Αλήθεια, πολιτισμός;

Χοντρή, αγάμητη, βαριεστημένη νοσηλεύτρια, που στην 8ωρη βάρδια της έρχεται με τάπερ μέσα στη Μονάδα Εμφραγμάτων για να φάει το μεσημεριανό της αλλά και το βραδινό της, που σπάνια σηκώνεται από την καρέκλα της, που ψάχνει συνέχεια στον υπολογιστή για τσάντες, παπούτσια και παίζει κρεμάλα, αδιαφορώντας για την κατάσταση των ασθενών, με γλώσσα οχετό και μυαλό σαν το σανό, που αντιλαμβάνεστε ότι η 8ωρη λοιπόν βάρδια της σε καθαρό εργάσιμο χρόνο είναι καμιά ωρίτσα περίπου, απευθύνεται σε μένα τον εφημερεύοντα που δεν είχα καθίσει για περίπου 18 ώρες όταν της είπα να αυξήσει τη δοσολογία ενός ενδοφλέβιου φαρμάκου διακόπτοντας την από την κρεμάλα που έπαιζε, λέγοντάς μου: 


"Εντάξει, άδειασέ μας τώρα τη γωνιά". 

Της λέω: "θα μπορούσες να είσαι πιο ευγενική στα λόγια σου...".

"Είμαι ειλικρινής, λέω την αλήθεια και αυτό που σκέφτομαι", μου λέει.

"Δεν έχει να κάνει με την αλήθεια, αλλά με τον πολιτισμό", της λέω.

"Δηλαδή με λες απολίτιστη;" μου απαντά οργισμένη.

"Α, γεια σου!" της λέω και αποχωρώ.


Το συμβάν αυτό με έβαλε σε σκέψεις: 

Είναι τελικά η μία και μοναδική αλήθεια πάνω από πολιτισμούς; 
ή 
ο πολιτισμός πάνω από τις επιμέρους αλήθειες;

Και μετά αναρωτήθηκα ποια η πραγματική αλήθεια του πολιτισμού, 
μα 
και ποιο το πολιτισμικό πλαίσιο μιας αλήθειας;


Τέλος, επειδή η ώρα για μένα ήταν -αληθινά- δύσκολη και οι ασθενείς -πολιτισμικά- πολλοί, είπα να μην κουράζω άλλο το εναπομείναν πνεύμα μου και να πάω να ξεκουραστώ. Τι να εξηγήσεις σε μια παρουσία αηδιαστική όπως αυτή η νοσηλεύτρια που ακόμα και το σαρκίο της βαριόταν να μετακινήσει...; 

Ήταν όμως αυτή η στάση, λιποταξία από μια ακόμα μάχη 
ή 
προστασία από μια ακόμα κρανιομετωπική σύγκρουση με ένα αρτηριοσκληρυντικό σύστημα που θρέφει χαραμοφάηδες και χοντροκομμένους ανθρώπους;

Ερωτήματα δύσκολα για ένα πνεύμα που προσπαθεί να βρει τις αντοχές του σε ένα σύστημα η αλήθεια του οποίου κρύβεται στον πολιτισμό που εκφράζει...