Πολιτισμός και όχι πολιμιμητισμός!

 

Όταν κάποτε, ο ανθρώπινος πολιτισμός πάψει να γίνει πολυμιμητισμός που είναι σήμερα και γίνει καθαρή συνείδηση, αγάπη και ενδιαφέρον για κάθε έμψυχο και άψυχο που βρίσκεται τριγύρω, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ελπίδα... Τότε θα μπορούμε να κοιτάμε προς το φως.

("bed time" by Gerard Carbonell)

Το Χριστουγεννιάτικο Φωτόδεντρο του Τιποτένιου Διαστημικού Παραδείσου

 

Μια φωτογραφία της NASA...

από το αστρικό σμήνος με το όνομα

"Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο"

που βρίσκεται στον Γαλαξία μας περίπου 2500 έτη φωτός μακριά...

Ένα ποίημα του Ελύτη για ένα Φωτόδεντρο...

και για ένα Τίποτα που φτιάχνει τον Παράδεισο...

και μια υπέροχη ανάρτηση από ένα όμορφο site (εδώ)

από το οποίο αντιγράφω (χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)

το παρακάτω υπέροχα φιλοσοφημένο:

Η μουσική είναι τα κύματα μιας στεγνής θάλασσας, η μυστική ερωτοτροπία ανάμεσα στη σιωπή και τους ήχους. Είναι τα άτσαλα βήματα του χορού της ύπαρξης και της ανυπαρξίας. – Το διάστημα ανάμεσα σ’αυτά τα δύο… το απόλυτο κενό… η πιο συμπαγής ύλη.

Όλα αυτά, με κάνουν να συγκινούμαι και να συνεχίζω.

Με κάνουν να ευχαριστώ τους γύρω μου, τους μέσα μου,

τους γνωστούς, τους άγνωστους,

αυτούς που μοιράστηκαν κάτι μαζί μου,

ακόμα και αυτούς που δεν μοιράστηκαν τίποτα, 

διότι όπως είπαμε στο...

...τέλος ένιωσα, 

και ας πα' να μ' έλεγαν τρελό, 

πως από ένα Τίποτα γίνεται ο Παράδεισος!

Είναι που όλα στο Σύμπαν συνδέονται

ή

είναι το μυαλό μου που θέλει να πείθεται ότι συνδέονται;

Pale Blue Dot

 

Για το έτος που τελειώνει και αυτό που έρχεται, έχω να ευχηθώ μακάρι να έδιναν σε όλους μας 6 δισεκατομμύρια... Χιλιόμετρα, όχι ευρώπουλα...

Να το πω διαφορετικά. Να ευχηθώ μέσω της κάτωθι φωτογραφίας...

Οι περισσότεροι ίσως να μην καταλαβαίνετε τίποτα από μια τέτοια φωτογραφία. Και με το δίκαιο σας.

Διαβάστε για αυτήν όμως, διότι αξίζει όσο όλοι οι θησαυροί του κόσμου...

Τραβήχτηκε 14 Φεβρουαρίου 1990, κατόπιν προτροπής του μεγάλου Carl Sagan από το Voyager 1.

Και μετά δείτε, ακούστε, συλλογιστείτε, ανασκουμπωθείτε, πάρτε βαθιά ανάσα, και προχωρήστε μπροστά στο νέο έτος με ταπεινότητα, σύνεση και βιώνοντας την ευεργεσία της γνώσης και όχι γιορτάζοντας την αποβλάκωση της άγνοιας, όπως μας καλούν οι απανταχού Σειρήνες...

Άη-Βασίλη μην έρθεις φέτος τα Χριστούγεννα! Σε βαρέθηκα...

 

Μέρες που είναι, βλέπεις παντού Άη-Βασίληδες που μοιράζουν δώρα. Σε κάθε σχολική εορτή, σε κάθε τελευταίο μάθημα αγγλικών, ενόργανης γυμναστικής, μπαλέτου, κολύμβησης, χορού, σε κάθε εν γένει συνάντηση οργανωμένων συνόλων που στήνουν μια γιορτούλα... Παντού και πάντα θωρείς και από έναν Άη-Βασίλη που φέρνει δώρα πριν την ώρα του (πριν τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων) και έτσι θαρρείς ότι χάνεται η μαγεία των Χριστουγέννων και του συμβόλου του Άη-Βασίλη.

