Μελαγχολώ άρα υπάρχω!

Απόψε καθώς άλλαζα τις χορδές στο μαντολίνο μου, και το κοιτούσα έτσι απογυμνωμένο από τα ταλαντευτικά του μέρη, το μυαλό μου έτρεχε στο μέλλον... Και παραδόξως μελαγχόλησα! Καλά, με το παρελθόν δεν γίνεται αυτό; Γίνεται και με το μέλλον; Τι να πώ.

Σκεπτόμενος το ιατρικό μου μέλλον έβλεπα: Μυτιλήνη, Κέρκυρα, Κρήτη, Ιρλανδία... Οδηγός μου και κριτήριό μου όμως κάτι φαινομενικά μη ιατρικό, που όμως είναι τόσο ιατρικό όσο εγώ είμαι Μολαΐτης: το πού παίζεται μαντολίνο. Αυτό με προστάζει να το ακολουθήσω, να βαδίσω στους δρόμους που υμνήθηκε. Σε μια προσπάθεια να μάθω να παίζω μουσική του δρόμου, πήρα τους δρόμους... Είμαι ακόμα στην αρχή, αλλά το κάλεσμα είναι τόσο ισχυρό... Πόσο διαφορετικά έχει χρησιμοποιηθεί αυτό το οργανάκι; Το ίδιο εργαλείο στα χέρια τόσο διαφορετικών ανθρώπων, δίνει τόσο διαφορετικά αποτελέσματα. Και εγώ να προσπαθώ να αντικρύσω μέσα από τις μελωδίες, τους οργανοπαίχτες... Ουφ, μεγάλα πανιά άνοιξα, με κόντρα άνεμο. Και για κουπιά, ένα στηθοσκόπιο, κάτι δικέφαλους μυς ψωριάρηδες, ένα κατάρτι στραβό και μικρό, μάτια μυωπικά, ευπάθεια στα κρυολογήματα που αποκτάς μεσοπέλαγα...

Όταν μάθω να παίζω μαντολίνο, ίσως έχω μάθει λίγα πράγματα και για το πώς παίζουν οι άνθρωποι με τις ζωές τους. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι και τι θα γίνει τότε που θα το μάθω (αν το μάθω τελικά); Δεν ξέρω να απαντήσω... Παρακαλώ ξαναρωτήστε με τότε, στο τέλος. Τώρα είμαι στην αρχή (άσχετα αν έχω κουραστεί σαν να βρίσκομαι ήδη στο τέλος...). Τώρα βάζω πάνω τις καινούργιες χορδές και ξεκινώ για νέες περιπέτειες. Φαλτσάροντας, σαλτάροντας, σπινιάροντας, κορνάροντας, φλερτάροντας... και όπου βγει! Το πολύ πολύ να αράξει το πλοίο σε καμιά ξέρα. Δεν βαριέσαι, υπάρχουν και οι ξέρες.

Τους σταθμούς σε τούτο το ταξίδι όμως θα τους θυμάμαι για πάντα. Καμιά τρικυμία δεν θα τους ξεπλύνει από το νου μου.

"Hallelujah"
Rufus Wainwright