Ο σκοπός του σκοπού

Αυτή η λέξη από-σκοπεί να αναδείξει ένα μεγάλο θέμα του ανθρώπινου πνεύματος. Ένα θέμα ύπαρξης, κατεύθυνσης, ψυχικής ισορροπίας και αυτογνωσίας. Οι περισσότεροι έχουν σίγουρα αναρωτηθεί ποιος ο σκοπός της ύπαρξής μας, άλλοι μόνο για κλάσματα δευτερολέπτου και άλλοι για μια ζωή…
Σαν τον σκοπό (της πύλης, του όρχου, των πυρομαχικών, των καυσίμων…) που κάτι οφείλει να φυλάει, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει τι ακριβώς, ξεπερνώντας βροχές, κρύο, χιόνι, εφόδους, νύστα και σκέψεις…, έτσι και στη ζωή μας έχουμε έναν σκοπό που οφείλουμε να τον φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού και ας μην καταλαβαίνουμε πολλά. Είναι ο σκοπός της ίδιας μας της ύπαρξης, είναι η ίδια μας η ύπαρξη, είναι η ζώσα μας πραγματικότητα.
Ας πάμε όμως ένα βήμα πιο πίσω στο γενεαλογικό δένδρο του πνεύματός μας. Τότε που οι πρόγονοί μας τα είχαν όλα ξεκαθαρισμένα. Τι είχαν πει; ‘Πόλεμος πατήρ πάντων’ και ‘μήτηρ μαθήσεως η επανάληψη’. Άρα το πνεύμα μας είναι ένα ενθουσιασμένο τέκνο του πατέρα πόλεμου και της μητέρας επανάληψης, ή αλλιώς είμαστε παιδιά του επαναλαμβανόμενου πόλεμου, της συνεχούς μάχης, του αδιάκοπου αγώνα… Γεννηθήκαμε στρατιώτες κύριοι! Δεν χωρά αμφιβολία επί τούτου. Οφείλουμε να αποδεχτούμε τους γονείς μας, οφείλουμε να αποδεχτούμε τη φύση μας! Μόνο έτσι προχωράμε, με αποδοχές (σίγουρα πάντως όχι χρηματικές).
Τι πολεμάμε όμως; Σε τι αντιστεκόμαστε; Λίγη φυσική, σε συνδυασμό με λίγη παρατηρητικότητα και ακόμα πιο λίγη όρεξη για δουλειά, μας δηλώνουν ότι απέναντί μας έχουμε… την αταξία! Ή αλλιώς με φυσικούς όρους: παλεύουμε με την κυρα-εντροπία (το γεγονός ότι παλεύουμε με κάτι θηλυκού γένους, είναι παντελώς τυχαίο, γι’ αυτό δεν το σχολιάζω…). Οι φυσικοί το είπαν καθαρά: μόνο με συνεχόμενη προσπάθεια η εντροπία παρεκτοπίζεται για λίγο, εκδιώχνεται από το τοπικό μικρό μας περιβάλλον, για να αυξηθεί κάπου πιο πέρα. Αδιάφορο το πιο πέρα, αφού στον δικό μας ζωτικό χώρο δεν θα έχει κατορθώσει να εισέλθει… Και αν την εκδιώξουμε όλοι πιο πέρα από μας, μα συνάμα πλησιάσουμε ο ένας πιο κοντά στον άλλον, τότε αυτή η άσχημη κυρά θα πάρει πόδι από το μικρό πέτρινο σπιτικό μας, δηλαδή τη γη, άρα εντός του σπιτιού μας θα επικρατεί η Τάξη!! Οι γλωσσολόγοι αποτύπωσαν αυτήν την πάλη τάξης-αταξίας στον ορισμό της ύπαρξής μας, καθώς μας ονομάτισαν ανθρώπους(=άνω+θρώσκοντα όντα), δηλαδή όντα που σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι, αντικρίζουμε κατάματα την ασχήμια της κυρά-εντροπίας και δεν τρομάζουμε, παρά