Είναι κάθε μέρα που θέλω να γράψω τόσα πολλά...
Εδώ και καιρό έχω ξεκινήσει μια προσπάθεια αναδίφησης σε θέματα Ιστορίας.
Ελληνικής Ιστορίας συγκεκριμένα.
Νεοελληνικής Ιστορίας πιο συγκεκριμένα.
Αυτό το ταξίδι όμως (το οποίο είναι υπέροχο) καταλήγει σε (ή τελικά εφορμά από) την έννοια της Ταυτότητας.
Της Ελληνικής Ταυτότητας συγκεκριμένα.
Της Νεοελληνικής Ταυτότητας πιο συγκεκριμένα.
Και τότε αντιλαμβάνεται κανείς αρχικά, τα πολύ γενικά. Αλλά μετά, και τα πολύ συγκεκριμένα...
Θα επανέλθω όταν κάπως κατορθώσω να οριοθετήσω όλο αυτό με το οποίο έχω καταπιαστεί, ώστε να το μοιραστώ μαζί σας γενικά.
Μα και ως παρακαταθήκη για τα παιδιά μου, πιο συγκεκριμένα.
"Ο άνθρωπος, λέγει ο Γιάσπερς, είναι ιστορικό ον, που χωρίς το παρελθόν του δεν μπορεί να κατανοηθεί: «Καμία πραγματικότητα», λέει ο ίδιος, «δεν είναι τόσο ουσιώδης για την αυτοσυνειδησία μας, όσο η Ιστορία μας. Ο,τι βιώνουμε στο παρόν, το κατανοούμε πολύ καθαρότερα μέσω της Ιστορίας μας». Και ο Σαρτρ συμπληρώνει: «Είμαστε το παρελθόν μας και το παρόν είναι το παρελθόν του… Χωρίς το παρελθόν μας δεν είμαστε εμείς». Επομένως το παρελθόν μας είναι ουσιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας. Κατά μείζονα λόγο η ιστορική συνέχεια ενός λαού είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητάς του. Γι’ αυτό και η ιστορικότητα προστατεύεται νομικά τόσο ως στοιχείο της ταυτότητας των λαών όσο και των ατόμων. [...] Οπως γράφει ο Αλισντερ Μάκινταϊρ στο βιβλίο του «After Virtue»: «Μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα “Τι πρέπει να κάνω;” μόνο αν απαντήσω στο προγενέστερο ερώτημα: “Σε ποια ιστορία ή ιστορίες διαπιστώνω ότι ανήκω;”… Η ηθική διαβούλευση αφορά περισσότερο την ερμηνεία της ιστορίας της ζωής μου παρά την άσκηση της βούλησής μου»."