Θυμάμαι, κάποτε όταν ήμουν εγώ παιδί, τον Άη-Βασίλη δεν τον βλέπαμε σχεδόν ποτέ, τον φανταζόμασταν μόνο και τον περιμέναμε μεσάνυχτα μήπως τον δούμε να μας φέρνει δώρα, αλλά πάντα ο ύπνος και η κούραση από το παιχνίδι στους δρόμους μας προλάβαινε και έτσι χάναμε άλλη μια ευκαιρία να δούμε από κοντά τον πραγματικό άσπρο γενειοφόρο χοντρό κύριο με την κόκκινη στολή. Η ελπίδα όμως έμενε άσβηστη έως τα επόμενα Χριστούγεννα και φτου και από την αρχή. Αυτή η προσδοκία όμως, ήταν που γεννούσε τη μαγεία. Αυτή η προσμονή ήταν που κρατούσε αναμένο το φυτίλι της πίστης ότι ο Άη-Βασίλης υπάρχει και θα τον δούμε κάποια στιγμή ολοζώντανο μπροστά μας. Το όλο θέμα λοιπόν, ήταν ο Άη-Βασίλης και όχι το δώρο που μας φέρνει...

Με λίγα λόγια η μαγεία ήταν στο μυαλό μας επειδή δεν την αφήναμε να βγει από εκεί και να γίνει κάτι σύνηθες. Η μαγεία των Χριστουγέννων όπως και η μαγεία εν γένει, ήταν κάτι σπάνια πράγματα για το μυαλό μας. Δεν τα έβρισκες εύκολα και έτσι τα αναζητούσες, τα έψαχνες, πίστευες ότι υπάρχουν...

Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά. Όπως είπαμε, παντού τούτες τις μέρες τα παδικά μάτια βλέπουν Άη-Βασίληδες σαν κάτι συνηθισμένο, όπου και αν κοτάξουν, οπότε το όλο θέμα αφορά τελικά το ή τα δώρο/δώρα που φέρνει και όχι ποιος τα φέρνει... Έχει απομαγευτεί ο κόσμος και οι μέρες των Χριστουγέννων, τα παιδιά εννοείται ότι δεν πιστεύουν σε αυτό το πνεύμα και πάνε στο δια ταύτα: τι παιχνίδι νέο απέκτησαν, για να ασχοληθούν μαζί του για λίγες μέρες (εβδομάδες στην καλύτερη των περιπτώσεων) και μετά πάμε στο επόμενο δώρο, καθώς όλο και κάποια άλλη εορτή θα έχει φτάσει έως τότε (γιορτή, γενέθλια, επέτειος, επίσκεψη κάποιου ξεχασμένου συγγενούς που θα φέρουν δώρα κλπ). Δεν είναι όμως μόνο αυτή η υπερβολή και η αμετροέπεια με την οποία μπουκώνουμε τα παιδιά μας (και εμάς τους ίδιους), είναι ότι βιαζόμαστε να τους την προσφέρουμε, ενδεικτικό μιας κοινωνίας που πάσχει κυριολεκτικά και μεταφορικά από πρώιμη εκσπερμάτιση, μια νευρωτική κατάσταση απομάγευσης, χωρίς προκαταρκτικά, χωρίς προετοιμασία, χωρίς το κατάλληλο σκηνικό της προσμονής... Σήμερα, όλα προσφέρονται πλουσιοπάροχα στο πιάτο σου, χωρίς καν να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι, ή μάλλον έχοντας πιο σωστά, κουνήσει μόνο τον αντίχειρά σου που σκρολάρει το κινητό σου και από εκεί κινεί όλον τον κόσμο σου. 

Κάποτε, η μαγεία ήταν το σπάνιο και η λογική προσπαθούσε να ερμηνεύσει αυτές τις μαγικές στιγμές. Δεν τα κατάφερνε και έτσι το έριχνε στην τέχνη και έκανε αυτές τις μαγικές στιγμές ποίηση, ζωγραφιά, μελωδία. Σήμερα, σε μια εποχή που όλα τριγύρω μας πιπιλίζουν το μυαλό ότι είναι μαγικά (μαγικές εκδρομές, μαγικές στιγμές, μαγικές διακοπές, μαγικές παρέες, μαγικές γεύσεις, μαγικές διαδρομές κλπ), το σπάνιο είναι η λογική...

Οι καιροί αλλάζουν θα μου πείτε, αυτό είναι αναπόφευκτο. Κάποια άλλα πράγματα όμως, όπως κάποιες αξίες πανανθρώπινες και διαχρονικές δεν αλλάζουν. Ποιες άραγε να είναι αυτές...;

Ρώτησα το ChatGPT4 την εξής ερώτηση στα αγγλικά:

- Tell me some universal and timeless values.

Και μου απάντησε τα εξής:

- There are many universal and timeless values that are embraced by cultures around the world. These values guide human behavior, foster relationships, and contribute to the well-being of individuals and societies. Here are some of the most widely shared: 

Kindness – Treating others with respect, compassion, and care is a value that transcends cultures and strengthens communities. 

Honesty – Being truthful and transparent in actions and words builds trust and fosters healthy relationships. 

