Δεν έπρεπε να κάνει ούτε βήμα...

Παραθέτω δυο αποσπάσματα από το ένθετο του φύλλου της 13-11-2011 του "Ριζοσπάστη" που τιτλοφορείται ως: "Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου 1973 - Η δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη δικτατορία", με αφορμή την επικείμενη, σε σχέση με την κυκλοφορία του ενθέτου, εορτή του Πολυτεχνείου. Αυτά τα δυο αποσπάσματα μου έφεραν τόσο έντονη τάση προς έμετο, που αν δεν ήταν το υπέροχο φαΐ της μαμάς (το οποίο δεν το βρίσκεις εύκολα τη σήμερον ημέρα!) και η τεράστεια προσπάθειά μου να το κρατήσω στο στομάχι μου, θα είχα ρουκετοειδώς εκτοξεύσει φασολάκια και μπριζόλες προς όλας τας κατευθνύσεις...

σελ. 7:
" Στην Αθήνα, όπου ένα μεγάλο μέρος τους συγκεντρώθηκε στον Ιππόδρομο, διαδραματίστηκαν τα εξής: σκότωσαν τον Παναγιώτη Ελή, εν ψυχρώ, προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα φόβου και καθυπόταξης. Υποχρέωσαν την ίδια στιγμή ένα ηγετικό στέλεχος της ΕΔΑ -ήταν και μέλος της ΚΕ του Κόμματος, το οποίο αργότερα αποχώρησε από το Κόμμα- να τρέχει γύρω γύρω στον Ιππόδρομο. Στάση απαράδεκτη. Δεν έπρεπε να κάνει ούτε βήμα. Μπροστά στους συγκρατούμενούς του έπρεπε να είναι ακλόνητος έστω και αν αυτό στοίχιζε τη ζωή του. Σε παρόμοιες περιστάσεις έχει μεγάλη σημασία η στάση ηγετικών στελεχών. "

Και ερωτώ: με ποιό δικαίωμα ο συντάκτης του κειμένου (που φυσικά δεν εμφανίζεται πουθετά στο ένθετο...) γράφει αυτά και κρίνει ανθρώπους; Με ποιό δικαίωμα στην ουσία λέει ότι κάποιος έπρεπε να πεθάνει; Γιατί; Για μια ιδέα; Αγαπητέ συντάκτη, δεν είναι οι ιδέες πάνω από τους ανθρώπους, οι άνθρωποι είναι πάνω από τις ιδέες... Και ξέρεις γιατί; Διότι, οι άνθρωποι είναι αυτοί που τις δημιουργούν, τις φέρουν, τις ονειρεύονται, τις πραγματοποιούν και τις μεταδίδουν. Ποιός είσαι εσύ που θα κρίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος όφειλε να μην κάνει ούτε βήμα (!) έστω και αν αυτό στοίχιζε τη ζωή του;; Σου έχουν στρέψει ποτέ όπλο ανάμεσα στα μάτια σου; Σου έχουν βάλει το δίλημμα η ζωή σου ή ο εξευτελισμός σου; Έχεις στερηθεί ποτέ το βασικό σου δικαίωμα να είσαι άνθρωπος; Όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει, λένεν στο χωριό μου και νομίζω ότι έχουν δίκιο. Ο άνθρωπος είναι αυταξία, δεν επιτρέπεται σε κανέναν να κρίνει το βασικό του δικαίωμα να υπάρχει. Το να πεις ότι κάποιος οφείλει να πεθάνει γιατί δεν ακολούθησε τις βασικές γραμμές μιας πολιτικής που υποστηρίζει ότι κατευθύνεται προς την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και μιας καλύτερης ζωής, που σέβεται τον άνθρωπο σαν αυταξία, νομίζω βγάζει μάτι αγαπητέ συντάκτη ότι κάπου κοροϊδευόμαστε... Δεν θέλω να αναρωτηθώ γιατί κοροϊδευόμαστε, γιατί δεν έχω και πολύ χρόνο, θέλω να παίξω με τον ανιψιό μου, που αν και μόλις ολίγων ημερών, τουλάχιστον δεν με κοροϊοδεύει...

