Να δροσιστεί και η κλεφτουριά...

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και διπλή. Μεγάλη γιατί αφορούσε κάτι Μεγάλο: Το Μεγάλο μας Τσίρκο. Και διπλή γιατί, αφενός συμμετείχα (αυτή είναι η ορθότερη λέξη) στη δεύτερη έκδοση του Μεγάλου μας Τσίρκου που παίζεται το φετινό καλοκαίρι, περίπου 40 χρόνια από την πρώτη του εκτέλεση και αφετέρου γιατί ένοιωσα τόσο οικεία μέσα σε αυτό το τσίρκο και σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Οικείες μορφές και πρόσωπα, γνώριμες συμπεριφορές και νάζια.


Έκλαιγα στο τέλος. Φανταζόμουν τι γινόταν άραγε τότε, επί Ξυλούρη εποχή… και έκλαιγα ακόμα πιο πολύ. Αναλογιζόμουν πόσοι πέθαναν για πλάκα στο διάβα της Ιστορίας, για λόγους που ίσως ποτέ οι περισσότεροι από εμάς δεν θα καταλάβουμε... και έκλαιγα ασταμάτητα. Τόσοι άνθρωποι χαμένοι, και άλλοι τόσοι αδικημένοι. Και ένας θεατρικός συγγραφέας ευφάνταστος και οξυδερκέστατος. Και ένας μουσικοσυνθέτης δυνατός και μελετημένος, πάντα χαμηλών τόνων, αλλά πάντα τεραστίων γιγατόνων ως προς την αξία. Και ένας θίασος συγκλονισμένος και κοινωνός των βαθύτερων αναζητήσεων και απύθμενων αγωνιών των δημιουργών.


Και το αποτέλεσμα; Εκρηκτικό. Δεν υπάρχουν λόγια που μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα. Δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να εσωκλείσουν τη θεατρική βιωματική δυναμική. Υπάρχει μόνο το τώρα. Και το τώρα είναι το παν. Τώρα, το ότι το τώρα είναι και επαναλαμβανόμενο, αυτό θέλει ιδιαίτερες εξηγήσεις, που μάλλον θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε παρεξηγήσεις. Γι’ αυτό το μόνο που μένει τώρα, είναι αυτήν την αλήθεια της στιγμής σου, να την ζήσεις. Όσο πιο αληθινά μπορείς.


Μέσα μου, σπάραξαν τα σωθικά μου, από τη μαγεία του Μεγάλου μας Τσίρκου. Νοιώθω τυχερός, που ακόμα υπάρχουν ευκαιρίες ανάτασης σε αυτήν τη χώρα. Νοιώθω τυχερός που γνωρίζω κάποια διαχρονικά έργα και θεάματα…

"Τ' Ανάπλι"

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Στη γης αδειάστε το κρασί...
Να δροσιστεί και η κλεφτουριά που ξάπλωσε στα χόρτα...
Χωρίς χεράκια για να πιει, πόδια για να χορέψει...