Respect – Acknowledging the inherent worth and dignity of others, regardless of differences, creates harmony and mutual understanding. 

Love – Love, in its many forms, is a cornerstone of human experience, whether it’s familial, romantic, or platonic, and is fundamental to emotional connection. 

Integrity – Acting in accordance with moral and ethical principles, even when no one is watching, is a key value in fostering trust and personal credibility. 

Justice – Fairness and the pursuit of equal treatment for all people are core principles in creating societies where everyone has the opportunity to thrive. 

Gratitude – Appreciating the good things in life, and expressing thankfulness, enhances happiness and strengthens relationships. 

Empathy – The ability to understand and share the feelings of others promotes compassion and social cohesion. 

Courage – Standing up for what is right, even in the face of fear or adversity, is valued across time and cultures. 

Perseverance – The ability to keep going despite obstacles is essential for personal growth and achieving long-term goals. These values are often taught through family traditions, education, and cultural norms and play a significant role in shaping societies and personal character. 

Φέτος, στο δικό μου γράμμα προς τον Άγιο Βασίλη (που ίσως είναι τελικά ο Άγιος Νικόλαος σε μια κρίση ταυτότητας των Αγίων αναμεταξύ τους...) του έγραψα ότι ήθελα να ΜΗΝ έρθει, τον βαρέθηκα πια να έρχεται και να τον βλέπω παντού μπροστά μου! Το πολύ το κυρ-ελέησον το βαριέται και ο Θεός και ίσως και οι Άγιοί του...

Ανθρωπόκενο

 

Είναι τρομακτική η ρηχότητα μέσα στην οποία επιπλέουν πολλοί άνθρωποι τριγύρω μας, ειδικότερα οι νέες γενιές.

Είναι εκφοβιστικός ο απανταχού εκμαυλισμός των αισθήσεών μας.

Είναι αφοπλιστική η χαλαρότητα της υπέρβασης των ορίων του σεβασμού και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Είναι απάνθρωπη η αποδοχή της 'μη ζωής' ως την τρέχουσα 'αξία' της σημερινής ζωής... 

Είναι αναπηρία η μη Γνώση της Ιστορίας του Ανθρώπου.

Είναι αναπηρία η μη Γεύση της Ιστορίας του Κόσμου.

Είναι αναπηρία η μη Γαλούχηση των παιδιών μας με τα μεγάλα Φιλοσοφικά Διαχρονικά Ερωτήματα.

Δεν λέω ότι χάθηκαν όλα.

Λέω όμως ότι μάλλον θα χαθούν αν δεν βγούμε από τον λήθαγο της Βιοπολιτικής στην οποία έχουμε περιέλθει εκόντες-άκοντες...

Ανθρωπόκαινο, λέγεται η νέα εποχή που έχουμε πλέον και επίσημα μπει.

Με μια μόνο ορθο-γραφική επισήμανση:

Ανθρωπό-κενο παρακαλώ, είναι το ορθόν, όχι Ανθρωπό-καινο...

Το καινούργιο (-καινο) πρέπει να κομίζει ένα περιεχόμενο στη ζωή μας.

Η νέα εποχή, αφαιρεί από τη ζωή μας περιεχόμενο, δημιουργώντας έτσι το κενό...

Προερχόμαστε από το κενό και ως φαίνεται ξαναγυρίζουμε σε αυτό μέσα από αυτοκαταστροφικές συνοπτικές διαδικασίες. Όμως, αξίζει να κρατήσουμε αυτή τη σπάνια ευκαιρία για να διαδώσουμε την ομορφιά της γέννας και της ζώης, και όχι να τη χαραμίσουμε σε μια απερίσκεπτη επιπόλαιη αυτοκαταστροφική αυτοβαυκαλιστική εμμονή κυριαρχίας...

Κάποιος είπε ότι "...τον 18ο αιώνα σκοτώσαμε τον Θεό, τον 19ο και 20ο αιώνα σκοτώσαμε τον Άνθρωπο...", άρα δεν είναι παράλογο ότι τώρα αναλαμβάνουν οι μηχανές νομίζω...

Πού είναι μια εποχή όπως η γενιά του '30 που οι άνθρωποι αναζητούσαν την αισθητική και θυσιάζονταν για αυτήν; Που προσφέρονταν ολόψυχα για μια ιδέα;

Φοινικόδασος παιδιών!

 

Τα παιδιά μας.

Για έναν γονέα, αυτός είναι ο υπέρτατος σκοπός του: να στεριώσει γερούς σωματικά και ψυχικά ανθρώπους. Να "αναστήσει", έλεγε η γιαγιά μου εννοώντας να μεγαλώσει τα παιδιά της...