σελ. 8:
"Άντεξαν όσοι ήταν προετοιμασμένοι και αποφασισμένοι και είχαν σταθερή τακτική. Ανάμεσά τους παιδιά και κοπέλες που περνούσαν για πρώτη φορά την πόρτα της Ασφάλειας. Τι σημαίνει όταν λέμε τακτική; Εκεί πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει ο καθένας ότι είναι μόνος του, αβοήθητος, χωρίς στήριγμα, απέναντι σε οργανωμένες δυνάμεις του αντιπάλου που έχουν τακτική και σχέδιο εναντίον του. Πράγμα που σημαίνει αυτοσυγκέντρωση, πλήρη επαγρύπνηση, καμιά χαλάρωση και απόφαση να βγεις νικητής. Πρέπει να 'χεις τη δική σου τακτική, τη δική σου άμυνα απέναντι στην τακτική και τα σχέδια του αντιπάλου, με στόχο πάντα να βγεις νικητής. Και αν είσαι έτσι αποφασισμένος, θα βγεις νικητής."

Αγαπητέ συντάκτη, αν είσαι έτσι αποφασισμένος, δεν θα βγεις νικητής, αλλά μόνος... Αυτός ο άνθρωπος που εκείνη την κρίσιμη ώρα προσπαθεί να υπερβεί τον εαυτό του, να αντλήσει δύναμη από τα εσώψυχά του, να βρει στήριγμα μέσα του όταν όλα γύρω του, τού εναντιώνονται, δεν εμπνέεται από κάτι που έχει κτήμα του και δεν το ξέρει, αλλά από κάτι πέρα και πάνω από αυτόν. Είναι κάτι που τον κάνει υπεράνθρωπο και ακούει στο απλό όνομα συνάνθρωπος... Είναι ίσως το παιδί του βασανιζόμενου, η γυναίκα του, ένας καρδιακός φίλος, ένας ανιψιός... Είναι μια δύναμη, που του δίνει νόημα να παλέψει για αυτούς. Είναι ο συνάνθρωπος που εκείνη την ώρα του θανάτου σου απλώνει το χέρι του και σου ζητάει να μην φύγεις μακρυά του, αλλά σε εκλιπαρεί να προσπαθήσεις λίγο ακόμα για να υπάρξεις μαζί του λίγες ακόμα στιγμές... Είναι ο άλλος που θα σε προσκαλέσει να παραμείνεις ζωντανός και σου υπόσχεται στιγμές όμορφες, που αξίζουν να παλέψεις για να τις έχεις. Συνεπώς, αν κάτι κρατάει τον άνθρωπο στη ζωή, είναι η κοινωνική του φύση, αυτή που μοιράζει τον πόνο και διαιρεί το κλάμα, ώστε ο σπαραγμός του ενός να αντέχεται όταν στηρίζεται από πολλούς...

Αγαπητέ συντάκτη, περιγράφεις και αναζητάς εσύ και το κόμμα σου, τους υπερήρωες... Κάνεις όμως ένα τεράστιο λάθος, και εκεί είναι που αποτυγχάνεις σαν πολιτικό σύστημα: δεν υπολογίζεις τις ανθρώπινες αδυναμίες... ή πιο σωστά δεν υπολογίζεις ότι οι αδυναμίες είναι ανθρώπινες... Και αντί να συνδιαλεχτείς με την πραγματική φύση του ανθρώπου, ζητάς το αδύνατο. Επιτάσσεις το σκληρό, επιβάλλεις τον θάνατο πάνω από τη ζωή. Γιατί; Για μια ιδέα; Για μια καθοδήγηση; Ξέρεις... αγαπητέ αναγνώστη, ίσως να μην έχει σημασία τόσο η κατεύθυνση προς την οποία βαδίζει το ανθρώπινο γένος, (άραγε την ξέρει κανείς; μπορεί να την δει καθαρά;), αλλά το ομονοείν που θα κρατήσει τα ανθρώπινα χέρια σφιχταγγαλιασμένα και αλληλουποβασταζόμενα... Δεν έχει τόσο σημασία ο στόχος, αλλά οι υγιείς ή παθολογικοί όροι με τους οποίους προσπαθείς να τους επιτύχεις. Εκεί κρύβεται η καθαρότητά σου: στους καθαρούς ή βρώμικους όρους με τους οποίους παίζεις το παιχνίδι τούτο. Και αν απλά δεν σου αρέσει το παιχνίδι, τουλάχιστον μην παίζεις με τους ίδιους όρους της προπαγάνδας και της καπήλευσης που χρησιμοποιούν οι άλλοι. Εξάλλου, οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά... αλλά προχωρούν μονιασμένοι και κρατούμενοι... κρατούμενοι χέρι χέρι!

Αν θέλουμε αλλαγές στο πολιτικό μας σκηνικό, οφείλουμε να ξεκολλήσουμε επιτέλους και να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα. Αυτό της εντιμότητος...