Ήταν Δευτέρα 13 Αυγούστου του 1849, κάτι τέτοιες μέρες, όταν ο Δαρβίνος βίωνε μια ακόμα εξαντλητική κρίση πανικού στο σώμα του, ενώ βρισκόταν στο σπίτι του, κάπου στην Βικτωριανή Αγγλία της εποχής του. Ιδρώτας, αίσθημα επικείμενου θανάτου, τρόμος, αβεβαιότητα, φόβος...
Δεν θα μάθει κανείς, αν όλες αυτές οι κρίσεις πανικού ξεκίνησαν από τη διαπίστωση του, ότι στο φαινόμενο της ζωής δεν υπάρχει χώρος για τον Φιλάνθρωπο και Φιλεύσπλαγχνο Θεό, όπως έγινε αντιληπτό και αποτυπώθηκε μέσα από τη θεωρία του περί Εξέλιξης και Φυσικής Επιλογής. Αυτό που θα γίνει αντιληπτό όμως, από την εποχή του και ύστερα, είναι η διαπίστωση ότι δεν εξουσιάζει τη Ζωή κάποιος Θεός, αλλά ο πιο δυνατός. Αυτή η καθαίρεση του Θεού ήταν που ώθησε τον Άνθρωπο, να αναλάβει δράση και να γίνει ο νέος Θεός επί Γης, ο νέος Δημιουργός, ο νέος Εξουσιαστής. Για κακή τύχη του Ανθρώπου, άρχισε να εξουσιάζει τις υπόλοιπες μορφές ζωής - φυσικά δεν ξέφυγαν και οι συνάνθρωποί του, οι οποίοι θεωρήθηκαν και εκείνοι "ζώα" ικανά προς εκμετάλλευση.
Δεν άργησε να εξαπλωθεί το αίτημα αλλαγής της εξουσίας και σε άλλες μορφές της κοινωνικής ζωής, έτσι ο Διαφωτισμός ως ιδέα, ως συμπεριφορά και ως νέος τρόπος ζωής, ρίζωσε για τα καλά στις επερχόμενες κοινωνίες, με βασικό κορμό ανάπτυξης, τις νέες επιστήμες που αναδύονταν: Βιολογία, Γεωλογία, Αστρονομία, Ιατρική.
Σήμερα, όμως είμαστε δυο βήματα παραπέρα. Το πρώτο βήμα ήταν οι άνθρωποι, (πιστοί στην τροχιά που χάραξε ο παππούς Δαρβίνος, που θέλει τον ανταγωνισμό μέχρι θανάτου να κινεί τα νήματα της ύπαρξης), να ανταγωνίζονται όχι μόνο ποιος θα επιβιώσει ανάμεσα στα υπόλοιπα είδη -αυτό έχει ήδη επιτελεστεί- αλλά ανάμεσα κυρίως στο ίδιο είδος, το ανθρώπινο. Και το δεύτερο, (το ακόμα πιο εντυπωσιακό) βήμα, είναι ότι οι άνθρωποι, άρχισαν να πλήττουν με αυτό το παιχνίδι εξουσίας απέναντι στους συνανθρώπους τους και πλέον εκφράζουν μια συμπεριφορά επιπολαιότητας, υπερβολικής ικανότητας και άνεσης στην "αντίληψη και διαχείριση" του κόσμου ετούτου... Οι σημερινοί άνθρωποι, μέσω της επιστήμης, του Διαφωτισμού, της Φυσικής Επιλογής, είναι οι καλύτεροι πάνω στη Γη, που κατέχουν τα πάντα και το ξέρουν. Αλλά το έχουν βαρεθεί. Έχουν χάσει το νόημά τους. Τα κατέκτησαν όλα, δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για κάτι παραπέρα. Μπορεί να ενθουσιάζονται πρόσκαιρα με κάτι καινούργιο που βρίσκει η τεχνολογία και η επιστήμη, είτε αυτό λέγεται το νέο iphone, είτε το 3D-printing είτε ο,τιδήμοτε άλλο, αλλά μετά την ευρεία χρήση του αυτό το "κάτι νέο" ξεφουσκώνει και παλιώνει. Είναι ακριβώς, όπως ενθουσιάζονται τα μωρά με ένα νέο παιχνίδι, το κάνουν κόσκινο, το αποδιοργανώνουν και μετά το παραπετούν και το βαριούνται, χωρίς πλέον να έχει κανένα νόημα η ύπαρξή του.