Πόσες δυσκολίες σε αυτό το ανάστημα, καθώς υπονοεί την προηγηθείσα σταύρωση... Γονέων και παιδιών. Σε ένα ταξίδι συναρπαστικό, που όμοιό του δεν υπάρχει. Ένα θεατρικό έργο με πρώτη πρόβα και παράσταση, δίχως προετοιμασία στο νέο, το αναπάντεχο.

Πρόσφατα σε μια ομιλία μιας παιδοψυχολόγου για το πώς να ισχυροποιήσουμε τα παιδιά μας και να τα κάνουμε ανθεκτικά στο νέο κόσμο που ζούμε, μας μίλησε πως ο στόχος πρέπει να είναι οι... φοίνικες! 

Λυγίζουν στης ζωής τις κακοκαιρίες, μα επανέρχονται σε κατάσταση ισορροπίας. Αυτό δεν είναι η ζωή εξάλλου; Οι γερές ρίζες, η σταθερότητα στις αξίες και στη συμπεριφορά, που μας κρατούν στέρεους και όχι αιθεροβάμωνες σε μια εποχή που όλα είναι αέρας και κενό...

Η λέξη "φοίνικας" βέβαια, παραπέμπει και στον άλλον φοίνικα, το βαθυκόκκινο πουλί της μυθολογίας, που αναγεννάται από τις στάχτες του, από τα λάθη του ίσως ή από όλα αυτά που τον σκοτώνουν καθημερινά... Και μετά από κάθε γέννα, βγαίνει πιο δυνατός και πιο σοφός, έτοιμος για νέες περιπέτειες. Αυτό νιώθω σαν πατέρας κάποιες φορές. Κάθε μέρα, κάτι νέο. Μια μάχη με την ίδια τη ζωή. Πότε κερδίζεις, πότε σε κερδίζει. Αν σε ενδιαφέρει όμως η σωτηρία της ψυχής σου, τότε μέσω της διαδικασίας του φοίνικα, αυτή μπορεί και αναγεννάται...

Τυχαίο ότι ετυμολογικά ο Φοίνικας προέρχεται από το /Φοινός/, δηλαδή κόκκινος, πορφυρός, παραπέμποντας σε χρώμα δυνατό, που καίει και καθαρίζει τα πάντα, εξυγιαίνει, λυτρώνει;

Τυχαίο που ο Ιωάννης Καποδίστριας διάλεξε το σύμβολο του Φοίνικα για το νόμισμα της νεοσύστατης Ελλάδας;

"Ο δυνατός άνθρωπος είναι σαν το φοίνικα, το μυθικό πουλί. Ξαναγιεννέται απ΄τη στάχτη του..." θα μας πει και ο Μ. Καραγάτσης στη σελ. 82 του βιβλίου του με τίτλο "Τα στερνά του Μίχαλου", το τρίτο στη σειρά από μια φανταστικά υπέροχη τριλογία του, ίσως το καλύτερο έργο του κατά την άποψή μου... Τυχαίο;

Αΐδιον, δηλαδή Αξιοσέβαστον Ποίημα!

 

Σε τροχιά αναζήτησης της ταυτότητας (μου) λοιπόν, το παρακάτω σφυρήλατο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη είναι βόμβα μεγατόνων το μυαλό μου...

Παραθέτω απλά κάποια αποσπάσματα (με δική μου σειρά). Πηγή από εδώ.

…σαν τον ποιητή/ που του αρκεί λίγος ύπνος/ για να ξαναγίνει αθώος. 

… κι η ποίηση είναι η νοσταλγία για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ’ όνειρο… 

… οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην άγνωστη λέξη.

… λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δύο δισεκατομμύρια εκδοχές για έναν μοναδικό κόσμο…

… οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο… 

… όπως η ποίηση που είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια. 

… αφού, κατά λάθος, ο κόσμος είναι μια ποίηση… 

…σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο αυτό που η ποίηση αποσιωπά εδώ στη γη. 

…ώσπου η σελήνη έγερνε πάνω στο λόφο, αιμόφυρτη – σαν τον ποιητή πάνω σ’ αυτό το πεπαλαιωμένο αλφάβητο. 

…ούτε θα μάθει ποτέ κανείς με πόση εγκατάλειψη έγινε αυτό το ημίφως που όλα τα συγχωρεί ή με πόση λίγη αθανασία γράφεται ένα αθάνατο ποίημα. 

…Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του άλλου αιώνα να νοσταλγώ τον Θεό. 

…Κι έπρεπε εγώ απ’ αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξω μια ποίηση για πάντα. 

…Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ – αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα. 

…H νύχτα είναι μια φωτισμένη πολιτεία που τη λυμαίνονται οι αλήτες και οι ποιητές…

Τα είπε όλα ο Λειβαδίτης μέσα σε λίγες λέξεις... Όλα.