξιοθαύμαστα παιδιά- , αυτή η διαδικασία σού ξεκαθαρίζει τα όριά σου. Για αυτό και πολλοί σοφοί του πεζοδρομίου λένε ότι αν δεν φτάσεις χαμηλά, δεν μπορείς να πατήσεις κάπου ώστε να εκτοξευτείς εκ νέου προς τα πάνω... Το προς τα κάτω όριό σου είναι αυτό που σε καθορίζει, σου δίνει ώθηση, είναι αυτό που σου υπενθυμίζει όπου και αν βρίσκεσαι, όπου και αν φτάσεις, το σημείο από όπου ξεκινάς. Το κάτω όριο λοιπόν, σου δίνει το σημείο εκκίνησης. Και το βασικότερο σε αυτή τη ζωή είναι να ξεκινάς, όχι το πού θα φτάσεις. Είναι η αρχή και όχι το τέλος. Το τέλος, αγαπητοί μου, είναι προδιαγεγραμμένο για όλους: δυο μέτρα γης. Εκεί που υπάρχει διαφορά είναι το πόσα πράγματα ξεκινούμε να κάνουμε και με πόσους ανθρώπους γύρω μας...
Εξάλλου, όσο προσπαθούμε να φτάσουμε εις βάθος, τόσο ο χρόνος αχρηστεύεται, νικιέται και σταματά, τόσο η ύπαρξή μας μένει ανεπηρέαστη από τα γρανάζια του χρόνου να θαυμάζει τον αιώνιο καμβά της Δημιουργίας...
"Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει"
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμις Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Νατάσα Μποφίλιου
"...και οι άνθρωποι φεύγουν
και εμείς δεν αντιδράμε..."
Αποφασίζουμε λοιπόν, αν θέλουμε να ψηλώνουμε ή να εμβαθύνουμε σε τούτη την πλάση...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου