Αφουγκράζομαι γύρω μου άρα υπάρχω!

Το πρωί έγινε η παραγγελία για την κόκκινη μηχανή μου. Ο ενθουσιασμός μου δεν περιγράφεται! Περίμενα πώς και πώς ετούτη τη στιγμή. Ω ρε γκάζια που θα 'ρθούν...

Από το μεσημέρι έχω κολλήσει με το παρακάτω τραγουδάκι:

"Κόκκινο Φανάρι"
Μαρία Λούκα

"ένα κόκκινο φανάρι στη στροφή ανάβει ξαφνικά, η ζωή πάει να φρενάρει, έχει λάδια ο δρόμος και γλιστρά..."

Από το απόγευμα όμως άρχισα (επιτέλους!) και το διάβασμα. Θέμα του βιβλίου (με ένα πολύ ωραίο κόκκινο εξώφυλλο): η πολιτισμική ετερότητα. Αφού μου ανέτρεψε την μέχρι τώρα άποψη περί φιλοξενίας, που μόνο φιλική δεν είναι για τους ξένους, άρχισα να έχω κάτι πονάκια εκεί κάπου ανάμεσα στα στήθη (μάλλον τυχαίο γεγονός, οπότε δεν του δίνω σημασία). Πόσα πράγματα αδυνατούμε να δούμε από μόνοι μας και μόλις κάποιος μας τα δείξει νοιώθουμε σαν να άναψε ένα φως μέσα στου μυαλού τα σκοτάδια;

Κλείνω το βιβλίο. Δεν αντέχω άλλη γνώση για σήμερα. Εξάλλου έχω αργήσει. Έχω πρόβα χορού. Σε ένα θέατρο. Και τι πρόβα; Πόσα περιέλαβε αυτό το βράδυ; Εκεί ήταν παλιές αγάπες, μαζί με άλλες ακόμα παλιότερες, ενώ στον αέρα αιωρούνταν κάτι υπονοούμενα λες και ήθελαν να μιλήσουν για κάποιες πιθανόν νέες... Ασφυκτιώ, αυτά τα πονάκια στο στήθος γίνονται πιο έντονα. Κάθομαι στα κόκκινα καθίσματα του θεάτρου, αλλά δεν με χωράει ο τόπος.

Βγαίνω έξω και δέχομαι τηλέφωνο από μακρυά. Ακούω μια φωνή να μου λέει ότι σκέφτεται να αυτοκτονήσει, ότι δεν έχει νόημα πλέον η ζωή, ότι δεν αντέχει τον κατατρεγμό, δεν αντέχει να κρύβεται κάτω από φορτηγά, μέσα σε υπόγεια... Ότι θέλει να αφήσει το κόκκινο αίμα του να χυθεί... Όπα! (όχι μην μπερδεύεστε με το τραγούδι του Αλκαίου). Τι απαντάς σε τέτοια λόγια; Εδώ σε θέλω κάβουρα... Δάκρυα, χαμόγελα, υποσχέσεις, αναθαρρήσεις. Και ο πόνος να γίνεται ακόμα πιο βαρύς... Ρε μπας και είναι στηθάγχη; Μπα, αφού δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν τρώω, κινούμαι, δεν έχω κληρονομικό ιστορικό, άρα με τι παράγοντες να κινδυνεύσω σε μια ζωή καθόλα εξασφαλισμένη; Εκτός και αν ανήκω στα όρια του στατιστικού σφάλματος, εκεί που δεν αναφέρονται τα πρωτόκολλα και οι κατευθυντήριες οδηγίες... Τι υπάρχει δίπλα μας ωρέ παίδες; Πόσο μάλλον παραδίπλα μας... άστα βράστα!

Πόσο πόνο έχει σπείρει ο Δημιουργός τούτου του κόσμου; Πώς απελευθερώνεται ο ανθρωπάκος από τα δεσμά της απληστίας του; Πώς αυτοπροσδιοριζόμαστε ως προς τον άλλον, τον "έτερο", τον διαφορετικό; Τι είναι ταυτότητα και τι ετερότητα; Ποιοί είμαστε και ποιοί είναι οι άλλοι; Τι σχέσεις δημιουργούνται ανάμεσά μας; Και αυτός ο κωλόπονος να βαστά ακόμα γερά...

Μπαίνω μέσα στη σκηνή. Μουσικές, χοροί, κινήσεις, χρώματα, ένταση, διαξιφισμοί, αλλά και χαμόγελα, αυτοχειροκροτήματα, ανάμεικτα συγκροτήματα, μπερδεμένα βήματα, λάθος χειραψίες που γεννούν αψιμαχίες... Όλα ανάκατα. Το μυαλό ζαλίζεται, το στήθος ζορίζεται, όλα γυρίζουν... Ίλιγγος θέσεως; Αρχίζω να μην επικοινωνώ. Αρχίζω να χάνομαι, να βγαίνω από το σώμα μου, να γίνομαι Σούφι ρε παιδί μου, πώς το λένε; Και το τύμπανο αγριεμένο να βροντά και να τραντάζει τις αχτίδες του τεχνητού κόκκινου φωτός...

Φεύγω. Έχει πια βραδιάσει για τα καλά. Καβαλάω την (δανεικιά) ποδηλατιά μου και επιστρέφω σπίτι. Επιστρέφω στο καταφύγιό μου. Ο πόνος δεν περνά. Αντιθέτως οξύνεται.

Πριν κλείσω πίσω την πόρτα μου, κοιτάω έξω και σκέφτομαι την σημερινή ημέρα. Τι να πώ; Όλα στα κόκκινα... Δεν μπορεί να χωρέσει η μέρα ετούτη μέσα στο μυαλό μου. Ίσως στην (κόκκινη) καρδιά μου, αλλά με αυτά που μου κάνει δεν νομίζω πλέον να αντέχει πολλά πολλά...

Μήπως να κλείσω ραντεβού με καρδιολόγο; Βλέπουμε...


Υ.Γ.: Το Post ετούτο αφιερώνεται στον Oliver Twist που εξακολουθεί και περιπλανιέται κάπου ανάμεσά μας, ενίοτε ίσως και μέσα μας... Είθε τα όνειρα να βρουν κάποτε καταφύγιο, να ζεσταθούν από ένα μάλλινο ρούχο, από ένα ζεστό πιάτο φαί, από μια ζεστή αγκαλιά... Είθε το διαφορετικό να γίνει αντιληπτό ωσάν να ήταν όμοιο... Είθε η μουσική να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους και μαζί να χορέψουν χορούς καθαρτικούς.