δίνουμε υπόσχεση να την κάνουμε και αυτήν να χαμογελάσει… Μέχρι τώρα είμαστε οι μόνοι γνωστοί που έχουν αυτήν την χαρακτηριστική ικανότητα της αντίληψης, της αυτογνωσίας. Αυτό το καταπληκτικό δώρο με το οποίο μπορούμε για μια στιγμή να υψώσουμε το ανάστημά μας στο σανίδι του σύμπαντος και να αρθρώσουμε λόγο. Τι και αν δεν υπάρχουν θεατές, τι και αν το ταμείον αυτής της παράστασης (γιατί για παράσταση πρόκειται) είναι στο τέλος μείον, αφού αυτό που μετρά δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Τι και αν πριν από μας ή μετά από μας υπάρχει το μείον, τι και αν στα δεξιά και στα αριστερά μας υπάρχει το μείον όταν στο κέντρο υπάρχει το συν; Τι δύναμη έχει το αέναο μείον όταν έστω για μια στιγμή αυτή η απολυτότητα της συνέχειας διακόπτεται από ένα παροξυσμικό συν; Η ένταση κρύβεται στο στιγμιαίο συν που στρεβλώνει την ευθεία και όχι η ευθεία. Αυτό αποτυπώνεται πολύ όμορφα στο ‘θανάτω θάνατο πατήσας’ των χριστιανών. Υποδηλώνουν ότι το συνεχές έσπασε, δεν είναι πια συνεχές, διότι ένα σημείο, μια κουκίδα αποστάτησε, σήκωσε κεφάλι και από δισδιάστατη κουκίδα έγινε τρισδιάστατη ύπραξη αντικρύζοντας από ψηλά πλέον τις υπόλοιπες κουκίδες… Το δύσκολο είναι πώς θα ξεκινήσει κάτι και όχι πώς θα τελειώσει. Πάλι έχει αποτυπωθεί αυτό από τους προγόνους μας (αμάν πια, όλα τα είχαν πει αυτοί οι άνθρωποι…) με το γνωστό ‘η αρχή είναι το ήμισυ του παντός’. Η εντροπία ηττάται όταν κάνουμε την αρχή και η αρχή έχει γίνει. Εξάλλου ‘εν αρχή ην ο λόγος’… ο λόγος του ανθρώπου, ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπου.
Συμπέρασμα: ο σκοπός που φυλάει 2-4 τα ξημερώματα και αναρωτιέται τι κάνει εκείνη τη στιγμή, ποια μεγάλα συμφέροντα εξυπηρετεί και τι νόημα έχουν όλα αυτά, έχει μια μοναδική ευκαιρία: να κοιτάξει ψηλά, να ψάξει για τα αδέρφια του τα αστέρια, να κοιτάξει μέσα του, να δει τον εαυτό του -τον μοναδικό του σύντροφο- κατάματα, να κοιτάξει στη γη κάτω από τα πόδια του να βρει τους γονείς του, να συνειδητοποιήσει ότι ο σκοπός που είναι εκεί σκοπός, είναι να φυλάει την αξιοπρέπειά του. Είναι ο μόνος που μπορεί να φυλάξει την αξιοπρέπειά του εκεί έξω 2-4, αποκομμένος από κάθε προστασία, μιας και τα ράκαλ είναι διακοσμητικά... Είναι ο μόνος που μπορεί να διαφυλάξει αυτό που από τύχη δημιουργήθηκε, αυτό που πήρε την ανόργανη ύλη και την έπλασε σε οργανική, αυτό που ώθησε τα ζώντα είδη να εξελιχθούν σε ανθρώπους, αυτό που έχει αξία επειδή δύναται να δίδει αξία σε ότι δύναται να αντιληφθεί ο νους, αυτό που με απλά λόγια λέγεται ‘αξιοπρέπεια’.