Αυτό έχει καταφέρει ο σημερινός άνθρωπος: να αποδομήσει το φαινόμενο της Ζωής, της Ύπαρξης και του Δημιουργού. Αρχής γενομένης από τον παππού Δαρβίνο, ο οποίος κατάλαβε πρώτος το εύρημά του και αντίκρυσε πρώτος το πραγματικό κενό. Αυτό που φυσικά δεν μπορούσε να καταλάβει όμως τότε, ήταν η κατεύθυνση προς την οποία θα οδηγούσε όλο αυτό το επίτευγμά του: στην ανοησία, δηλαδή σε μια ζωή χωρίς νόημα, α-νόητη. Διότι, η αποδόμηση της Βιολογίας, οδήγησε σε αποδόμηση της Ανατομίας, και αυτή σε αποδόμηση της Φυσιολογίας, και τελικά σε αποδιοργάνωση της Σκέψης και του Πνεύματος, σε επιπολαιότητα στις αποφάσεις, σε άρση των φραγμών, των ορίων. Δεν υπάρχει κάτι που ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει. Όλα είναι εφικτά καθώς δεν έχει ανταγωνισμό στον πλανήτη. Έτσι, όμως, δεν υπάρχει και ζωή στον πλανήτη, αφού ο ανταγωνισμός είναι το βασικό κίνητρο της Εξέλιξης της Ζωής όπως βρήκε ο μέγας Δαρβίνος... Η φοβερή διαπίστωσή του Δαρβίνου λοιπόν, ήταν συνάμα η αλήθεια της ύπαρξης του ανθρώπου μα και το τέλος της. Η ανάσταση της αντίληψης, μα και ο τάφος της νοηματοδότησής της. Η άνοδος της γνώσης μα και η καταβαράθρωση της ψυχής. Μια νέα αρχή, που οδηγεί όμως σε ένα βέβαιο τέλος.
Συνοψίζοντας την αλυσίδα της εξέλιξης:
Εν αρχή ήταν ο Θεός.
Μετά ήρθε ο Άνθρωπος και τον καθαίρεσε, παίρνοντας αυτός τη θέση του.
Για να έρθει κατόπιν ένας άλλος Άνθρωπος και να καθαιρέσει με τη σειρά του τον πρώτο Άνθρωπο.
Και μετά ένας τρίτος, που έδιωξε τον δεύτερο, κοκ.
Για να φτάσουμε στον σημερινό, τελευταίο Άνθρωπο, ο οποίος βαριέται με όλο αυτό το παιχνίδι του ανέβα-κατέβα, όλα του φαίνονται το ίδιο και πλέον κατεβαίνει μόνος του από το θρόνο του και πέφτει, πέφτει, πέφτει...
Το σίγουρο είναι ένα: ότι ο παππούς Δαρβίνος ησύχασε από τις βασανιστικές κρίσεις πανικού που τον ταρακουνούσαν σύγκορμα.
Καληνύχτα παππού Δαρβίνε! Καλή ανάπαυση. Δεν ξέρουμε την εξέλιξη της πτώσης. Αυτό θα το γράψουν οι Εξελικτικοί Ανθρωπολόγοι του μέλλοντος!
"Νανούρισμα"
Παραδοσιακό Σμύρνης
Ερμηνεία: Κατερίνα Παπαδοπούλου
Όσα άστρα είναι στον ουρανό, μαργαριταρένια μου,
και λάμπουν ένα ένα, και λάμπουν ένα ένα,
τόσες φορές τα μάτια μου, μαργαριταρένια μου,
δακρύσανε για σένα, δακρύσανε για σένα.
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
Αναστενάζω, δε μ’ ακούς, μαργαριταρένια μου,
κλαίω, δε με λυπάσαι, κλαίω δε με λυπάσαι.
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
Δεν είσαι μάνας γέννημα, μαργαριταρένια μου,
ούτε Θεό φοβάσαι, ούτε Θεό φοβάσαι.
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου