Με Baileys βαρύ...

1,5 χρόνο μετά και νοιώθω ότι ξαναγυρίζω εκεί από όπου άρχισα: ένας ξένος ανάμεσα σε ξένους. Ένας μικρός που προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο. Ένας μικρός που δεν έχει άλλο τρόπο επικοινωνίας, εξόν από το να μιλήσει ξεκάθαρα για αυτά που νοιώθει, για όλα αυτά που σκέφτεται και θέλει. Ένας μικρός που παίζει με ανοιxτά χαρτιά γιατί δεν έχει μάθει να παίζει με κρυφά χαρτιά.

"...Λες και τα μυστικά τα κρατούσα κρυφά για να μείνουν κρυμμένα..."

Βλέπεις το στραβό -κατά την γνώμη σου πάντα- και προσπαθείς να το αλλάξεις. Απλά, ξεκάθαρα, συζητίσιμα. Επιχειρηματολογείς, εξηγείς.

"...Και ας μην είναι σωστό, πάντα ό,τι σκεφτώ θα το λέω..."

Κάνεις υπομονή, προσπαθείς με σύμμαχο το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό, τη λογική, τη γνώση, να αντισταθείς. Εμπιστεύεσαι. Αναγκαστικά; Για μένα, ναι, αναγκαστικά. Προσπαθείς να μεγαλώσεις μέσα από τις διαδικασίες. Φιλοδοξείς να μεγαλώσεις και τους άλλους μέσα από τις διαδικασίες. Άραγε ποιός είναι πιο ο μικρός και ο πιο ανώριμος;

"...Σαν μεγάλο παιδί, μ'αλλαγμένη φωνή, μη ντραπώ και φανεί, ψιθυρίζω..."

Βρίσκεις αντίσταση στην αντίσταση που δείχνεις. Και προσκρούεις στα πιο βαθειά θέματα του κοινωνικού ζώου που λέγεται άνθρωπος. Και τότε απορείς: τι φταίει; γιατί κάτι δεν αλλάζει ή αλλάζει τόσο δύσκολα; Μήπως έχεις εσύ τόσο απλοποιημένη σκέψη; Μήπως είσαι όντως τόσο παιδί, άρα κοινωνικά και επαγγελματικά ανώριμος; Φταίω που θέλω να μοιάσω του Patch Adams;

"...Που ποτέ μα ποτέ δεν τελειώνω ό,τι αρχίζω..."

Συγκρούεσαι. Δοκιμάζεις. Ρισκάρεις. Τα παίζεις όλα για όλα. Έτσι, είναι ευκαιρία να δεις τελικά και πόσα είναι αυτά τα "όλα" που πιστέυεις ότι έχεις, είναι περισσότερα ή λιγότερα από ό,τι νόμιζες; Αλλάζεις όμως, το τέρας σου βγάζει και σένα τερατώδη χαρακτηριστικά. Σύνηθες; Ρωτήστε τους άλλους.

"...Με μια δόση θυμό, μ' αλλάγμένη φωνή..."

Γίνεσαι ο κακός. Πληγώνεις και πληγώνεσαι. Υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες. Όταν μάλιστα οι απώλειες αυτές, είναι εκείνα τα άτομα που ήθελες εξ'αρχής να προφυλάξεις και για τα οποία ξεκίνησες όλη αυτή τη μάχη, τότε καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν υπάρχει η έννοια του κεκτημένου. Σε έναν δρόμο γλιστερό, η κάθε κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία.

"...και είναι οι δρόμοι υγροί..."

Η παρεξήγηση είναι ίσως το πιο εύκολο πράγμα του -ανθρώπινου- κόσμου. Χωρά εκεί που η διαφορετικότητα αφήνει χαωδώς ακάλυπτα κενά. Και πού καταλήγεις; Στα υποκατάστατα!

"...και τραβώ τον καπνό, που ποτέ δεν μπορώ, όσα θέλω ν'αρχίσω..."
(όπου "καπνό" βάλε "Baileys")

Και τέλος, το μεγάλο ερώτημα, που σκάει μύτη καμαρωτό καμαρωτό:



"...Τι κατάλαβαν τι, από μένα..." ύστερα από 1,5 χρόνο;

"Με τσιγάρα βαριά"
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου